Ο έρωτας της Λίζας με την Λαμπερή

Στεκόταν εκεί.
Μέσα στο δάσος.
Στο ανοιξιάτικο δάσος.
Κάτω από τα δέντρα.
Η πορτοκαλί αυτή τουλίπα, με την ρίζα, σαν από κρεμμύδι, βολβός καλύτερα.
Και ο ήλιος με δυσκολία περνούσε κάποιες αχτίδες του ανάμεσα στα πυκνά δέντρα.
Κάποια από αυτές τις αχτίδες ερωτεύθηκε την όμορφη μοναχική πορτοκαλί.
Και ενώθηκε μαζί της.
Και την άνθισε.
Την ομόρφυνε τόσο πολύ.
Τόσο που η τουλίπα, η Λίζα η τουλίπα, ζούσε, ανέπνεε για την λαμπερή αχτίδα.

Ναι, ο έρωτας της πορτοκαλιάς Λίζας με την λαμπερή αχτίδα έγινε γνωστός σε ολόκληρο το δάσος.

Και κάποιοι είπαν: ”Μα, πώς είναι δυνατόν;”

Μα τα δέντρα που κάτι περισσότερο γνώριζαν από την ιστορία των δασών, αφού με τις ρίζες τους σαν γίγαντες κρατούν τη γη ολάκερη, απάντησαν: ”Σαν η Λίζα τουλίπα είναι τόσο όμορφη αυτό αρκεί να κάνει και το δάσος μας ομορφότερο. Γιατί κάτι πιο δυνατό από την αγάπη δεν υπάρχει που να κρατά το σύμπαν. Και ακόμη και αυτό το ίδιο το σύμπαν συστέλλεται για να χωρέσει στην αγκαλιά τούτης της αγάπης και μετά διαστέλλεται, σαν μήτρα που γεννά για να προσφέρει πλέρια τούτη την αγάπη.”

Και σαν τα άκουσαν όλα τούτα τα λίγα μα σημαντικά, τα όντα του δάσους μέριασαν για να περνά ελεύθερα η όμορφη λαμπερή αχτίδα για να αγκαλιάζει την πορτοκαλί τουλίπα και έτσι να χαίρονται την αγάπη τους.

Γιατί αυτό που στο δάσος τα όντα πολύ καλά γνωρίζουν, είναι ότι κανείς και τίποτα από τον κύκλο της ζωής, της φθοράς, και της ανακύκλωσής της δεν μπορεί να ξεφύγει.

Και σαν η τουλίπα έλιωσε και χάθηκε μια νύκτα από το δάσος,
η πρωινή αχτίδα η λαμπερή,
το χώμα, που η καλή της χάθηκε,
κάθε μέρα ζεσταίνει,
μέχρι την επόμενη χρονιά
που ο βολβός πάλι πορτοκαλιά
θα γίνει
και από την λαμπερή πάλι με αγάπη
θα ποτιστεί και θα τραφεί.