tetartopress

«Ο Αζόρ και ο κύριος των εννιά», πόσο διαφορετικοί αλήθεια είναι ο ένας από τον άλλον;


Ένα οικείο δίδυμο σκιαγραφεί η πένα της Φωτεινής Τσαλίκογλου στο πιο πρόσφατο αφήγημά της Ο Αζόρ και ο κύριος των εννιά (Εκδόσεις Καστανιώτη, Νοέμβριος 2021).  Ένα δίδυμο που συνοδεύει την ανθρώπινη φύση από τη στιγμή εμφάνισής της στον πλανήτη. Ο σκύλος και ο κύριός του είναι δύο μορφές που έχουν αποτελέσει πάμπολλες φορές έμπνευση για ιστορίες που κατέκτησαν την αδιαμφισβήτητη αξία τους στον πλανήτη των λογοτεχνικών αναγνωσμάτων μας καθώς και στον γειτονικό τους, αυτόν της έβδομης τέχνης.


Advertisement


Η σχέση ενός θνητού με το σκύλο του έχει ταυτιστεί με διάφορες έννοιες στο ανθρώπινο συνειδητό ή και ασυνείδητο. Είναι το ταυτόσημο της αγάπης, της ανιδιοτελούς προσφοράς, της υγιούς σχέσης, της φιλανθρωπίας, της βελτίωσης της ανθρώπινης φύσης, της εξημέρωσης, της ήττας της αγριότητας, της ομορφιάς.

Μέσα όμως σε αυτήν την αγριότητα της πανδημίας του Covid 19 το δίδυμο του θνητού με το κατοικίδιό του, ταυτίστηκε ίσως πρώτιστα με την έννοια της ελευθερίας. Στις χειροπέδες των περιοριστικών μέτρων που υιοθετήθηκαν στην παγκόσμια κοινωνία με διαφορετική ένταση, εφαρμογή, διάρκεια ισχύος και αξία, ο σκύλος απέκτησε μία επιπρόσθετη ιδιότητα που αυτομάτως απέκτησε τα ηνία. Ο σκύλος μα και κάθε άλλο κατοικίδιο που χρειάζεται βόλτα έξω από το σπίτι, μετατράπηκε στον απελευθερωτή μας. Μάς έδωσε τα φτερά να πετάξουμε ελεύθεροι πάνω από αυτή τη φυλακή του φόβου εξάπλωσης του ιού και του επιβαλλόμενου αυτοπεριορισμού μας. Ένα μήνυμα με τον κωδικό Β6 και αυτομάτως ελευθερώνεσαι.

Ο Αζόρ, το αδέσποτο του Μουσείου, «υιοθετείται» από τον κύριο, τον άνθρωπο επισκέπτη του μουσείου που επιλέγει να μαζέψει το αδέσποτο και να το περιθάλψει. Όντως; Ή στην πραγματικότητα απλώς να το εκμεταλλευτεί, ώστε να εξασφαλίσει τη βόλτα του κάθε μέρα στις 9; Ο κύριος των εννιά είναι ξεκάθαρος στη συμφωνία του με το τετράποδο έμβιο ον. Μία μέρα πριν το νέο λοκντάουν που επιβλήθηκε για τα Χριστούγεννα του ΄20 τον παίρνει με εορταστικό χριστουγεννιάτικο λουρί από τον κήπο του Μουσείου: «Είμαι ο κύριος των εννιά. Κάθε βράδυ στις εννιά θα σου βάζω το λουρί. Στη βεβαίωση της κατ’ εξαίρεση μετακίνησης πολιτών θα βάζω ένα κλικ στο Β6’. Θα βγαίνουμε έξω. Δε θα με ενοχλείς. Δε θα μου μιλάς στη διάρκεια της μέρας. Δεν θα υπάρχεις. Στις εννιά θα γίνεσαι το κατοικίδιό μου».

Και συμφωνεί ο Αζόρ. Γιατί; Τόσο αγαπάει τον εαυτό του; Τόσο ώστε να υπάρχει μόνο όποτε αποφασίζει κάποιος άλλος; Ή απλώς επειδή είναι γνήσιο παιδί της εποχής μας, της εποχής που όπως χαρακτηριστικά ανέφερε σε συνέντευξή της η Φωτεινή Τσαλίκογλου «μπορεί να βιώνεται σα τη θανατηφόρα απορριπτική μητέρα του Αζόρ».

Ο κύριος των εννιά είναι κάθε ένας από εμάς που φυλακίστηκε, τρομοκρατήθηκε, πανικοβλήθηκε, έκλαψε, θρήνησε, θύμωσε, και για πάντα πια φοβήθηκε. Είναι όμως και η δυνατότητα του καθενός όσο και αν έχει βιαστεί η ελευθερία του, όσο και αν έχει μάθει να ζει περιτριγυρισμένος από τη βία και κάθε μορφή έκφρασής της, να ξεπεράσει την αρχική του τάση εκμετάλλευσης και να τολμήσει να νιώσει αγάπη. Ο Αζόρ από την άλλη είναι το κάθε διπλανό μας έμβιο ον, ο κάθε άλλος συγκάτοικός μας σε αυτόν τον πλανήτη. Ένας συγκάτοικος που τυχαία ή συνειδητά τείνει να επιλέγει το ρόλο του θύματος και όχι του θύτη. Είναι ο συγκάτοικός μας που ψάχνει και ελπίζει να βρει ένα καταφύγιο, που τολμά να σκέφτεται, να νιώθει, να παρατηρεί, παρά την εγκατάλειψη που έχει βιώσει ή ακόμα βιώνει. Πόσο διαφορετικοί αλήθεια είναι ο ένας από τον άλλον;

Κάθε αναγνώστης μπορεί να δώσει τη δική του απάντηση. Το σίγουρο είναι ότι η ψυχολόγος Φωτεινή Τσαλίκογλου που πιστεύει στη θεραπευτική δύναμη της γραφής και έχει ήδη μοιραστεί αρκετές ιστορίες της με τους αναγνώστες της, απαντάει στο φόβο της εποχής, στο σκοτάδι της άγνοιας, της παρερμηνείας, του παραλογισμού και της μοναξιάς που ζούμε με μια ιστορία που ρίχνει το φως της αγάπης.

Είναι η πρώτη φορά που μία τόσο μικρή σε έκταση ιστορία προκαλεί τόσες πολυάριθμες σκέψεις; Ίσως όχι. Είναι όμως η πρώτη φορά που ενώ βαδίζεις μέσα από αυτήν την αφήγηση πάνω σε ένα χιλιοπατημένο οικείο χώμα – το χώμα του άλυτου πόνου, των ανικανοποίητων ερωτημάτων για το γιατί και το πώς του ψυχικού κατακερματισμού, της απώλειας της ομορφιάς της ζωής – βιώνεις τη θεραπεία που δεν είναι άλλη από την αγάπη, αυτήν την χιλιοειπωμένη λέξη που ενώ νομίζουμε ότι ξέρουμε, έχουμε ακόμη πολλές διαδρομές να ταξιδέψουμε στην «ενδοχώρα» μας για να πειστούμε για τη θαυματουργή της δύναμη.

Καλή χρονιά σε όλους μας με την ευχή να βιώνουμε το θαύμα της αγάπης ατομικά και κοινωνικά !


Advertisement


Advertisement


 

ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ

 

Advertisement


 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

 
«Απαγορεύεται το SEX στη Γαύδο»

Πάτρα: «Απαγορεύεται το SEX στη Γαύδο» στο Λιθογραφείον

Το Θέατρο Λιθογραφείον παρουσιάζει την παράσταση «Απαγορεύεται το SEX στη Γαύδο» μια «πικρή» κωμωδία του Μάνου Παπαδά. Τι θα συμβεί ...
"Animal" της Σοφίας Εξάρχου - Φεμινιστικό, υπαρξιακό, πολιτικό, παλλόμενο, συγκινητικό

“Animal” της Σοφίας Εξάρχου – Φεμινιστικό, υπαρξιακό, πολιτικό, παλλόμενο, συγκινητικό

"Animal". Σκηνοθεσία: Σοφία Εξάρχου. Πρωταγωνιστούν: Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Φλομαρία Παπαδάκη. Ελλάδα, 2023. "Let's party!": η ενθουσιώδης προτροπή της Κάλιας είναι σαν σύνθημα που ...
«Ο Καραγκιόζης του Μακρή» στο Αίγιο με την παράσταση «Ο Πύργος των Ιπποτών»

«Ο Καραγκιόζης του Μακρή» στο Αίγιο με την παράσταση «Ο Πύργος των Ιπποτών»

Μάγισσες, δράκοι και ιππότες «ζωντανεύουν» στον μπερντέ του Καραγκιόζη του Μακρή με την παράσταση «Ο Πύργος των Ιπποτών», στο κιν/θέατρο ...
"I found myself within a forest" - Εικαστική εγκατάσταση στο Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης στη Δημητσάνα

“I found myself within a forest” – Εικαστική εγκατάσταση στο Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης στη Δημητσάνα

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Δασών (21/3), το Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς (ΠΙΟΠ) παρουσιάζει την εικαστική εγκατάσταση «I found myself ...

Σχετικά με τον αρθρογράφο:

Έχει γράψει 89 Άρθρα

Η Μαρία Παπαμαργαρίτη είναι η μαμά του Κωνσταντίνου και του Θάνου. Από μικρή μαγευόταν με τις λέξεις και έτσι όταν μεγάλωσε σπούδασε φιλόλογος. Αγαπά τα ταξίδια και τα βιβλία για αυτό και τώρα «μαγειρεύει» τις δικές της ιστορίες για τα παιδιά της και τους φίλους τους. Πιστεύει ότι η λογοτεχνία μιλά κατ' ιδίαν στον καθένα και αποτελεί τη μόνη προσωπική μας περιουσία που πότε δε χάνεται. Αγαπημένη της ρήση «αντί να καταριέσαι το σκοτάδι, άναψε ένα φως». Γράφει με το όνειρο να αγκαλιάζει τον κόσμο μας τούτο το μικρό, το μέγα. Βιβλία της κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Πατάκη και Το Δόντι. Επικοινωνία: [email protected]

RELATED ARTICLES

Back to Top