Μια πρώιμη παραδοχή

Ας παραδεχτούμε, πως δεν δρέπουμε καμία δάφνη, πως δεν διάγουμε τα καλύτερά μας χρόνια, πως δεν αναμένεται να λάμψουμε σαν ουράνια σώματα, πιθανώς ούτε και μετά θάνατον. Ας παραδεχτούμε πώς τα καλύτερά μας χρόνια δεν είναι πίσω μας, μήτε και αναμένονται μπροστά μας, τουλάχιστον κάτι τέτοιο δεν φαίνεται στον ορίζοντα, ας παραδεχτούμε στην τελική, πως μας έστησαν στο ραντεβού. Σε ένα ραντεβού, για το οποίο μας φόρτωσαν από πολύ νωρίς, με πάμπολλες προσδοκίες, άλλωστε, ήμασταν οι καλύτεροι, οι πιο καταρτισμένοι, ταλαντούχοι, υπέρ το δέον ευφυείς, όμορφοι, γοητευτικοί, αρκούντως μυστηριώδεις και συνάμα γήινοι και ευαίσθητοι, σίγουρα η καλύτερη βερσιόν του μοντέλου, έως εκείνη τη στιγμή. Και πως αυτό θα ήταν αρκετό, ώστε να κερδίσουμε τη ζωή δια περιπάτου, από τα αποδυτήρια, πως ο αγώνας είναι στημένος και στα μέτρα μας. Διάολε πόσες αυταπάτες να χωρέσουν σε ένα κορμί;

Για άλλους η συνειδητοποίηση ήρθε πολύ γρηγορότερα, και είναι αυτοί οι οποίοι απέκτησαν και τα καλύτερα αντανακλαστικά στο πολύ κοπιαστικό εγχείρημα της άρνησης της πραγματικότητας, έγιναν εξπέρ σε αυτό αν και χρειάστηκε πολύς χρόνος και πολύ χρήμα για να δολοφονήσεις τον εαυτό σου, να τον αντικαταστήσεις με κάποιον άλλον που απλά σου μοιάζει εμφανισιακά, έστω αμυδρά, και να συνεχίσεις σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Πόση προσπάθεια για να διατηρήσεις ένα προσωπείο, το διόραμα μιας κατασκευής από μέσα γκρεμισμένης, ενός ερειπίου που πουλάει τα μπάζα του ως δημιουργία «μοντέρνα», «σύμφωνα με τις επιταγές της αγοράς», «ευάερη και ευήλια», ευθυτενής πάντα και κομματάκι εύθικτη σε οιαδήποτε περί του αντιθέτου, νύξη.

Γιόγκα, ρουμς του λετ, κόμμον πίπολ, Μπερλιν αχτούγκ Μπερλίν, ελεύθερο, πλαστικές, Νιου Γιορκ, Νιου Γιορκ, φτηνά τσιγάρα, στούντιο, κανένα Παρίσι δεν θα χουμε, Αστακός για Όσκαρ και βρώμικο στη Μιχαλακοπούλου, πιλάτες, γνωσιακή και αγνωστικισμός. «Περνάμε καλά στην ψυχανάλυση και αυτό βγαίνει στα φαρμακεία» έχει αποφανθεί ήδη ο φιλόσοφος της εποχής μας, στερώντας από τον ιστορικό του μέλλοντος την καλύτερη ατάκα, ρίχνοντας τον άθελά του στα σκληρά ναρκωτικά.

Και εκεί που έμενε ένα καλοκαίρι, σαν ρεπό μονοήμερο σε ολόκληρη εβδομάδα, σαν εξάμηνο χαλαρό μετά από δεκαετία κρίσης, σαν σεζόν μετά από χειμώνα ανεργίας, σαν μαξιλάρι μετά από κρίση πανικού, αποφάσισε και εκείνο φέτος πως μπορεί και να μη μας αξίζει ούτε αυτό, πώς και πολύ ήταν αυτό που μέχρι τώρα περνάμε, εμείς που ξεκινήσαμε για να αλλάξουμε τον κόσμο, εμείς οι καλύτεροι, οι πιο καταρτισμένοι, ταλαντούχοι, υπέρ το δέον ευφυείς, όμορφοι, γοητευτικοί, αρκούντως μυστηριώδεις και συνάμα γήινοι και ευαίσθητοι, σίγουρα η καλύτερη βερσιόν του μοντέλου, έως εκείνη τη στιγμή, μα περάσαμε πολλούς χειμώνες σε σάπια δυάρια, συνεπείς καλλιεργητές κάθε είδους αυταπάτης, δεν δρέπουμε καμία δάφνη, δεν διάγουμε τα καλύτερά μας χρόνια, δεν αναμένεται να λάμψουμε σαν ουράνια σώματα, πιθανώς ούτε και μετά θάνατον. Ας παραδεχτούμε πώς τα καλύτερά μας χρόνια δεν είναι πίσω μας, μήτε και αναμένονται μπροστά μας, τουλάχιστον κάτι τέτοιο δεν φαίνεται στον ορίζοντα, ας παραδεχτούμε στην τελική, πώς μας έστησαν στο ραντεβού και δεν είναι πως πονάω για όλα αυτά, μήτε παραπονιέμαι. Είναι που τελευταία, όνειρα δεν μπορώ να δω, μήτε και εφιάλτες. Έτσι χωρίς εναλλακτική πορεύομαι, με μόνο άγχος, άραγε ο ιστορικός του μέλλοντος, όλα τούτα, μεταμοντέρνα θα τα πει;