Ο καουμπόης Χρυσοχοΐδης και η ρώσικη ρουλέτα της κυβέρνησης

Aris Oikonomou / SOOC

Δεν έχουν περάσει παρά μόνο τρεις ημέρες από τις ανά τη χώρα μεγαλειώδεις διαδηλώσεις εορτασμού της μνήμης του Πολυτεχνείου και του κρατικού οργίου καταστολής που ακολούθησε και ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης πού έχει ταυτίσει το όνομά του με τις πιο λαμπρές στιγμές διαπόμπευσης ανθρώπων στη νεοελληνική ιστορία (ως sidekick του Ανδρέα Λοβέρδου, βεβαίως, βεβαίως), δείχνει πως αν μη τι άλλο θα είναι ένας πολύ δραστήριος υπουργός δημόσιας τάξης. Δείχνει επίσης πως τα σχόλια που τον ταυτίζουν με την αμερικανική επιρροή στη χώρα δεν είναι τουλάχιστον έωλα καθώς σαν να γνήσιος καουμπόι, προκαλεί τους ανθρώπους στις κατά τόπους καταλήψεις σε όλη την επικράτεια της χώρας, να τις εγκαταλείψουν εντός δεκαπενθημέρου, ειδάλλως θα τραβήξει το περίστροφό του.

Σε ένα κλίμα εμφυλιακής έντασης, που έχει καλλιεργηθεί από μία κυβέρνηση η οποία κέρδισε τις εκλογές τάζοντας ασφάλεια και βλέποντας πως δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα άλλο εκτός από αυτή την υποτιθέμενη ασφάλεια, κάνει αυτό που δήλωσε ο πρωθυπουργός στην προχθεσινή συνέντευξη του, πώς δηλαδή θα είναι σε κάποιους τομείς, περισσότερο αποτελεσματικοί, από ότι περιμένει ο ίδιος ο κόσμος.

Την ώρα που σαν λύση για το προσφυγικό, προκρίνεται το μάντρωμα ανθρώπων σε κλειστές δομές, φέρνοντας στο μυαλό παραλληλισμούς με σύγχρονα Άουσβιτς, την ώρα που ακούμε για προσλήψεις αστυνομικών και συνοριοφυλάκων, την ώρα που ακούμε πώς η χώρα δύναται να μετατραπεί σε ένα ακόμα μεσογειακό πλυντήριο, την ώρα που ακούμε για διάλυση υγείας και Παιδείας και ξεπούλημά τους στον ιδιωτικό τομέα, την ώρα που η eldorado gold επιστρέφει δυναμικά, την ώρα που η Μεσόγειος έχει γίνει ένα τραπέζι πόκερ με διακύβευμα το πετρέλαιο, την ίδια ώρα δεν ακούμε τίποτα για τις υποτιθέμενες αυξήσεις στις συντάξεις τις μειώσεις στις ασφαλιστικές εισφορές και στην εφορία. Για τα πλατιά στρώματα τουλάχιστον. Για τους υπόλοιπους μία χαρά γίνεται δουλίτσα.

Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, αυτή η υποτιθέμενη μεσαία τάξη των 1.000 ευρώ τον μήνα, συνεχίζει να φαντασιώνεται πώς άρχουσα θα γίνει και για αυτό ζητάει μετ’ επιτάσεως, όλο και περισσότερη ασφάλεια, όλο και περισσότερη αστυνομία. Όταν όμως ζητάς, ψυχικά διαταραγμένους φασίστες, με βαρύ οπλισμό, να διαλύσουν οποιοδήποτε πρόταγμα ζωής δεν ταιριάζει με τη δικιά σου οσφυοκαμψία, να ξέρεις πολύ εύκολα πώς μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ και να σκάσει στα μούτρα σου.

Γυρίζοντας στην επικαιρότητα και στην αφορμή για αυτό το σχόλιο. Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, συνειδητά δυναμιτίζει τις μέρες πριν από την 11η επέτειο δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από την Ελληνική αστυνομία. Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης ποντάρει πώς το αίτημα κάποιων για ασφάλεια και τάξη, αυτή τη στιγμή βαραίνει κοινωνικά περισσότερο από την ανάγκη κάποιων ανθρώπων να έχουν μία στέγη, από την ανάγκη κάποιων ανθρώπων να μπορούν να εκφραστούν μέσα από συλλογικές διαδικασίες, από την ανάγκη για αξιοπρέπεια, αγώνα και συντροφικότητα σε αυτούς τους μαύρους καιρούς. Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης και η ηγεσία του υπουργείου του, ακουμπούν ένα γεμάτο περίστροφο στο τραπέζι, προκαλώντας το δημοκρατικό αίσθημα των πολιτών, την αλληλεγγύη στους πρόσφυγες, τα πολιτικά αντανακλαστικά μας, σε μία παρτίδα ρωσικής ρουλέτας, ελπίζοντας πως δεν θα σκάσει στα μούτρα της κυβέρνησής του, αλλά πώς θα διαλύσει με μία κίνηση κινήματα δεκαετιών.

Θα έχει άραγε δίκιο;