Μίζερα, κενά ανθρωπάκια

Δραματοποιημένη ζωή, χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας, άπαντες σε μια μόνιμη δυστυχία, εγκλωβισμένοι στο «δεν είμαι ευχαριστημένος με τίποτα, δεν μου αρκεί τίποτα, πάντα θέλω κάτι άλλο, κι άλλο, κι άλλο», με τη δουλειά μας, τα λεφτά μας, τις κοινωνικές συναναστροφές μας, ή τους ερωτικούς συντρόφους μας. Κι αν τα πρώτα τρία ζητήματα ζωής αλλάζουν ευκολότερα, η συναισθηματική κατάντια δεν έχει τέλος. Δεν υπάρχει καν πάτος στο βαρέλι της μιζέριας.

Σχέσεις που υπάρχουν μόνο και μόνο από την ανασφάλεια της μοναξιάς «είμαι κάπου, ενώ θέλω να είμαι αλλού, σιχαίνομαι αυτό που έχω, αλλά παραμένω γιατί είμαι ένας ακόμα δειλός ανθρωπάκος», κι άλλες γελοίες μικροπρεπείς σκέψεις, που το μόνο που καταφέρνουν, είναι να δίνουν άλλη μια κλωτσιά για να βουτήξουμε γρηγορότερα στον πάτο της εσωτερικής εξαθλίωσης, ένα βήμα πιο κοντά στο να γίνουμε περιφερόμενα συναισθηματικά πτώματα, χωρίς την παραμικρή έκκριση πραγματικής επιθυμίας. Η μόνη επιθυμία που υπάρχει, ανήκει στη φαντασία και μόνο. Στον ρεαλισμό μέσα θα είμαστε αιωνίως υπόδουλοι της μικροψυχίας και του τρόμου μας για να ζήσουμε σαν ελεύθεροι άνθρωποι.