Ο δεσμός της οικογένειας

Η οικογένεια από πάντα ήταν ένας θεσμός της κοινωνίας που συχνά-πυκνά όταν δεν λειτουργεί όπως πρέπει μετατρέπεται σε δεσμό τόσο για τα μέλη της, όσο και για συγγενείς ομάδες, π.χ συγγενείς, φιλικό και σχολικό περιβάλλον. Η οικογένεια ως ένα τέτοιο κλειστό σύστημα είναι στην βάση της μια συντηρητική δομή. Με άλλα λόγια τα μέλη αυτής της θεσμοθετημένης ομάδας έχουν το καθένα την θέση του μέσα σε αυτό το κλειστό σύστημα η οποία και υπακούει σε μια ιεραρχία. Πολύ συχνά μάλιστα και όταν δεν λειτουργεί ικανοποιητικά αλλά τοξικά, κάποια μέλη της έχουν μεγαλύτερη αξία από κάποια άλλα και την ταξική αυτή ιεραρχία την έχει ορίσει ο «δυνατός» της οικογένειας. Ο αυστριακός συγγραφέας Καρλ Κράους κάποτε έγραψε ότι η οικογενειακή ζωή συνιστά επέμβαση στην ιδιωτική ζωή.
Αρκετά συχνά, επίσης, και με αφετηρία την παραπάνω συμβίωση, ο ιεραρχικά «δυνατότερος», καταπιέζει τα υπόλοιπα μέλη είτε λεκτικά, είτε σωματικά, είτε σεξουαλικά. Η βάση της υγείας της οικογενειακής δομής είναι η σχέση του ζευγαριού και πώς αυτή έχει χτιστεί, έχει δομηθεί και εξελίσσεται. Είναι φανερό πώς η εν δυνάμει εξέλιξη της σχέσης του ζευγαριού ορίζει, κατευθύνει, βελτιώνει και την υγεία της λειτουργίας σε βάθος χρόνου και της οικογένειας. Στο σημείο αυτό, ίσως είναι περιττό μα από την άλλη αναγκαίο να τονίσω ότι οικογένεια υφίσταται από τη στιγμή της ύπαρξης έστω και ενός παιδιού.
Με άλλα λόγια η νομική, εκκλησιαστική κατοχύρωση της σχέσης ενός ζευγαριού, χωρίς παιδιά δεν καθιστά ύπαρξη οικογένειας. Όπως επίσης όταν σε μια οικογένεια όλα τα παιδιά της ενηλικιωθούν, η οικογένεια παύει ουσιαστικά να υφίσταται ως τέτοια και η προτεραιότητα πια είναι πάλι η σχέση του ζευγαριού.
Αυτό το οποίο όμως μετατρέπει αυτήν την -κλειστή, συντηρητικού τύπου και με σαφείς ιεραρχικές θέσεις- ομάδα σε μια επαναστατική σχεδόν, αυτοοργανωμένη δομή είναι η ύπαρξη της έννοιας της αγάπης. Του στοιχείου εκείνου δηλαδή βάση του οποίου τα μέλη της είτε βρίσκονται στην κορυφή της ιεραρχίας, είτε στη βάση της, λειτουργούν ανιδιοτελώς προσφέροντας το ένα στον άλλο τον καλύτερο τους εαυτό, τις καλύτερες τους υπηρεσίες. Ναι, η αγάπη με όλα τα παρελκόμενα της αλλά και τα συγγενή της συναισθήματα είναι το στοιχείο αυτό που πολύ απλά μετατρέπει την οικογένεια από συντηρητική δομή σε μια στην κυριολεξία επαναστατική ομάδα με την έννοια πάντα της έλλειψης ιδιοτελών συμβάσεων και υπολογισμών που αποσκοπούν πάντα σε προσωπικό όφελος.
Με δεδομένα τα παραπάνω και με επίσης δεδομένο ότι μέχρι σήμερα, μέχρι τούδε, όλοι εμείς είμαστε ενήλικα τέκνα τέτοιων ετερόφυλων οικογενειών, έρχεται να «κουμπώσει» η παρακάτω απλή, λογική σκέψη-ερώτηση: Η αγάπη έχει πρόσημο φύλου; Όπως επίσης: Όταν ένα ζευγάρι ανθρώπων που πραγματικά αγαπιέται και έχει αποφασίσει από κοινού μέσα στα χρόνια να εξελιχθεί, παίζει ρόλο για το παιδί τους τι φύλο έχει η αγάπη που απλόχερα του προσφέρουν;
Ας μην ξεχνάμε όλοι μας -και ας είμαστε σιωπηλά ειλικρινείς- ότι τα εκατομμύρια των εκατομμυρίων των ανθρώπων που ζούμε και μεγαλώνουμε με τόσες ψυχολογικές-ψυχικές δυσκολίες κάποτε ήμασταν τέκνα τέτοιων ετερόφυλων οικογενειών που δεν λειτουργούσαν πάντα με υγεία. Ο Αγγλοεβραίος ανθρωπολόγος Άσλει Μοντάγκου έγραψε ότι η οικογένεια είναι ο θεσμός για την συστηματική παραγωγή διανοητικών ασθενειών. Αποτέλεσμα τούτου η σημερινή μας ψυχική διάθεση. Συνεπώς γιατί ως κοινωνία μέσω και της νομικής οδού να μην προχωρήσουμε στην κατοχύρωση του γάμου αλλά και την τεκνοθεσία ομόφυλων ζευγαριών;
Ήδη έρευνες από ινστιτούτα ανθρωπίνων σχέσεων στην Αμερική πιστοποιούν ότι τα τελευταία 25 χρόνια όπου ήδη παιδιά ομόφυλων οικογενειών έχουν ενηλικιωθεί, σπουδάσει και έχουν κάνει δικές τους οικογένειες έχουν ανάμεσα σε άλλα και αρκετά υψηλό δείκτη ενσυναίσθησης για τους συνανθρώπους τους, μιας και από πολύ μικρά είχαν βιώσει τη διαφορετικότητα που τους τόνιζαν όμως οι άλλοι.
Είναι επίσης φανερό ότι αν ο θεσμός της οικογένειας δεν εξελιχθεί και νομικά, κινδυνεύει να χάσει τη δύναμη του από την ταχεία εξέλιξη της κοινωνίας που επιζητά προσαρμογή στις αλλαγές στις ανθρώπινες σχέσεις και στους τρόπους που αποφασίζουν πλέον οι άνθρωποι να βιώσουν τη σεξουαλικότητά τους αλλά και τον τρόπο που θέλουν να σχετιστούν μέσω αυτής. Ο Τζωρτζ Μπέρναντ Σω έγραψε ότι μια ευτυχισμένη οικογένεια δεν είναι παρά ένας πρόωρος παράδεισος. Τέτοιες οικογένειες έχει ανάγκη η σημερινή κοινωνία και κανέναν δεν θα πρέπει πια να απασχολεί το φύλο των γονέων αλλά μονάχα η ποιότητα της αγάπης μεταξύ των μελών της.