¡No pasarán!

Από μικρός, η ψυχική μου κατάσταση συνδεόταν άρρηκτα με τα καπρίτσια του καιρού. Αποπνικτικός Σεπτέμβρης. Σήμερα δεν μπορώ να κλάψω και οφείλω να συμβιβαστώ με αυτό. Ίσως τελικά κλάψω μόνο γι’ αυτό…
Η πρώτη μου ψυχική κατάρρευση ήρθε επί πρώτης αριστεράς κυβερνήσεως. Δήθεν η «αριστερά», δήθεν και η ανάρρωση μου. Εναλλακτική; Συμπόρευση με ρητορικές της κατηγορίας «Η κοινωνική ισότητα είναι αντίθετη στην ανθρώπινη φύση!» είτε κοινωνική αλληλεγγύη και απόπειρα αυτογνωσίας. Το μονοπάτι είναι ήδη χαρτογραφημένο και αναπόφευκτο να το διασχίσω. Για να νιώσω καλύτερα πρέπει πρώτα ν’ αρχίσω τις βουτιές, εντός κι εκτός.
Συχνά πυκνά, οι φιλελεύθεροι συμφοιτητές μου έρχονται στα όνειρα μου και μου απαγγέλλουν ψαλμούς για τα ευεργετικά αποτελέσματα της σταθερότητας. Για ποια γαμημένη σταθερότητα μου μιλάς; Εδώ κάθε μέρα πεθαίνω και ανασταίνομαι και δεν έχω ούτε την μισή από την αναγνωρισιμότητα του Λαζάρου. Έχω διαλύσει κάθε εγωκεντρικό θεμέλιο και όμως ο ναός του ναρκισσισμού εξακολουθεί να στέκει αγέρωχος.
Άλλες φορές πάλι μου ψιθυρίζουν στο αυτί ότι η στεναχώρια μου γίνεται άγνωστη λέξη, ότι δεν θα τρέξει ποτέ των ποτών δάκρυ από τα μάτια μου. Τουλάχιστον όχι από την εξωτερική πλευρά, διότι στο μέσα του κεφαλιού μου, η λίμνη των δακρύων έχει πλημμυρίσει και οι εργάτες του φράγματος απεργούν· απεργούν με συλλογική απόφαση οριζόντιας ιεραρχίας από τα κάτω.