Ωδή στη μετριότητα

Έξω απ’ την κλειστή σου πόρτα η ζωή ματώνει

Προσκυνάει τα ανύπαρκτα και φτύνει στα μούτρα τα λογικά

Γελάει και γελιέται

Γίνεται σύνθημα και οργασμός σε ξέστρωτα κρεβάτια

Τελευταίο τσιγάρο σε χέρια τρεμάμενα

Παίρνει λεωφορεία και δεν ρωτάει προορισμό

Αράζει στα πεζοδρόμια τη θαλπωρή της

Η ζωή λέω, θυμάσαι;

Κι εσύ, με το φθαρμένο σου εγώ και τις ψευτοσυνταγές ζωής σου

Εσύ, που όλα τα ξέρεις από ιλουστρασιόν αναλύσεις και σκονισμένα στερεότυπα

Εσύ ο δειλός

Θα με ζαλίσεις ένα ακόμη βράδυ

Για μια καψούρα με το ειδικό βάρος του τίποτα