Νύχτες φαντασμάτων

Χτυπά πόρτες, ανοίγει παράθυρα, ακούς τη φωνή του κάτω απ’ το μπαλκόνι να σε καλεί να βγεις και δεν ξέρεις πώς ν’ αντιδράσεις. Σε ποιόν να το πεις και να μην σε περάσει για τρελό. Φοβάσαι να μιλήσεις για να μην σε κατηγορήσουν. Να μην σε πουν παράξενο, εμμονικό, άρρωστο.

Ό,τι και να πουν, εσύ ξέρεις πως θες να το κοιτάς κλεφτά. Δεν σου αρκεί το παρόν και το μέλλον είναι άγνωστο, τι να το κάνεις; Άλλοι θα το αποκαλέσουν στοιχειό, βδέλλα, παράσιτο. Όμως για σένα είναι το μοναδικό θαύμα που έχεις αντικρίσει μέχρι σήμερα.

Τι κι αν το βλέπεις μόνο εσύ; Δεν έχει σημασία. Το σημαντικό είναι πως το βλέπεις, το αισθάνεσαι, θες να υπάρχει γύρω σου, να σ’ ακουμπά αγνά και τρυφερά όπως τότε.

Δεν ξέρω αν κερδίζεις ή αν χάνεις απ’ την παρουσία του, πάντως ζεις από αυτήν. Αν δεν υπήρχε η αύρα του να σε τυλίγει τα παράξενα βράδια στη βεράντα σου, δεν ξέρω πως θα τέλειωναν.

Άστο να υπάρχει λοιπόν. Ό,τι σου δίνει ζωή κράτα το κοντά σου, ακόμα κι αν το ίδιο είναι νεκρό εδώ και χρόνια.