Ο τελευταίος Ιρανός ποδοσφαιριστής που αρνήθηκε να τραγουδήσει τον εθνικό του ύμνο

Μέσα στο αυθυποβαλλόμενα ιερό ρίγος των ποδοσφαιριστών των εθνικών ομάδων στις μεγάλες εμπορικά διοργανώσεις, όπου αγκαλιασμένοι τραγουδούν- ή, ακριβέστερα, κραυγάζουν- με επιδεικτικό πάθος τούς εθνικούς τους ύμνους, ήταν συγκινητική η απόφαση των Ιρανών να μην τραγουδήσουν τον εθνικό τους ύμνο στον πρώτο τους αγώνα του φετινού μουντιάλ, σε μια προφανή υποστήριξη προς τους διαδηλωτές και τα δικαιώματα των γυναικών στην πατρίδα τους- και δεν παύουμε να σκεφτόμαστε την ψυχική δύναμη του Ιρανού Αχμάντ Νουρολαχί που ήταν ο μόνος που δεν τραγούδησε τον εθνικό ύμνο του Ιράν στον τελευταίο αγώνα της ομάδας του, τον μόνο που δεν λύγισε από τις απειλές του ιρανικού καθεστώτος για φυλάκιση και βασανιστήρια των οικογενειών τους (με βάση όσα αναφέρονται από τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία). Δεν διαβάσαμε για κάποιον ποδοσφαιριστή δυτικής εθνικής ομάδας να προβαίνει σε μια τόσο θαρραλέα, επικίνδυνη διαμαρτυρία ενάντια στο δικό του κράτος για τη συμμετοχή του στους καταστροφικούς πολέμους σε ξένα, μακρινά κράτη που δημιουργούν κύματα ξεριζωμένων, για την άρνησή του να τους δέχεται στα εδάφη του ώστε να τους προσφέρει μια στοιχειωδώς έστω ανθρώπινη ζωή, για την πώληση όπλων που χρηματοδοτεί ένα σημαντικό μέρος τού κοινωνικού κράτους που απολαμβάνει με αντάλλαγμα την αδιαφορία του για το κρυμμένο ψέμα, για την ντροπή του αποικιοκρατικού παρελθόντος του. Η αγάπη για την πατρίδα έχει γίνει μια ιδέα που στο όνομά της, οι πολίτες οφείλουν να δικαιολογούν ή έστω να ανέχονται τις πολιτικές των κρατών για πλουτισμό των λίγων σε βάρος των πολλών, την εθνική καθαρότητα, την καταστολή ανθρώπινων δικαιωμάτων και την κατασκευή εχθρών.

Πατρίδα είναι ο τόπος που συνδέεται με τη μνήμη των πιο σημαντικών γεγονότων της προσωπικής μας ιστορίας, είναι η ανθρώπινη έγνοια γι’ αυτόν τον τόπο της προσωπικής μας ιστορίας όπου ζήσαμε εμείς κι οι δικοί μας άνθρωποι. Πατριδολατρεία είναι το διαμετρικά αντίθετο της φυσικής, ανθρώπινης αγάπης για τα χώματά μας, είναι ο ιστορικός αναλφαβητισμός που αποκλείει όχι μόνο τη γνώση της αληθινής ιστορίας της δικής μας πατρίδας αλλά, επιπλέον, τη γνώση της ιστορίας των άλλων, είναι η εθνική περηφάνια που υποστυλώνει τα ελλειμματικά εγώ μέσα από προκατασκευασμένες συγκινήσεις στο άκουσμα του εθνικού ύμνου (τόσοι πολλοί εθνικοί ύμνοι είναι χαμηλού επιπέδου εμβατηριακές μελωδίες όταν αφαιρέσεις τους στίχους), μέσα από όρκους πίστης σε ζωγραφισμένα πανιά που ονομάζονται σημαίες και σε χαραγμένες τεχνητές γραμμές πάνω στο ηπειρωτικό ανάγλυφο της γης, σε νοητές γραμμές πάνω στον αέρα, τη θάλασσα και το υποθαλάσσιο ανάγλυφο. Είναι οι γραμμές που διαχωρίζουν τους ανθρώπους και γεννάνε το μίσος για τον άλλον, τον διαφορετικό, τον ξένο. Αυτές οι γραμμές που ο σκοπός τους είναι να μας τυφλώνουν ώστε να μην κατανοούμε την κοινή ανθρώπινη ιστορία στις διάφορες εθνικές παραλλαγές της, αυτήν των κοινών φόβων, της πανανθρώπινης μνήμης του αβάσταχτου πόνου από τους άδικους θανάτους αγαπημένων προσώπων σε πολέμους και μάχες, της μισαλλοδοξίας και του κοινωνικού αποκλεισμού, της φτώχειας, της δυστυχίας, της καταπίεσης, της ανελευθερίας, να μην συνειδητοποιούμε το αθώο αίμα που έχει χυθεί στο όνομα της λατρείας για την πατρίδα η οποία έχει πάρει τη θέση της αγάπης για τον άνθρωπο.

Ο Ιρανός ποδοασφαιριστής Αχμάντ Νουρολαχί με την άρνησή του να τραγουδήσει τον εθνικό του ύμνο στο τελευταίο παιχνίδι της ομάδας του, μας θύμισε το ερώτημα που σταθερά απωθούμε: πώς να ξέρουμε πόσες και ποιες καταστάσεις είμαστε ικανοί να αντέξουμε, χαλυβδώνοντας την πίστη μας σε έναν άλλον, δίκαιο κόσμο εάν ο φόβος μας παραλύει καθησυχαστικά ώστε να αποφεύγουμε να ζήσουμε τις χειρότερες δυνατές καταστάσεις, τρέμοντας μπροστά στο πανανθρώπινο ηθικό χρέος μας;