Όλα αυτά που σε έπεισαν να είσαι

Κι είμαστε ότι μας απέμεινε από υπομονή.

Τα βράδια μας τα σιωπηλά και οι ανάσες έξω από δωμάτια λευκά.

Οι στιγμές μας γίναν μουσική και ο ουρανός τυλίγει όνειρα και προσευχές.

Ήθελα να είμαι εκεί που ονειρεύτηκα, μα μεγαλώνω και φοβάμαι.

Ονειρεύτηκα να ζω και τώρα φοβάμαι να ζήσω.

Γύρω μας μόνο ουρές σε δημόσιες υπηρεσίες, τρομοκρατία και αίμα.

Κι ότι φεύγει, ριζώνει μέσα μας.

Η κουβέντα που δεν είπες, η αγκαλιά που χώθηκες μέσα της, οι στίχοι που σε πλήγωσαν.

Είσαι εκεί άλλα είναι σαν να μην είσαι, σε βλέπω να διαβάζεις στο μετρό, να κλαις κρυφά στο πάρκο, να ονειρεύεσαι πίσω από ένα παράθυρο.

Να σιγοτραγουδάς και να μοχθείς για ένα αύριο.

Να σου λείπει το χθες και να νοσταλγείς.

Και το μόνο που μένει είσαι εσύ, εσύ κι ο εαυτός σου που παλεύει να δεχτεί όλα αυτά που σε έπεισαν να είσαι.

Και τελικά τι είσαι;