Όταν, …οεο, …λιώσει το χιόνι, …οεο!

Το χιόνι, όπως άλλωστε και όλα τα στοιχεία της φύσης, ειδικά όταν είναι έντονα έχουν την ιδιότητα της απόλυτης επικράτησης. Ένα πλημμυρισμένο οικοδομικό τετράγωνο, έχει την μορφή της καταστροφής που συναντά κάποιος σε ένα καμένο δάσος. Τα πεσμένα σπίτια μετά από ένα ισχυρό σεισμό, μοιάζουν πολύ με τα διαλυμένα σπίτια μετά από το πέρασμα ενός τυφώνα.

Το περίεργο μα συνάμα και νομοτελειακό με τη λειτουργία της Φύσης είναι ότι αν δεν υπήρχε ο ανθρώπινος παράγοντας τότε όλες αυτές οι καταστροφές θα εντάσσονταν απλώς στον κύκλο της .

Γιατί η φύση -και για αυτό το λόγο όλοι νιώθουμε καλά μαζί της- μας δέχεται χωρίς να μας κρίνει.

Τι συμβαίνει όμως όταν εμείς, …οεο, … από την άλλη μεριά, …οεο, …με τις πράξεις μικρότερες ή μεγαλύτερες συμβάλουμε αθροιστικά και με το πέρασμα του χρόνου σε μεγαλύτερες ή μικρότερες φυσικές καταστροφές; Τι συμβαίνει τότε, …οεο;

Όταν το χιόνι πέφτει και σκεπάζει τα πάντα έχει επίσης μια ακόμη ιδιότητα. Όλα μοιάζουν ίδια. Το φτωχόσπιτο μοιάζει ως μέρος μιας ολότητας με την χιονισμένη βίλα. Το ίδιο συμβαίνει και αντίστοιχα όταν τα σπίτια αυτά είναι πλημμυρισμένα από νερό ή είναι κατεδαφισμένα από έναν ισχυρό σεισμό. Ναι, η φύση, …οεο, …έχει την ιδιότητα παρόλο που όλα τα στοιχεία της σαφώς και δεν είναι ίδια παρόλα αυτά να είναι όλα ίσα, έχοντας δηλαδή την ίδια σημαντικότητα συμμετοχής στο γίγνεσθαι του κύκλου της.

Συμβαίνει άραγε το ίδιο και στις ανθρώπινες κοινωνίες; Με άλλα λόγια, είναι, …οεο, …όλοι οι άνθρωποι ίσοι, ακόμη και αν δεν είναι ίδιοι;

Η δύναμη του χιονιού είναι η κάθε νιφάδα του. Η δύναμη του νερού είναι η κάθε σταγόνα του. Η δύναμη του αέρα είναι η κάθε ριπή του. Η δύναμη της φωτιάς είναι η κάθε σπίθα της.

Ποια είναι η άραγε, …οεο, …η δύναμη της ανθρώπινης κοινωνίας;

Όταν ο καιρός λίγο ζεστάνει δυο, τρεις μόλις βαθμούς πάνω από το μηδέν, το χιόνι -όσοι τόνοι και να έχουν σκεπάσει πόλεις, χωριά και δρόμους- λιώνει σαν μαγικό, γίνεται νερό και εξατμίζεται. Εξαφανίζεται. Και μόλις τα τοπία, οι πόλεις, τα χωριά, οι δρόμοι και οι άνθρωποι, μείνουν γυμνοί από το χιόνι, τότε από κάτω εμφανίζεται πάλι η ανομοιομορφία και η ανισότητα.

Και τότε, …οεο, …χωρίς χιόνι, …οεο, …οι γυμνοί από τη λευκότητα του χιονιού άνθρωποι, μένουν εντελώς γυμνοί από το σοφό ένδυμα της μάνας φύσης. Και τότε το ερώτημα που ευλόγως προκύπτει είναι, είμαστε άραγε, …οεο, …εμείς οι άνθρωποι, οι ανθρώπινες κοινωνίες, μέρος της μάνας φύσης;

Και απαντώ: Αν ναι, τότε, …οεο, …γιατί βλαπτόμαστε τόσο και ζημιωνόμαστε από τη μάνα μας; Και αν όχι, τότε τι προτείνουμε;

Οι ανθρώπινες κοινωνίες διοικούνται από ανθρώπους των οποίων οι πολιτικές, νομοθετικές , δικαστικές, εκτελεστικές πράξεις διακρίνουν τους ανθρώπους σε κατηγορίες πολιτών. Αυτό πιστοποιεί ότι πραγματικά και αν ακόμη κάποτε ήμασταν μέρος της Φύσης, με τους πολιτικούς, που επιλέγουμε, αποκοπτόμεθα πια γρήγορα από τον ομφάλιο λώρο που συνδεόμασταν κάποτε μαζί της.

Οι ανθρώπινες κοινωνίες έχουν πολλά να μάθουν από τη λειτουργία της Φύσης. Χρειάζεται εγρήγορση και προσπάθεια πριν λιώσει, ….οεο, …το χιόνι! Και σε αυτήν την προσπάθεια που οφείλει να είναι κοινή, θα βοηθήσει ως μικρός οδηγός, ως παράδειγμα το παρακάτω τραγούδι. Το αφιερώνω στη ζεστασιά -που η υπερβάλλουσα χιονόπτωση- ανάγκασε τον καθένα συμμετέχοντα να αναπτύξει με τον συνάνθρωπό του και έτσι να έρθει πιο κοντά και να βιώσει τη διαδικασία τις πραγματικής και ουσιαστικής ισότητας.