Νεραϊδοχώρι

Είναι τόσο λίγα αυτά που πραγματικά χρειάζεσαι, είπαν.
Έφτασα αργά το βράδυ στους αμμόλοφους.
Σκοτάδι παντού και κάπου μακριά, ανακατεμένα γέλια.
Σήκωσα ψηλά τα μάτια.
Σοκ.
Είχα Αλήθεια δει ποτέ ξανά τον ουρανό;
Χιλιάδες αστέρες χόρευαν εκεί πάνω επιβλητικά, ολόγυρα χυμένο το σύμπαν σε αστρική σκόνη.
Δάκρυα.
Περπάτησα μέσα στο παχύ σκοτάδι, η θάλασσα σαν σειρήνα βροντοφώναζε στην πάλη της με τον βοριά.
Άνοιξα τα χέρια.
Υποσυνείδητα ή συνειδητά δεν ξέρω, ίσως παλεύω να χωρέσω στην αγκαλιά μου όλα όσα δεν κλειδώνουν μέσα μας.

Ναι. Δεν χρειαζόμουν πολλά.
Ένας κύκλος γεμάτος φίλους, φίλους με ζωηρά μάτια όπως αργότερα θα έλεγε ο Μ.
Η συμπαντική μου γ με τον κάπα της και τον γ.
Το κορίτσι δελφίνι που γέννησε μια νεράιδα, ο βαβούρας μου, ο παραγάδις, η μαγική σ με τον μικρό μου παράδεισο τον τ.
Η ε και ο Οδυσσέας της.
Ο Βίκτωρας τα ηλιοβασιλέματα και η σοφία.
Τα μαγικά παιδιά κάτω από τη φάτνη.
Το πρωινό που δυο χεράκια γρατζούνιζαν την σκηνή μας, το αγγελούδι να στέκει στην μέση των αμμόλοφων.
Τσίπουρο και γέλια, συνδυασμός που μεθάει και την πιο σκληρή πραγματικότητα.
Το δάσος να χαμογελάει και το δεντρόσπιτο.
Αχ το δεντρόσπιτο.
Χόρευαν μέσα στο σκοτάδι με τα μαγικά παιδιά κι ύστερα μάντευαν αστέρια κάτω από τον βράχο.

Δεν χρειαζόμουν πολλά.
Τα βρήκα όλα εδώ μαζί με τον εαυτό μου.
Γνωριστήκαμε από την αρχή και κλάψαμε πολύ. Τον πήρα από το χέρι και γυρίσαμε στην Αθήνα.

Δεν χρειαζόμουν τίποτε για να με βρω.
Οι φίλοι μου μου χάρισαν ένα νησί κι ένα καλοκαίρι, μου χάρισαν τον εαυτό μου.