«Ο Επιθεωρητής έρχεται» σε σκηνοθεσία Μαριλένας Μοραγλή – Μια κοινωνική αποτύπωση του χτες και του σήμερα

«Ο επιθεωρητής έρχεται» είναι ένα κλασικό βρετανικό δράμα σε τρεις πράξεις από τον συγγραφέα Τζον Μπόιντον Πρίστλεϊ. Το έργο έκανε πρεμιέρα στη Σοβιετική ένωση (Μόσχα) το 1945, και το 1946 παρουσιάστηκε στο Λονδίνο με τον Ραλφ Ρίτσαρντσον (μαζί με τον Σερ Λόρενς Ολίβιε από τους μεγαλύτερους Βρετανούς ηθοποιού του 20ου αιώνα). Θεωρείται πλέον ένα από τα κλασικά Βρετανικά θεατρικά κείμενα του 20ου αιώνα και το γεγονός πως παίζεται ακόμα και σήμερα αποδεικνύει τη διαχρονικότητά του.

Το έργο διαδραματίζεται τον Απρίλιο του 1912 στην (φανταστική) πόλη Μπράμλι της Αγγλίας. Η δράση εκτυλίσσεται στατικά και εξ’ ολοκλήρου μέσα στο σαλόνι της οικογένειας, όπου ο επιτυχημένος επιχειρηματίας Άρθουρ Μπέρλινγκ γιορτάζει τους αρραβώνες της κόρης του, Σίλα, με έναν πλούσιο νέο από την ίδια περιοχή. Η διασκέδαση σταματάει όταν καταφτάνει ο αστυνομικός επιθεωρητής Γκουλ στο σπίτι και αρχίζει να κάνει ερωτήσεις για το φόνο μιας νεαρής που ονομάζεται Εύα Σμιθ.

Στην παράσταση «Ο Επιθεωρητής έρχεται» που παρακολουθήσαμε στο Θέατρο Όροφως στην Πάτρα σε σκηνοθεσία Μαριλένας Μοραγλή, είδαμε ένα νατουραλιστικό τοπίο με οικονομία στους εκφραστικούς τρόπους. Η Μοραγλή επιλέγει την αιτιοκρατική ανάπτυξη, όπως επιβάλλει το ίδιο το έργο, χωρίς να καινοτομεί με εξαίρεση τον ρόλο της υπηρέτριας (τον είχε αφαιρέσει τελείως), τη φασματική παρουσία της Εύας Σμίθ (Κατερίνα Σκυλογιάννη) καθώς και τον σημειωτικά δοσμένο καγκελωτό ξύλινο διάκοσμο του Σαλονιού, που κινεί φασματικά η Εύα Σμιθ, εν είδει κάγκελων φυλακής που κλείνει σε κάθε πράξη. Χαρακτηριστικό της αστικής δραματουργίας που βασίστηκε η Μοραγλή είναι και το γεγονός πως οι χαρακτήρες των προσώπων ξετυλίγονται μαζί με την υπόθεση· ενώ παράλληλα υποφώσκει στους χαρακτήρες η ανάγκη για επιβεβαίωση και υπαρξιακή αγωνία, κάτι που είναι ευδιάκριτο στην παράσταση. Στα θετικά της σκηνοθεσίας είναι η απόδοση των ηρώων ως άτομα εγκλωβισμένα όχι μόνο στον εαυτό τους αλλά και στον κοινωνικό ιστό. Ο τρόπος που λειτουργούν ως άτομα με επάλληλα στρώματα δικαιολογιών, προφάσεων και ψευδαισθήσεων, παρορμητικά δηλαδή αποδίδεται δραματουργικά σε αρκετά ικανοποιητικό βαθμό.

Στο υποκριτικό κομμάτι ξεχωρίζει ο Δημήτρης Κωνσταντέλης, ως γονιός, για την συγκρότησή του στο ρόλο με ένα επιβλητικό τρόπο παιξίματος. Από κοντά και τα δυο παιδιά του Σίλα και Έρικ, Άννυ Ευαγγέλλου και Εμμανουήλ Στεφανουδάκης αντίστοιχα, οι οποίοι εμφανίζουν μια δυναμικότητα χαρακτήρα με κατάλληλη ένταση και οικοδομούν θετικά τους ρόλους τους οποίους υποδύονται. Ο Γιάννης Γιαραμαζίδης ως υποψήφιος γαμπρός είναι καθηλωτικός με την ερμηνεία του, καθώς πραγματοποιεί τη μεταδοτικότητα και τις ψυχολογικές μεταπτώσεις του χαρακτήρα. Η Μαριλένα Μοραγλή στο ρόλο της ως μητέρα, διαπρέπει στην «παγερότητα» που επίτασσε ο ρόλος της και δείχνει ένα δραματικό χαρακτήρα με στιβαρή υπόσταση· σε παράλληλη «παγερότητα» ρόλου και ο Άπος Κυπραίος, ως επιθεωρητής, με μια στιβαρή παρουσία και αυτός αποδίδει το χαρακτήρα καταλύτη για την περαίωση της πλοκής. Τέλος η Κατερίνα Σκυλογιάννη, είναι αρκετά πειστική ως φασματικός χαρακτήρας με την απαραίτητη αληθοφάνεια και την ανάλογη ένταση.

Σημαντική και επιτυχημένη κρίνεται η ενδυματολογική αποτύπωση της εποχής, από τον Γιώργο Λιντζέρη. Θα μπορούσε κανείς να πει πως από τα κουστούμια και μόνο «φωτογραφίζεται» η εποχή και οι κοινωνικές συνιστώσες των ατόμων που είναι στην σκηνή. Η μουσική από τον Νίκο Ιωάννου δραματοποιεί περίτεχνα τις στιγμές με σωστό ηχοχρωματισμό, ενώ παράλληλα η μετάφραση από τη Ζωή Ρηγοπούλου είναι εξαιρετική και αρκετά βοηθητική για το ψυχολογικό πορτραίτο των ηθοποιών.

Συμπερασματικά, η παράσταση «Ο επιθεωρητής έρχεται» σε σκηνοθεσία Μαριλένας Μοραγλή αποτελεί μια καλαίσθητη ψυχαγωγική πρόταση με εξαιρετική απόδοση χαρακτήρων και ένα «άγγιγμα» σε ανομολόγητες περιοχές των προσωπικοτήτων μια άλλης εποχής η οποία σε πολλά ταυτίζεται και με τη σημερινή.