Όσο σε κοιτώ κυρ Παντελή μου…

Το σπίτι σου λαμποκοπάει και είναι ψυχαναγκαστικά τακτοποιημένο.

Η αυλή σου το ίδιο νοικοκυρεμένη. Σα να μην περνούν οι εποχές από πάνω της. Ούτε ένα ξερό φιλαράκι δε βρίσκεις να πατήσεις το φθινόπωρο.

Ακόμα και τις ακαθαρσίες του σκύλου του γείτονά σου μαζεύεις και ας είναι άδικο. Γιατί σημασία έχει η καθαριότητα. Και πάνω απ’ όλα ο Θεός και ο γείτονας, έτσι δε λένε; Και πάνω απ’ αυτό βάζεις κάτι άλλο και μετά άλλο, σημασία έχει να τηρείται η κλίμακα και η ευταξία.

Στις υποχρεώσεις σου είσαι εντάξει, όσο δίκαιες ή άδικες αν είναι. Είπαμε, πάνω απ’ όλα για ένα κούτελο ζούμε. Μόνο που τόσο πολύ μιλάς γι’ αυτό το κούτελο, που γίνηκε σχεδόν φαλάκρα. Ας είναι δύσκολες οι εποχές, εσύ είχες προβλέψει. Είχες κομπόδεμα. Και όταν αυτό σωθεί, ίσως να μη βοηθάς κάποιους που στηρίζονται σε σένα, ίσως να δυσκολευτείς κιόλας, μα στους λογαριασμούς σου θα ‘σαι κύριος. Και πιο μετά μπορεί να «ρίξεις», κάποιους λιγότερο σημαντικούς και πιο μετά τα πράγματα θα φτιάξουν. Έτσι πιστεύεις. Και αν αυτό το μετά έρθει νωρίτερα, μπορεί να αγχωθείς, να παραπονεθείς ακόμα, μα ύστερα θα ψάξεις τη μέση λύση.

Έτσι είναι το σώφρων, η μέση λύση. Έτσι κινείσαι μια ζωή, στις επιταγές της ψυχαναγκαστικής σου έξης. Στο μέσο ακριβώς της γραμμής του μωσαϊκού της αυλής σου. Σκουπίζεις με την ψάθινη σκούπα σου, μια απ’ τη μια και μια απ’ την άλλη. Και δεν έχει καμία σημασία που η γραμμή αυτή βρίσκεται στην άκρη της αυλής σου, σημασία έχει που εσύ πατάς στο κέντρο της.

Έτσι έκανες και με την αλάνα στη γειτονιά σου. Έλεγες πως δε σε πείραζε να γίνει παιδική χαρά, μα πάλευες να γίνει πάρκινγκ. Γιατί εδώ που τα λέμε, που θα πάρκαρε ο κόσμος τ’ αυτοκίνητά του! Εξάλλου η παιδική χαρά θα ήταν εστία φασαρίας, έστω κι αν ήταν και τα δικά σου παιδιά εκεί.

Τα παιδιά σου, αχ! τα παιδιά σου. Τα μάθαινες να περπατούν κι αυτά στο μέσον της γραμμής σου, μα ώρες ώρες νιώθεις, πως δεν πήραν το ταλέντο της ισορροπίας σου. Παραπονιούνται αρκετά. Κάποιες φορές, θαρρείς πως σε ορέγονται κιόλας. Στενοχωριέσαι βέβαια που ο κόσμος που τους παραδίδεις έγινε δυσκολότερος, μα ήρθε η ώρα ν’ αγωνιστούν κι αυτά στη ζωή τους. Εσύ τι άλλο να προσφέρεις; Αρκετά αγωνίστηκες. Κούνησες πολλές πλαστικές σημαίες στη ζωή σου, τώρα κουράστηκες πλέον. Εντάξει, ίσως να έκανες και κάποια λάθη, ίσως να κράτησες περισσότερο τα σημαιάκια στα χέρια σου, τόσο που να μυρίζει πλαστικό το μέσα σου.

Ωχ! ξεχάστηκα. Ήθελα να γράψω μια αισιόδοξη ιστορία. Νάτηνα λοιπόν: Όσο σε κοιτώ κυρ Παντελή μου, νομίζω πως πλησιάζει η ώρα που θα σε φάνε τα παιδιά σου.