Με κάτι νυχτερινές αυταπάτες

Κενός χώρος στο κρεβάτι.
Γυρίζω κάθε βράδυ και χαϊδεύω στοργικά την απουσία.
Την δική σου.
Την δική μου.
Δεν τις ξεχωρίζω.
Κι ύστερα γελάω νευρικά.
Πως να μας ξεχωρίσω άλλωστε.

Τα φώτα όλα κλειστά.
Μπορώ να φτιάξω ότι θέλω πλάι μου.
Το σκοτάδι δίνει πρόσκληση στην φαντασία να τρυπώσει στο μοναχικό μυαλό μου.
Κι έτσι φτιάχνω στιγμές.
Στιγμές με αγκαλιές κι αιώνια χάδια.
Ψίθυρους ντυμένους με καυτές λέξεις.
Η ύπαρξη της επίμονης μνήμης δημιουργεί εικόνες απόλυτης ακρίβειας.
Η ψευδαίσθηση της πραγματικότητας εντυπωσιακή.
Το ψέμα μπόρεσε να γίνει αληθινό έστω για μια στιγμή μέσα σε ένα σαλεμένο μου όνειρο.
Η διαρκής αναζήτηση της βραδινής αγκαλιάς που κρύβει μια γλυκιά καληνύχτα μετατρέπει τον απόλυτο φόβο μου για ακόμη μια ουτοπία, σε μια σκηνή γεμάτη λεπτομέρεια..
Κι ύστερα η ανάγκη μου να μπλέκομαι ανάμεσα στο γυμνό σώμα σου δημιουργεί στο δικό μου ανύπαρκτες αισθήσεις.

Ανοίγω τα μάτια και σκιαγραφώ ευθύς τα δικά σου, να με κοιτούν με γλύκα από το διπλανό μαξιλάρι.
Σκιαγραφώ το κορμί σου μισοσκεπασμένο με το λευκό σεντόνι.
Νιώθω ακόμα, την ανάσα σου να χνωτίζει τα χείλη μου κι εκείνα με την σειρά τους αυθόρμητα να χαμογελούν.
Φοβάμαι μην περάσει η ώρα.
Φοβάμαι μην ξημερώσει και το φως σε πάρει μακριά μου.

Μα τι λέω;
Μπορώ να νικήσω τα πάντα για να μη φύγεις.
Μπορώ να νικήσω την μέρα, τη νύχτα, το φως και το σκοτάδι.
Αρκεί να είσαι δίπλα μου.