Μετά κορονοϊού ηθογραφία

Μοιάζει με φιλμ του Χίτσκοκ το γεγονός ότι μέχρι τις 2 Μαρτίου, 3,9 δισεκατομμύρια άνθρωποι βρισκόμαστε σε καραντίνα. Και είναι πραγματικά εφάμιλλης αξίας και ποιότητας εφιαλτικό ότι ο βασικός τρόπος μη μετάδοσης του ιού -η καλύτερη πρόληψη του- να είναι η απόσταση το λιγότερο 2 μέτρων του ενός ανθρώπου από τον άλλον, θυμίζοντας το λατινικό homo homini lupus (ο άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος).

Σε αυτό τον εφιάλτη, κάποιοι άνθρωποι βρίσκονται αποκλεισμένοι σε σπίτια μόνοι τους, μακριά από συγγενείς και φίλους. Κάποιοι άλλοι νοσούν αναμένοντας με ανάμικτα συναισθήματα την όσο πιο σύντομη ίασή τους. Υπάρχουν και άλλοι που μέσα σε αυτόν τον αποκλεισμό δεν έχουν καθόλου χρόνο και συνεχίζουν απρόσκοπτα την εργασία τους, ίσως και σε μεγαλύτερη ένταση. Υπάρχουν και κάποια εκατομμύρια άνεργοι που δεν μπορούν να γνωρίζουν απολύτως τίποτα για το βραχυπρόθεσμο αλλά και για το «μετά κορονοϊού» επαγγελματικό τους μέλλον.

Υπήρχαν όμως και κάποιοι άνθρωποι ανάμεσά μας, που δεν υπάρχουν πια. Και βέβαια θα μπορούσε κάποιος να πει ότι από πάντα και για πάντα όπως γεννιούνται άνθρωποι έτσι και πεθαίνουν. Θα συμφωνήσω, αλλά προσεκτικά και με σεβασμό θα πρότεινα πως μήπως ήρθε πια η ώρα -μιας και έχουμε το πλεονέκτημα, το προνόμιο του άπλετου χρόνου- να σκεφτούμε τι για τον καθένα και την καθεμιά είναι σημαντικό για τη ζωή του/της; Και αφού καταλήξουμε με περίσσιο θάρρος να το αποφασίσουμε και να γίνει έτσι ο «μετά κορονοϊού» τρόπος ζωής μας;

Υπάρχουν επίσης κάποιοι άνθρωποι ανάμεσά μας που δεν έχουν σπίτι για να απομονωθούν και ζουν είτε σε σκηνές, είτε σε κοντέινερ, είτε σε καταυλισμούς, είτε και στην ύπαιθρο. Όλοι αυτοί σαφώς και παρακολουθούν αποσβολωμένοι και αβοήθητοι τα τεκταινόμενα. Όλοι αυτοί μαζί με μας τους υπόλοιπους ζούμε σε μια πραγματικότητα που σαφώς και δεν θα επιθυμούσαμε ποτέ να ζήσουμε. Μήπως λοιπόν ήρθε επιτέλους η ώρα για εμάς που έχουμε ένα σπίτι -μιας και έχουμε το προνόμιο του άπλετου χρόνου- να σκεφτούμε τι για τον καθένα και την καθεμιά απ όλους αυτούς τους άστεγους ανθρώπους είναι σημαντικό για την ζωή τους; Και αφού καταλήξουμε με περίσσιο θάρρος να αποφασίσουμε και να αγωνιστούμε ώστε να έχει ο καθένας ένα σπίτι σε μια χώρα με ειρήνη που να μπορεί να διάγει βίο ευζωίας με την οικογένεια του;

Υπάρχουν 3,9 δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλον τον πλανήτη που βιώνουμε την ίδια κατάσταση. Υπάρχουν εκατομμύρια εκατομμυρίων διαφορετικοί τρόποι συνδυασμού νοητικής και συναισθηματικής επεξεργασίας του αποκλεισμού μας. Υπάρχει όμως και ο εύθραυστος πλανήτης μας που με οξύμωρο τρόπο αρχίζει πάλι να αναπνέει καθαρότερο αέρα, αφού καθαρίζεται από τους ρύπους των εργοστασίων, τα νερά των ποταμιών του κελαρύζουν πάλι πιο διάφανα, ο αέρας του αρχίζει να εμπεριέχει λιγότερα καρκινογόνα μικροσωματίδια, οι θάλασσες του δέχονται λιγότερα πλαστικά και πετρέλαια, η τρύπα του όζοντος αρχίζει να μειώνεται.Ένας πλανήτης που χαίρεται, ένας πλανήτης που επειδή κουράστηκε μοναχά να προσφέρει, απολαμβάνει τώρα αυτόν τον χρόνο της «αποτοξίνωσής» του.

Μήπως ήρθε η ώρα εμείς, μόλις τα μέχρι στιγμής 3,9 δισεκατομμύρια άνθρωποι που βρισκόμαστε σε καραντίνα -μιας και έχουμε την πολυτέλεια του περίσσιου χρόνου- να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε ή καλύτερα να οραματιζόμαστε έναν πλανήτη υγιή; Να οραματιστούμε ένα οικονομικό μοντέλο που να μην στηρίζετε σε πολυεθνικές, τράπεζες και υπερκατανάλωση; Μήπως να οραματιστούμε το μοντέλο της αποανάπτυξης, της διαδικασίας εκείνης όπου με βασικό στόχο τη δραστική μείωση της χρήσης υλικών και ενέργειας και άρα έως έναν βαθμό και του ρυθμού της οικονομικής ανάπτυξης, να αυξάναμε έτσι το βιοτικό επίπεδο της κάθε κοινωνίας;

Μήπως εντέλει η «μετά κορονοϊού» εποχή επειδή ακριβώς «μυρίζει» φόβο, πανικό, εγκλεισμό και παγκόσμια χειραγώγηση θα ήταν αξιοπρεπές ως όντα που μπορούμε να κρίνουμε, να διακρίνουμε και για αυτό να επιλέγουμε, και μιας και έχουμε την τύχη του τόσο ελεύθερου χρόνου, να οραματιστούμε τη ζωή μας ως ένα δώρο μοναδικό και να αγωνιστούμε ώστε αυτοί οι λίγοι που πέρα από το παγκόσμιο χρήμα έχουν πια και τις τύχες των ζωών μας στα χέρια τους να κατανοήσουν πως δεν έχουν το δικαίωμα να φέρονται κατ αυτόν τον τρόπο σε όλους εμάς, στα ανεκτίμητα δώρα;

Μα για να συμβεί το παραπάνω θα προηγηθεί η διαδικασία της αυτοεκτίμησης και του restart του «υπολογιστή» μας με antivirus τη συνειδητοποίηση ότι δεν ζούμε μόνο για εμάς αλλά κυριότερα ζούμε για τους άλλους με τους οποίους και στους οποίους θέλουμε να δώσουμε την ουσία μας, ό,τι δηλαδή έχουμε, ό,τι καλύτερο και πιο ανεκτίμητο είμαστε ο καθένας και η καθεμία από εμάς.

Οφείλουμε να αγωνιστούμε και να βγούμε ζωντανοί από αυτήν την περιπέτεια γιατί απλούστατα δεν ζούμε για τους εαυτούς μας, αλλά για τους ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπούν. Ζούμε για αυτά τα ελάχιστα πλην σημαντικά και για αυτό σπουδαία που θέλουμε ακόμη να επιτελέσουμε για να βελτιώσουμε τις κοινωνίες που ζούμε. Ζούμε ανθρωποκεντρικά και με κοινωνική συνείδηση.