Μπαλάντα στις εξεγερμένες νύχτες

Τα ουρλιαχτά μας,
χτυπούν στα ρετιρέ,
στους σκουριασμένους ηλιακούς θερμοσίφωνες,
στις κεραίες που θρέφουν με ψέμα τις οθόνες των αμέτρητων διαμερισμάτων.
Ταράζουν την ησυχία των καθήμενων.
Εκείνων που βλέπουν -μόνιμα πλέον-
με τα μάτια μιας υπερσύγχρονης κάμερας κινητού τηλεφώνου.

Τα πατήματά μας στον δρόμο,
γίνονται όλο και πιο γρήγορα.
Πιο άγρια, πιο σθεναρά.
Η πόλη αντηχεί στον ρυθμό ενός πυρωμένου οράματος.

Οι ανάσες σφίγγονται στο στέρνο μας.
Πνίγονται σε κάθε χημικό που πέφτει γύρω μας,
πλάι μας,
πάνω μας.
Γεμίζουν πληγές τα ταλαιπωρημένα κορμιά μας.
Καίνε τα πνευμόνια μας.

Μα τα όνειρα μας,
είναι εκεί,
μαζί μας,
αόρατη ομίχλη στις παρυφές των μαλλιών μας.
Ένα πέπλο ομορφιάς και ελευθερίας.

Ο άνεμος ηλεκτρισμένος, φλογίζει τα φώτα των στενών.
Διαλύει την σκοτεινιά της ασάλευτης νύχτας.

Κι όλοι ακούν εκείνα τα αγρίμια που δεν παύουν λεπτό, να φωνάζουν το αυτονόητο.
Ακούν την μουσική των εξεγερμένων βημάτων.
Ακούν την αλήθεια του ελεύθερου κόσμου μας.

Κόντρα στο ψέμα της προσωρινής πραγματικότητας.
Κόντρα στον θάνατο που μας ταΐζουν μέρα με τη μέρα.
Κόντρα στα γόνατα που πατούν τα κεφάλια μας στην άσφαλτο.
Κόντρα στις χειροπέδες, στα κρατητήρια και τα υγρά, βρώμικα κελιά.

Τα ουρλιαχτά μας,
παραμένουν σταθερά.
Με βραχνές, σπασμένες φωνές,
προμηνύουν τον ερχομό μιας αλλιώτικης, αληθινής ζωής.

——-

Για όλους εκείνους που μέρες τώρα εξεγείρονται στους δρόμους της Αμερικής, της Γαλλίας, της Γερμανίας. Για εκείνους που χτυπήθηκαν από την αστυνομία, στην Αθήνα, στον Βόλο. Για όλους εκείνους που δεν αντέχουν το άδικο και παλεύουν διαρκώς για έναν ελεύθερο κόσμο.