Η Ηριάννα και ο Περικλής είμαστε εμείς

Δεν είναι η Ηριάννα και ο Περικλής. Ούτε η Συνομωσία των Πυρήνων της Φωτιάς. Δεν είναι καν -η πώς την είπαμε;- καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Η Ηριάννα και ο Περικλής είναι δύο πρόσωπα που το πιθανότερο είναι να προσπεράσει η ιστορία με τον τίτλο «τα εξιλαστήρια θύματα μιας σάπιας εποχής». Σάπιας μέχρι το μεδούλι.

Ό,τι γράφει δεν ξεγράφει, όπως είναι γνωστό. Η υπόθεση αυτή είμαστε εμείς. Είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας, της κοινωνίας της κρίσης που τελικά δεν ξέρω κι εγώ ποιος τη βάφτισε κρίση. Ακόμα κι αν αυτή είναι φαινομενικά οικονομική, βιώνουμε μια βαθιά κρίση αξιών, μια κρίση ανθρωπιστική, που ξεπερνά τους δημοσιονομικούς όρους.

Είμαι σίγουρη ότι η εποχή φτιάχνεται από ανθρώπους και όχι το αντίστροφο, επειδή οι άνθρωποι καθορίζουν τις εξελίξεις και τα γεγονότα της δικής τους ιστορικής συγκυρίας και έχουν την ευθύνη των επιλογών τους. Οι άνθρωποι αυτής της εποχής, λοιπόν, έχουν προσαρμόσει το μόχθο τους, την έννοια που κάποτε προσδιόριζε την αξία της εργασίας, στο πλήθος των χρημάτων. Στα φράγκα, λοιπόν. Σε αυτά που τελικά κατάφεραν να κατευθύνουν τις ζωές τους στην κατασκευή μιας στερεοτυπικά τέλειας ζωής με άφθονο υλισμό.

Ο Περικλής καταδικάζεται για την «ηρωική» πράξη της φιλίας και η Ηριάννα για την «ηρωική» πράξη του έρωτα. Ίσως η φιλία και ο έρωτας να είναι κατεξοχήν πράξεις πολιτικές. Ακέραιες πράξεις και τέλειες που δε χωρούν σε καμιά αίθουσα δικαστηρίου. Είναι πράξεις που βοηθούν την κοινωνία να πάει εμπρός, είναι επίσης, ακραίες καθώς επιστρατεύουν μπόλικο θάρρος και καμιά πολιτική ιστορία δε θα αναγνωρίσει. Είναι πράξεις εντέλει «ηρωικές» γιατί θα βρουν την τιμητική τους στην ιστορία των ποιητών και των ρομαντικών.

Μαντεύω ότι η θέση τους θα είναι εξέχουσα γιατί θα περιλαμβάνονται στην ιστορία μιας εποχής που καθιέρωσε την έλλειψη της εμπιστοσύνης στην ελληνική δικαιοσύνη και την ελευθερία, και έχασε την έννοια της αλήθειας και την έννοια του να ζεις ανεξάρτητος και περήφανος. Ακόμα, αυτοί οι συνάνθρωποί μας που δημιούργησαν την τέχνη του να μην πιστεύεις και κατασκεύασαν την κρίση, είναι σίγουρα οι ίδιοι που τη χρησιμοποίησαν για να δικαιολογήσουν το πόσο πολύ απέτυχαν στις διαπροσωπικές τους σχέσεις.

Ακόμα κι αν αυτό επισφραγίζεται από έκπτωτους έρωτες και μισοτελειωμένες αγάπες, υπάρχει ένας Περικλής και μια Ηριάννα που ενσαρκώνουν τα όνειρα των ανθρώπων κάθε εποχής τελικά. Των δικαστών, των μεταναστών, των πολιτικών, των δημόσιων λειτουργών, των ευλογημένων, των εκλεκτών, των έκπτωτων και μη. Τα όνειρα όλων των ανθρώπων καθολικά, πέρα από πολιτικά παιχνίδια ή εξουσιαστικά τερτίπια για εξάρθρωση της τρομοκρατίας, να θέτουν «εαυτόν» σε κατάσταση ακεραιότητας. Την έννοια αυτή που η ελληνική κοινωνία έχασε, χωρίς να εμβαθύνει στην ουσία των πραγμάτων.

Ο Περικλής και Ηριάννα είμαστε εμείς και δεν είναι οι φανταστικοί ήρωες των παραμυθιών αλλά οι πραγματικοί αυτής της κοινωνίας, που δεν γνωρίζω γιατί καταδικάζονται στην πραγματικότητα, γνωρίζω όμως, ότι είναι η ευκαιρία να πιστεύεις στους «ήρωες» αυτούς που είναι σπάνιοι και είναι καταδικασμένοι να ερωτεύονται, να αγαπούν και να διαθέτουν τους εαυτούς τους στους άλλους σε μορφή ατόφια.