Ωδή στις χαμένες στιγμές

Τίποτα πιο ταιριαστό δεν βρίσκω παρά ένα εγκώμιο σε όλα όσα δεν θα έρθουν. Έναν ύμνο σε όλες εκείνες τις στιγμές που χάθηκαν πριν γεννηθούνε.

Σε αυτούς που χάσαμε. Που είπαμε πολλά, σφραγίσαμε το χωρισμό μας συνειδητά, με φυσικό επακόλουθο την απουσία τους από τη ζωή μας. Που η ανάμνηση δίνει κουράγιο στη θλίψη. Που πήραν μαζί τους κάθε ψήγμα του αύριο μας χωρίς ν’ αφήσουνε κενό.

Σε αυτούς που ο χρόνος μας έκλεψε. Σε όσα μαζί τους σχεδιάσαμε και θεωρήσαμε δεδομένα και έτσι θα ήταν… αν το απροσδόκητο δεν μας χτύπαγε την πόρτα. Η ανάμνησή τους αφήνει πίκρα στα χείλη αναλλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου· που όσα έρχονται τους βρίσκουν απόντες και εμάς μυθοπλάστες στιγμών.

Σε όσους επέλεξαν μονοπάτια ξέχωρα από τα δικά μας. Με ή χωρίς αντίο, όταν οι δρόμοι μας χωρίστηκαν χωρίς τη δική μας συναίνεση. Που σε τούτη τη φυγή γέμισαν τις αποσκευές τους με ίχνη του άγραφου μέλλοντός μας.

Σε όσους εμείς αφήσαμε πίσω στο στίβο μας. Που η κοινή πορεία μας συνάντησε αδιέξοδο στα δικά μας μάτια. Άλλοτε από εγωισμό, θυσία ή και ανιδιοτέλεια τερματίσαμε το τώρα αφήνοντας μόνο το αν.

Τέλος σε εκείνους που ήταν απλά συνάντηση. Δίχως κοινές βάσεις παρά μόνο τομή των απείρων μας. Με υποσχόμενες ή ντετερμινιστικές αναμνήσεις από τις στιγμές μας. Με τη θωριά τους στιγμιαία και με αποτύπωμα αχνό ή ανεξίτηλο στο υφαντό της ζωής μας. Δώρο της θύμησής τους παράλληλες εξελίξεις με δοσμένη από την έναρξη, λήξη.

Έτσι ξορκίζω την άβυσσο του αν. Των άυλων υποσχέσεων της φαντασίας. Όσων το κουράγιο της μέρας κάνουν πληγή βαθιά τη νύχτα. Με μια ωδή και υπόσχεση σε τίποτα το παράλληλο αλλά στη δύναμη πως καθορίζω το μέλλον.

«Κι όμως οι καλύτερες μέρες είναι αυτές που ακόμα δεν ήρθανε. Οι πιο όμορφες στιγμές είναι αυτές που απ’ τη μνήμη μας σβήσανε. Τα πιο όμορφα λόγια είναι αυτά που ποτέ μας δεν είπαμε. Τα πιο όμορφα όνειρα είναι αυτά που ποτέ μας δε ζήσαμε».
Ομίχλη – Για Πόσο Ακόμα