Όλη η άνοιξη σε μια διαδρομή

Θυμάμαι όταν είχα πρωτοέρθει στην Πάτρα (πάνε δεκαπέντε χρόνια) καθώς δεν είχα ακόμα παρέες – εκείνες τις γνωστές, τα μπουλούκια των πρωτοετών φοιτητών – μου άρεσε πολύ να περπατάω και να την ανακαλύπτω.

Μια φίλη που με είχε φιλοξενήσει όταν είχα έρθει να γραφτώ στη Σχολή, μου είχε πει χαρακτηριστικά: «Αποκλείεται να χαθείς στην Πάτρα. Είναι όλο κάθετες και παράλληλες και όλο και σε κάποια πλατεία θα καταλήξεις. Είναι πλατειούπολη και περιστερούπολη». Με μεγάλη χαρά λοιπόν και χωρίς φόβο να χαθώ περιπλανιόμουν για ώρες στους δρόμους της.

Η αγαπημένη μου όμως διαδρομή ήταν να ανεβαίνω στα Ψηλαλώνια από την Τριών Ναυάρχων. Η πρώτη φορά δε που την ανέβηκα τέτοια εποχή, άνοιξη, μου έχει μείνει πραγματικά χαραγμένη στη μνήμη. Το ανοιξιάτικο γλυκό αεράκι, τα χρώματα από τα κεριά και τα φαναράκια στα τραπέζια των μεζεδοπωλείων, που τα είχαν πλέον στήσει στον πεζόδρομο και οι μυρωδιές… Ω, εκείνες οι μυρωδιές των εσπεριδοειδών δέντρων, γεμάτων ευωδιαστών ανθών…

Πραγματικά μεθυστική η μυρωδιά από τις νεραντζιές. Περπατούσα κι ένιωθα ελεύθερη, ζωντανή, μεθυσμένη από τα παραδεισένια αρώματα. Εκείνη η μοναδική αίσθηση που σε κάνει να νιώθεις πιο ελαφρύς και ψυχικά και σωματικά. Έφτανα στα Ψηλαλώνια χωρίς να το καταλάβω, με ένα χαμόγελο σαν από γλυκό μεθύσι…

Όλη την άνοιξη πραγματικά δεν την χόρταινα την διαδρομή. Ήταν τόσο αναζωογονητική, ένα πραγματικό ξύπνημα των αισθήσεων. Περπατούσα κι ένιωθα όπως νιώθεις όταν είσαι ερωτευμένος. Εκείνο τον μεθυστικό έρωτα, που σε ζαλίζει, σε κάνει να νιώθεις δυνατός, άτρωτος, ότι μπορείς να πετάξεις.

Τυχαία η άνοιξη είναι συνυφασμένη με την αναγέννηση και τον έρωτα;