Μια μέρα στη Χεβρώνα

Φωτογραφία: David Badia

Στρατιώτες, check points φτώχεια στους δρόμους. Μια γενέτειρα δύο ακόμα εφιαλτών. Δύο ακόμα θρησκειών. Ισλαμισμός και Ιουδαϊσμός.

Παρασκευή ημέρα προσευχής. Μια πόλη διχασμένη ανάμεσα από δύο μεγάφωνα που καλούν πιστούς, ζωντανούς νεκρούς να προσκυνήσουν. Να προστατέψουν τη γη και το ιερό τους έδαφος με έναν επίμονα φανατικό τρόπο.

Μια πηχτή τοξικότητα στον αέρα μας λούζει. Μια αμοιβαία έχθρα και μια αθλιότητα καταδυναστεύει τους δυο λαούς.

Στρατιώτες ένοπλοι από πάνω μέχρι κάτω διαχωρίζουν τους «καλεσμένους» ανάλογα με τη θρησκευτική πίστη του καθενός. Κανένας δεν επιτρέπεται να περάσει στη μεριά του άλλου, στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ένα βήμα παραπάνω και θα καταβροχθιστούν αμέσως.

Οι 650 στρατιώτες που γίνονται 800 κάθε σαββατοκύριακο φυλάνε τον τομέα Η2 μιας φυτεμένης πόλης μόλις 800 πιστών Ισραηλινών. Οι Παλαιστίνιοι είναι 200.000 περίπου, αλλά βρίσκονται στο κατώτερο επίπεδο της πόλης καλυμμένο από μεταλλικό δίχτυ.

Φωτογραφία: David Badia

Βρισκόμαστε χωμένοι στον τομέα Η2. Εκεί απαγορεύετε οποιοσδήποτε Παλαιστίνιος να πατήσει πόδι. Η ευρωπαϊκή ξενάγηση έχει ήδη προχωρήσει βαθιά στη πόλη φάντασμα.

Τα παιδιά των Ισραηλινών μας φτύνουν και μας προκαλούν με τα ποδήλατα τους ενώ οι μανάδες τους μας κοιτάνε όλο έχθρα και ασχημία με το βλέμμα τους. Η προσευχή ακούγεται εξίσου απειλητική από τα μεγάφωνα του ιστορικού μυθικού τάφου του πατριάρχη Αβραάμ η αλλιώς Ιμπραήμ.

Πίσω από τα υψωμένα τείχη, τα συρματοπλέγματα έχουν βαρύνει από τις πέτρες και τα σκουπίδια που πετούν οι 800 settlers η αλλιώς έποικοι. Ακούγονται εκκωφαντικές εκρήξεις λες και είναι πόλεμος.

Από την άλλη πλευρά παλαιστίνια παιδιά και έφηβοι πετούν πέτρες, ξύλα και εκρηκτικά βαρελότα στους Ισραηλινούς στρατιώτες.

Φωτογραφία: David Badia

Ο ξεναγός μας από την “ΝGO Breaking the silence” και πρώην Ισραηλινός στρατιωτικός, συλλαμβάνεται από τους Ισραηλινούς στρατιώτες, λόγω της παραβίασης δρόμων. Όμως προφανώς ήταν διότι προκαλούσε εκνευρισμό και θυμό στους εποίκους με αυτά που έλεγε και έσπαγε τη σιωπή.

Εμείς τελικά καταφέρνουμε να βγούμε από ένα άλλο check point, ανάλαφροι αφού είχαμε αφήσει πίσω την ερημωμένη πλευρά της πόλης των πιστών με τα περίεργα μαλλιά και τις κρεμάμενες κοιλιές.

Παρόλα αυτά το «γλέντι» δεν είχε ακόμη τελειώσει. Τα παιδιά συνεχίζουν από την πλευρά που τώρα βρισκόμασταν το πολεμικό τους «παιχνίδι».

Εμείς ανίδεοι, μετά από 4 ώρες ξενάγησης, ψάχναμε κάτι να φάμε και να βρούμε το λεωφορείο που μας είχε φέρει. Τα παιδιά τραβάνε την προσοχή μας με τα εκρηκτικά και μας κάνουν σινιάλο να μπούμε στο χώρο της λαϊκής αγοράς.

Φωτογραφία: David Badia

Συνεχίζουμε να ανηφορίζουμε στον κύριο δρόμο των συγκρούσεων. Τώρα η κατάσταση άρχισε να ξεφεύγει. Όλο και περισσότερες πέτρες ξεκολλάνε από τα πεζοδρόμια και φεύγουν ιπτάμενες προς την κατεύθυνση των στρατιωτών.

Ξαφνικά όλο το μπούγιο αρχίζει να τρέχει, με μια συγχρονισμένη ταχύτητα που όλο και αυξανόταν, προς το μέρος μας. Εμείς πανικόβλητοι δεν ξέρουμε προς τα πού να φύγουμε.

Ένας παλαιστίνιος μας δείχνει μια διέξοδο διαφυγής. Κάποιοι από το γκρουπ έχουν βγάλει τα κινητά τους και βιντεοσκοπούν τα πάντα. Άλλοι κρυμμένοι μέσα σε ένα μανάβικο. Ένας ακροβάτης κλαίει από συμπόνοια. Η ψυχή του έχει ραγίσει από την ανθρώπινη παράνοια την οποία βιώνουμε με όλες μας τις αισθήσεις.

Η ομάδα διαλύεται. Πρέπει να μείνουμε μαζί. Αντάρτες παλαιστίνιοι βρίσκονται από πάνω μας. Στόχος τους ένας. Οι ένοπλοι Ισραηλίτες στρατιώτες. Έτσι αντιμετωπίζουν την καθημερινή καταπίεση την οποία υπομένουν, στις λαϊκές αγορές της παρασκευής.

Εμείς σαν ποντίκια παγιδευμένοι, ψάχνουμε τον προσανατολισμό μας έξω από την τρύπα μας. Ο τυχαίος ξεναγός μάς δείχνει το πέρασμα πίσω από το δρόμο στον οποίο συγκρούονται οι δύο άμετρα, αντίθετες δυνάμεις.

Φωτογραφία: Antonio Terrones

Πρέπει να περάσουμε μέσα από την καταιγίδα με τα άσφαιρα πυρά, τις πέτρες και τους πασσάλους. Όλοι μαζί. Όσοι είμαστε μαζεμένοι.

Ο ακροβάτης δίπλα μου δακρύζει ακόμη. Κοντεύουμε να βγούμε. Ένα δύο τρία. Τροχάδην όλοι. Άλλοι με παντόφλες άλλοι με δίχαλα άλλοι τραβάνε βίντεο.

Νοιώθουμε περικυκλωμένοι πάνω και γύρω από τις ταράτσες των μισογκρεμισμένων σπιτιών. Σαν ποντίκια μες την φάκα. Συνεχίζουμε την πορεία μας έξω από εκεί.

Βγαίνουμε σε μια διασταύρωση πιο πάνω. Κοιτάμε προς την μια μεριά όπου οι στρατιώτες βρίσκονται στον κόμβο λίγο πιο κάτω συγκεντρωμένοι. Βίαια έτοιμοι.

Η τοξικότητα στον αέρα έχει γεμίσει τα ρουθούνια και από εκεί τα πνευμόνια μας. Κατάκοποι πλησιάζουμε το λεωφορείο σκεπτόμενοι ίσως και να ήταν καλύτερα αν είχαμε επισκεφθεί τα Ιεροσόλυμα.

Η απειλή όμως βρίσκεται ήδη πίσω μας. Το παράλογο παιχνίδι αδρεναλίνης, εξουσίας και δύναμης να βρίσκεται πίσω άραγε; Στη Χεβρώνα, την πόλη φάντασμα στον τομέα Η1 και Η2.

Φωτογραφία: Antonio Terrones