Με αίμα

Σκέφτομαι τελευταία εκείνη τη σπουδαία ρήση της Χάνα Άρεντ ότι η σκέψη από μόνη της είναι επικίνδυνη, ανεξάρτητα από το περιεχόμενο της. Γυρνά συνεχώς στο μυαλό μου αυτός ο στοχασμός.

Στην εποχή μιας εν εξελίξει σφαγής ανθρωπίνων δικαιωμάτων και καταπάτησης ατομικών και συλλογικών ελευθεριών, ενός στρατιωτικοποιημενου και πλήρως ελεγχόμενου πλαισίου, πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει η σκέψη; Ρωτώ εγώ ο ίδιος τον εαυτό μου, παρόλο που η σκέψη ήταν πάντα το βασικό εργαλείο αυτών που καυχιέμαι ότι κάνω εδώ και χρόνια. Αισθάνομαι κατά τύχη επιζών μιας  διαχρονικής πολιτικής γενοκτονίας, εγκλωβισμένος στη δίνη μιας περιρρέουσας θανατικής αφήγησης. Αδυνατώ να σταθώ ισάξια απέναντι σε αυτή την παλίρροια αταξινόμητης πληροφόρησης και βιασμού συνειδήσεων που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μου καθώς γράφω αυτές τις γραμμές. Οι λέξεις με αγνοούν. Με αποφεύγουν. Ντρέπονται εκ μέρους αυτών που τις ξεστομίζουν έχοντας ισοπεδώσει κάθε τους επικινδυνότητα και κάθε τους νόημα. Είναι καχύποπτες μαζί μου. Φοβούνται ότι και εγώ τις πρόδωσα. Πονάω τόσο πολύ με το ενδεχόμενο να έχουν δίκιο.

Οι έμμισθοι, ανασφαλείς και ανασφάλιστοι ρουφιάνοι της εξουσίας, που υποδύονται τους δημοσιογράφους, ξεδιπλώνουν καθημερινά εμετικές ανιστόρητες αράδες, χυδαία ψέματα, ψυχολογικοποιούν μια άμορφη μάζα που παρέδωσε και τα τελευταία ζωτικά της κύτταρα στη φριτέζα της παράνοιας, στη μέγγενη της βαρβαρότητας, θέτοντας εαυτούς σε διαθεσιμότητα εκπόρνευσης της αξιοπρέπειας, για λίγα ακόμα ψίχουλα προσομοίωσης ζωής. Μαυροφόρες μάγισσες τρέφονται από τον φόβο των πελατών τους, αυτάρεσκες διαδικτυακές περσόνες αυνανίζονται με τον ίδιο τους τον εαυτό, φιλτραρισμένες σκέψεις, φιλτραρισμένη οργή, κατακρεουργημένοι αυθορμητισμοί, φιλτραρισμένα μάγουλα και πρησμένα χείλη για λίγη πόζα στον ναό της ανασφάλειας και της self-τιλας.

Ένα ατελείωτο φιλμ ναζιστικής προπαγάνδας της Ρίφενσταλ με λίγες δόσεις από Σεφερλίδικη φαρσοκωμωδία. Ουδεμία συγκρουσιακή πράξη. Ουδεμία ουσιαστική παρέμβαση ρήξης, ανατροπής. Ουδεμία κριτική σκέψη στοιχειωδώς σοβαρή, ανύπαρκτα ερμηνευτικά εργαλεία, ανύπαρκτοι αντιληπτικοί μηχανισμοί. Μόνο παροδικές χαβαλεδιάρικες εξάρσεις, αφού η καθεαυτή πραγματικότητα καθρεφτίζει το είδωλό τους και για να την αντικρίσουν θα πρέπει να υποστούν το επώδυνο κόστος της ανάληψης των ευθυνών τους.

Ο διαφωτισμός σε αντίρροπη στροφή.

Ζούμε την εποχή της αποδόμησης και της απομυθοποίησης, σε πολιτικό, πολιτιστικό και κοινωνικό επίπεδο. Οι «ηθικές αξίες» του καπιταλιστικού οικοδομήματος διαλύονται και σκορπίζονται σαν τραπουλόχαρτα και πλέον σε αυτή την με μαθηματική ακρίβεια αξιακή σύγκρουση, κανείς δεν παραμένει ασφαλής.

Η άποψη και ο θυμικός παρορμητισμός προηγούνται της σκέψης. Αποδόμηση εννοιών, καταστάσεων, γεγονότων και γενικευμένες καφενειακές απλουστεύσεις. Οι αλυσίδες είναι αόρατες. Για αυτό και δεν ακούγονται οι τριγμοί τους. Το προαύλιο απέραντο. Για αυτό και δεν πάνε πουθενά. Δεν υπάρχει πλέον τίποτα εδώ. Μόνο κοράκια και λυσσασμένα σκυλιά, καραδοκούν να κατασπαράξουν ό,τι απέμεινε από το ακέραιο. Να το μειώσουν, να το σμιλεύσουν τόσο βαθιά ώσπου να βρουν κάτι που να μοιάζει στα μούτρα τους. Έπειτα να το περιθωριοποιήσουν, να το απομονώσουν και να το απορρίψουν. Συνεχίζοντας έτσι ξεδιάντροπα την κατάδυση προς τον ηθικό και αξιακό τους βούρκο. Στο φυσικό τους περιβάλλον. Σημαντικές καταξιώσεις ασημαντοτήτων. Συσπειρώσεις συμμοριών και νόμιμες μαφίες υπό τον μανδύα της Δημοκρατίας. Στρατολόγηση μελών και φονιάδων με ψηφοδέλτιο. Ναζιστές με παντόφλες. Νεκροζώντανα σκιάχτρα με τηλεκοντρόλ. Νοικιαζόμενοι φρουροί των σύγχρονων κολαστηρίων θανάτου.

Εθελοντές δούλοι στη δούλεψη τους.

Αριθμοί στις στατιστικές τους. Σταυροί, περηφάνια, πιτόγυρο, τσαρούχι και καβλάντα. Η λογική του παραλόγου. Η κανονικοποίηση της παράνοιας. Η ηθική της φτήνιας, του χυδαίου, της κλειδαρότρυπας.

Τρέλα…

Ένα απέραντο κουβεντολόι…
Και εκεί έξω το έγκλημα συνεχίζεται.

Όσο για σένα…
Δεν σου ζητάω να έρθεις
εδώ που βρίσκομαι.
Μη μου ζητάς κι εσύ να σε περιμένω.
Και να θυμάσαι.

Όλα θα τελειώσουν όπως άρχισαν.
Με αίμα.