Ο Βασιλιάς και Πατέρας μας

“Πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς”
Ηράκλειτος

Ο Τόμας Χομπς, ο Άγγλος φιλόσοφος, ιδρυτής της πολιτικής φιλοσοφίας, είχε μάλλον δίκιο, όταν στα μέσα του 17ου αιώνα διατύπωνε την άποψη ότι τον κόσμο τον χαρακτηρίζει η αρχή ”bellum omnium contra omnes” (πόλεμος εναντίον όλων). Ρήση που ήρθε να συμπληρώσει το ”homo homini lupus est” (ο άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος είναι).

Με λίγα λόγια από τα παραπάνω βλέπει κάποιος ότι ο άνθρωπος έχει μάλλον, από τη φύση του, ροπή προς την κυριαρχία και την επιβολή, παρά προς την παραχώρηση και το μοίρασμα. Και βέβαια φαντάζει απόλυτο και πιθανόν, αν και παρακινδυνευμένο, να θεωρήσουμε ότι η “Ειρήνη”, το αντίθετο του πολέμου, είναι μονάχα μια κωμωδία του Αριστοφάνη, ή μια συμμαθήτρια μας στο Δημοτικό ή ακόμη και μια γειτόνισσα, φίλη της μαμάς μας.

Η αλήθεια είναι ότι ο πόλεμος έχει μεγάλη δύναμη και επιρροή πάνω στις ανθρώπινες πράξεις αφού έχει τόσο μεγάλη ποικιλία. Υπάρχει δηλαδή ο Ψυχρός πόλεμος, ο πόλεμος των Εξοπλισμών, ο Εμφύλιος πόλεμος, ο Αμυντικός, ο Επιθετικός, ο Ιμπεριαλιστικός, ο πολύ σημαντικός και απίστευτα αποτελεσματικός Ψυχολογικός πόλεμος, ο Εθνικοαπελευθερωτικός πόλεμος, ο Ιερός πόλεμος, ο Παγκόσμιος πόλεμος, ο Πυρηνικός, ο Συμβατικός, ο Χημικός κ.α.

(Όπως καταλήγαμε τότε στο σχολείο όταν απομνημονεύαμε αυτά-τα αμφιβόλου ”ποιότητος” και ”παπαγαλίας”-κεφάλαια Ιστορίας στα οποία το θύμα ήταν πάντα το έθνος μας, ενώ θύτες όλοι οι υπόλοιποι, η σχεδόν όλοι).

Αν ασχοληθούμε με τις σύνθετες λέξεις του ”πολέμου”, τότε αξίζει να αναφερθούμε στον ετοιμοπόλεμο, στον ανταρτοπόλεμο, στον πολεμοχαρή, στον πολεμοκάπηλο, στον πολεμοποιό, στον πολέμαρχο, αλλά και στον ρουκετοπόλεμο, στον χιονοπόλεμο, στον αλευροπόλεμο, στον αυγοπόλεμο, στον μαξιλαροπόλεμο, αν θα θέλαμε κάπως αριστοφανικά να τον διακωμωδήσουμε.

Ο πόλεμος στην ελληνική γλώσσα είναι γένους αρσενικού και μεταφορικά χρησιμοποιείται σε φράσεις όπως.
‘‘…μετά το διαζύγιο, του κήρυξε τον πόλεμο”, ή
”…πόλεμος για τη διαδοχή στο κόμμα…”, ή
”…πόλεμος κατά των ναρκωτικών και της διαφθοράς”.

Το αρσενικό λοιπόν ουσιαστικό ”πόλεμος”, κλίνεται ομαλά και κατά την γνώμη μου, οι πιο ενδιαφέρουσες πτώσεις του είναι η ονομαστική πληθυντικού και η κλητική ενικού. Και θα εξηγήσω γιατί.

”Οι πόλεμοι”, εν έτει 2018 είναι πολλοί και διάφοροι. Διαρκούν πολλά χρόνια και σχεδόν σε όλους οι βασικοί εμπλεκόμενοι, πέρα από τους ντόπιους είναι κατά περίεργο και διαβολικό τρόπο οι ίδιοι. Πόλεμοι λοιπόν στην Συρία, στο Ιρακ, στην Παλαιστίνη, στη Λιβύη, στην Ουκρανία, στο Αφγανιστάν, στη Δυτική Αφρική μέχρι τη Σομαλία και το Σουδάν. Και βέβαια δεν πρέπει να λησμονούμε πως αυτοί οι οποίοι εμπλέκονται στους πολέμους αυτούς πέρα από τους ντόπιους πληθυσμούς, οδηγούνται, μανιπουλάρονται και εξοπλίζονται από τους ”πολιτισμένους κατασκευαστές όπλων και πολεμικών εξοπλισμών”. Ενδεικτικά θα αναφέρω τις Η.Π.Α, τη Ρωσία, την Αγγλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία κ.α.

(Όπως καταλήγαμε τότε στο Λύκειο, όταν ”παπαγαλίζαμε”, αυτά τα αμφιβόλου ποιότητας ιστορικά μας βιβλία, στα οποία ο Αλέξανδρος ήταν Μέγας γιατί δεν σκότωνε, αλλά εκπολίτιζε και οι Σταυροφορίες δεν ήταν τόσο ”κακές”, αφού προασπίζονταν τον σταυρό και την κυρίαρχη και απολύτου αλήθειας θρησκεία μας).

Η κλητική πτώση της λέξης ”πόλεμος” είναι κατά την γνώμη μου και η καλύτερη του πτώση, γιατί μου δίνει την δυνατότητα να συνομιλήσω μαζί του, αφού πρώτα τον καλέσω Και πιθανόν και να τον κράξω. Και εξηγώ.

– Πόλεμε, Άρχοντα και Πατέρας μας, ξέρω ότι ακόμη και να σου ζητούσα γονατιστός και κλαμένος να εξαφανιστείς από την ανθρώπινη ιστορία, θα γέλαγες μαζί μου και σαν δώρο μπορεί και να με ράντιζες με εκείνα τα, τόσες φορές, χρησιμοποιημένα, ληγμένα γνωστά-άγνωστα χημικά σου. Γι αυτό και εγώ δεν θα σου δώσω για ακόμη μια φορά αυτήν την ευκαιρία. Αυτό όμως που θα κάνω Πόλεμε, Άρχοντα και Πατέρα μας, είναι να σε απομακρύνω τελείως από την ιδιωτική μου ζωή, από τις διαπροσωπικές μου σχέσεις από τις πιθανές διενέξεις μου, με τους συνανθρώπους μου. Αυτό είναι το μόνο που μπορώ να κάνω Άρχοντά μου και σύντομα θέλω να πιστεύω πως αν το δοκιμάσουν και άλλοι, πιθανόν κάποια στιγμή να αυτοκαταστραφείς αφού η ματαιοδοξία σου θα σε στρέψει ενάντια σε αυτούς που σε χρηματοδοτούν και θα τους αλληλοεξοντώσεις.

– Πόλεμε, πόσο θα’ θελα να σου έριχνα μια γεμάτη ροχάλα στην γουρουνίσια μούρη σου…

(Όπως θα πρεπε να καταλήγαμε τότε στο Λύκειο με όλους αυτούς που μας γέμιζαν τον ανοιχτό νου και την καρδιά μας, με τόση ψεύτικη και ουσιαστικά εντελώς λανθασμένη γνώση).