“Ο Ιχνηλάτης που κυνηγούσε το θάνατο” – Ακούσαμε το νέο δίσκο των Μέμφις

Πολλή κουβέντα γίνεται χρόνια τώρα για το κατά πόσο ο ελληνικός στίχος ταιριάζει αρμονικά πάνω σε ροκ/μέταλ μουσικές φόρμες. Υπήρχαν φυσικά οι “χρυσές” δεκαετίες του ’80 και του ’90 όπου το ελληνόφωνο ροκ γνώρισε μεγάλη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία με μπάντες όπως οι Τρύπες, τα Σπαθιά, τα Διάφανα Κρίνα και πολλές ακόμη ενώ πιο πρόσφατα περιπτώσεις όπως των Rotting Christ και των Villagers of Ioannina City που έκαναν εκτεταμένη χρήση της ελληνικής γλώσσας στη μουσική τους έτυχαν ιδιαίτερης αποδοχής. Κατανοώ πλήρως τους λόγους που σε κάποιον απλά δεν “κολλάνε” τα ελληνικά στη rock είτε καθαρά λόγω αισθητικής και προσωπικού γούστου είτε λόγω μέτριων στίχων που κάποιες φορές όντως είναι ενοχλητικό, αλλά πιστεύω ακράδαντα πως ο λεκτικός αυτός πλούτος αν χρησιμοποιηθεί σωστά, μπορεί να οδηγήσει σε διαμάντια, όπως το κατάφεραν οι προαναφερθείσες μπάντες και όπως φυσικά καταφέρνουν και πολλές καινούριες.

Με τη μακροσκελή αυτή εισαγωγή θέλω να καταλήξω πως ένα ακόμη συγκρότημα που το πετυχαίνει άψογα αυτό είναι οι Θεσσαλονικείς Μέμφις. Με κατά βάση metal υπόβαθρο και πολλά κοινά (μουσικά και μη) στοιχεία με τους συντοπίτες τους Psycho Choke, πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησαν το νέο τους album με τίτλο “Ο Ιχνηλάτης που κυνηγούσε το Θάνατο”. Πρόκειται για μια δουλειά την οποία έχω ακούσει ήδη πάμπολλες φορές και θέτει άνετα υποψηφιότητα για το top-10 του 2017.

Είχαμε αρκετό καιρό τώρα πάρει μια γεύση από το υλικό του δίσκου καθώς είχαν κυκλοφορήσει ανά διαστήματα κάποια κομμάτια του υπό τη μορφή digital single, με το χιτάκι “Μόνο για μένα” και το καταπληκτικό “Ρουβικών” να ξεχωρίζουν. Όπως προανέφερα η μουσική της μπάντας έχει σαφή metal στοιχεία, με κάποιες πιο “alternative” αναφορές ενώ ανά σημεία τα leads της κιθάρας και οι φωνητικές γραμμές σε συνδυασμό με την παραγωγή δημιουργούν μια πιο “επική” ατμόσφαιρα (όπως για παράδειγμα στο “Εσωθανής” ή στο “Λυδία Λίθος”). Όταν αποφασίζουν να παίξουν ξύλο το καταφέρνουν εξαιρετικά με το “1312” και το “Στην κόλαση εδώ” να αποτελούν φαντάζομαι τα επόμενα συναυλιακά highlights ενώ δε λείπουν και οι πιο χαλαρές/μπαλαντοειδής στιγμές (“Πάνω απ’τη φθορά”).

Γενικώς πρόκειται για ένα σύνολο που ακούγεται εύκολα στην ολότητα του, κάτι πολύ σημαντικό στην εποχή της γρήγορης κατανάλωσης μουσικής. Ακούς ένα-δυο κομμάτια και ψάχνεις γρήγορα και για τα υπόλοιπα τα οποία συμπληρώνουν το μουσικό παζλ του “Ιχνηλάτη…”. Αν πρέπει να σταθώ μεμονωμένα σε δύο σημεία που μου έκαναν εντύπωση είναι κατ’ αρχήν η χρήσης της μαντούρας (το παραδοσιακό μουσικό όργανο που ακούγεται στο “1312”). Μια πολύ έξυπνη ιδέα που δίνει άλλη αισθητική στο κομμάτι και που μου έφερε και λίγο στο μυαλό τους Rotting Christ. Ακόμα πιο σημαντικό στοιχείο όμως θεωρώ την εξέλιξη της μπάντας (και του τραγουδιστή Άλκη πιο συγκεκριμένα) στο στιχουργικό κομμάτι. Ωραίες ιδέες-ιστορίες, φράσεις που μπορεί να ταυτιστεί ο ακροατής και μπόλικα κοινωνικά μηνύματα.

Σε παλιότερη συνέντευξη τους είχα διαβάσει πως επέλεξαν να χρησιμοποιούν ελληνικό στίχο με στόχο να σταματήσει κάποια στιγμή αυτό να θεωρείται “περίεργο” και να τους κάνουν αυτή την ερώτηση. Αν κρίνω από την ποιότητα του υλικού τους, την ανταπόκριση που δέχονται και τα πετυχημένα live τόσο ως headliners (τσεκάρετε βιντεάκια από το Eightball) όσο και δίπλα σε μπάντες όπως οι Planet of Zeus, μάλλον τα πάνε πολύ καλά μέχρι στιγμής.