να θυμηθούμε χωριανοί του κιλελέρ το αίμα*

«Αντύπας
ραπίσας κυριακού
εφονεύθη αμυνομένου»

τέτοια μέρα, τέτοια νύχτα, τέτοια γεμάτη ζόφο εποχή δολοφονήθηκε εκείνος. με δυο σφαίρες καρδιάς άσφαιρης τον σκοτώσανε. εκείνος. που γύριζε μερόνυχτα ολόκληρα στα χωράφια που δούλευαν ίδιοι σκλάβοι οι πρόγονοί σου, στα καφενεία που ξαπόσταινε ο παππούς σου, στα καθωσπρέπει σοκάκια της πρωτευούσης χαστουκίζοντας τον κάθε σλήμαν που πίστευε σε ανώτερους και κατώτερους θεούς. εκείνος που μάγευε με τα λόγια και τη φλόγα του άντρες και γυναίκες. εκείνος που πίστεψε στο σοσιαλισμό βαθιά, που έδωσε τη ζωή του για τα δικαιώματα των φτωχών, αυτός που μας άφησε παρακαταθήκη θησαυρό ανεκτίμητο. ελευθερία, ισότης, αδελφότης. λευτεριά για τον καταπιεσμένο. ισότητα για τον που έτυχε να γεννηθεί σε καλύβα. αδελφοσύνη για έναν ολόκληρο λαό.

να θυμηθούμε χωριανοί και νησιώτες εκείνον που μίλησε μέσα από την καρδιά του για τη ζωή που μας αξίζει να ζούμε. εκείνον που δήλωνε σοσιαλιστής και χριστιανός ορθόδοξος, παραφράζοντας τα λόγια του ευαγγελίου. κύριε, δίδαξόν με τα δικαιώματά μου. να μην ξεχάσουμε τον άνθρωπο που έζησε μέσα στις αντιφάσεις διαλέγοντας στρατόπεδο από την πρώτη στιγμή που άνοιξε τα μάτια του στον αληθινό κόσμο. χωρίς παραχωρήσεις, χωρίς υπονοούμενα, χωρίς βόλεμα στη ζωή που τον περίμενε.

ελάτε να θυμηθούμε εκείνον που χάρισε στο θάνατο τη ζωή του για να αναστήσει ύστερα από λίγο έναν ολόκληρο κάμπο γεμάτο φτώχεια και αδικία. μνημόσυνο τιμής και δόξας ελάτε να κάνουμε στον ήρωα που γεννήθηκε στον τόπο των ριζοσπαστών και σκοτώθηκε από καραμπίνα πληρωμένη ακριβά με τον κόπο των κολλήγων γιατί η αλήθεια του και το πάθος του ενόχλησαν την τάξη που αρχόντευε τη χώρα. τον παθιασμένο αγωνιστή που πέρναγε τις νύχτες του στο αυτόφωρο κάθε τόσο, γιατί με θράσος και εν διαρκεία το αδίκημα της αποκάλυψης της αλήθειας διέπραττε. ανάστασις το όνομα της εφημερίδας του. ανάσταση των εν ζωή αδικημένων το όνειρό του.

γιορτή και γλέντι τη μέρα της δολοφονίας του ελάτε να ανάψουμε. φωτιά στον κάμπο των φραγκοδίφραγκων. τώρα. που τα λόγια του καίνε μέσα μας πιο πολύ από ποτέ άλλοτε. τώρα. που μας ξεπουλάνε δράμι το δράμι τιμολογώντας μας ανά μέτρο τετραγωνικό. τώρα που ο βασανισμένος κάμπος της θεσσαλίας έγινε το θεατρικό σανίδι της ζωής μας. τώρα που η ελευθερία και η ισότητα με το εξπρές του μεσονυχτίου για χώρες βορειοευρωπαϊκές ταξιδέψανε.

οχτάωρο, σπίτια χτισμένα με τούβλα με τσιμέντο αντί για χαμοκέλες, μεροκάματο, ομαλές συνθήκες εργασίας, σύνταξη για τους ανίκανους εργάτες, δρόμοι, σχολεία για όλα τα παιδιά, γιατροί για τον καθένα, αναδιανομή της γης για τους ακτήμονες, διαγραφή χρεών. για όλα τούτα μίλησε δυνατά, φανερά, επώνυμα, βλέποντας το θάνατο να ‘ρχεται κατά πάνω του. αψηφώντας τους εχθρούς που μέρα με τη μέρα πλήθαιναν. αγαπώντας κάθε μέρα όλο και πιο πολύ όποιον βασανίστηκε, όποιον αδικήθηκε, όποιον δεν στάθηκε τυχερός να γεννηθεί από σπόρο πλούσιου. όλα αυτά διεκδίκησε, στο όνομα του λαού στον οποίο πίστευε μέχρις εσχάτων. όλα αυτά που πια δεν υπάρχουν. όχι πια μόνο πέριξ της κοιλάδας των τεμπών, αλλά σε ολόκληρη την επικράτεια.

φάρος σήμερα τα λόγια του, η ζωή του, η ύπαρξή του, ακόμα και ο φόνος του. να θυμηθούμε λοιπόν χωριανοί απόψε τον Αντύπα*. τις σφαίρες να βγάλουμε από το κορμί του και να τον ξαναφέρουμε εδώ. στον κάμπο, στα βουνά, στο νησί. τις προτομές των δήθεν θαυμαστών του να γκρεμίσουμε και πράξη να κάνουμε τα φλόγινα λόγια του.

λευτεριά, ισότητα, αδελφοσύνη.

επΑνάστασις.

στη μνήμη του ήρωα που δεν πέθανε ποτέ,
του Μαρίνου Αντύπα

*στίχοι από το τραγούδι «Ο Αντύπας» σε στίχους Διονύση Τζεφρώνη και μουσική Θωμά Μπακαλάκου, από το δίσκο «Τα Αγροτικά».