Παραμυθάκι της συνείδησης

Η ζωή μας αποτελείται από ένα σύνολο στιγμών με κάθε μια από αυτές να φέρει το δικό της φορτίο. Στιγμές  χαράς απαλύνουν εκείνες της λύπης, διακόπτοντας αυτές της μονοτονίας. Μέσα σ’ αυτό τα συνονθύλευμα μπορούμε να εντοπίσουμε ένα λιλιπούτειο κομμάτι στην πορεία του ανθρώπου με διαπρέπουσα όμως σημασία, τα σημεία καμπής. Έρχονται σιωπηλά και προκύπτουν από κάθε είδους συνθήκη. Με προϋπόθεση τη γνώση και την ολοκληρωμένη τοποθέτηση απέναντι σε καταστάσεις και γεγονότα. Με θυσία χρόνου και κόπου στο ακόνισμα της σκέψης. Ή στιγμιαία, ως αναλαμπή του νου με αφορμή μια λέξη, μια εικόνα. Ανεξάρτητα όμως από το υπόβαθρο από το οποίο αναπηδά, η αρετή της διαύγειας άπαξ και γίνει αποδεκτή από τον άνθρωπο αφήνει αποτύπωμα ανεξίτηλο στη μετέπειτα πορεία του.

Τη στιγμή που θα οριστούμε κύριοι των πράξεων, εισερχόμαστε αυτόματα στη διάσταση της συνείδησης. Ένα μονοπάτι γεμάτο σκληρό θέαμα, αφού μεταβάλει κάθε μορφή στο πρίσμα του. Κατέχοντας το μεγαλείο της κριτικής ικανότητας επαναξιολογούμε καταστάσεις, επιλογές και πρόσωπα που η γνώριμη ως τώρα όψη τους μοιάζει ξένη. Γνωρίζουμε το γλυκόπικρο πρόσωπο της θυσίας, που γιατρεύει με το αγαθό της σοφίας τις πληγές της απώλειας. Η συνείδηση καθιστά εμφανές πως τα θλιβερά πληθαίνουν σ’ έναν κόσμο που δολοφονεί καθημερινά το δίκαιο με κάθε τρόπο στο όνομα της δύναμης. Η ευτυχία μοιάζει με ουτοπία περισσότερο από ποτέ κι εκεί διαπιστώνεται το βάρος της συνείδησης.

Πολλοί από μας προκειμένου να αποφύγουμε αυτή τη «λαίλαπα» επιλέγουμε τον εύκολο δρόμο της φίμωσης, τον εφησυχασμό του τώρα και της τύφλωσης. Ορθώνουμε λαβύρινθους δραστηριοτήτων, που βαφτίζουμε επείγουσα καθημερινότητα, με αδύνατη κάθε συνύπαρξη της συνείδησης και του θηρίου της ακατάπαυστης βιασύνης. Ορισμένοι πάλι τασσόμαστε υπέρ της αμάθειας εφιστώντας την προσοχή μόνο στον παρόντα χρόνο. Λουζόμαστε από τα κύματα άγνοιας που μας πλημμυρίζουν για όσα βρίσκονται εκτός του κοντόφθαλμου οπτικού μας πεδίου. Στρέφουμε αλλού την προσοχή κάθε φορά που η ύπαρξη και έκφραση της βούλησης καθίσταται αναγκαία με λάβαρο το πνεύμα του ωχαδερφισμού. Στην περίπτωση όμως που το βλέμμα απελευθερωθεί από τα χαλινάρια της αφέλειας και της νωθρότητας το πεδίο αλλάζει ολοσχερώς.

Το ζυγό του βάρους δε λύνει η αποφυγή των ευθυνών αλλά ο επαναπροσδιορισμός των αισθητήριων μέσων με τα οποία αναζητούμε την ευτυχία. Η ευτυχία δε θα βρεθεί στην υποταγή ούτε σε εφήμερες επιλογές. Η ευτυχία δε θα ευδοκιμήσει σε περιβάλλον όπου θρέφει την εκμετάλλευση, αιτιολογεί συμπεριφορές συγκάλυψης  εγκλημάτων και σίγουρα δε θα επιτρέψει συμπεριφορές στρουθοκαμηλισμού. Συχνά θα ταυτιστεί με έννοιες όπως η ανιδιοτέλεια, η αλήθεια και τότε ίσως αγγίξει  την αντίληψη του Μάρξ για τον οποίο το νόημά της συνοψίζεται στη φράση «Να αγωνίζεσαι». Μόνο τότε το βάρος της συνείδησης «αίρεται». Δίνοντας τη δική μας  μάχη για όσα πνίγουν το δίκαιο, για τα πιστεύω μας. Τότε η κατάκτησή της ευτυχίας, σαφώς πιο δύσκολη απαλλαγμένη από αποποίηση ευθυνών, αποτελεί το ύστατο επίτευγμα.

«Χρόνος περνά κι αφήνει στήλες απομίμησης
φώτα κι ορμές που ντρέπεσαι να δεις
κι έτσι το απλό παραμυθάκι της συνείδησης
παίρνει μορφή φευγάτης λογικής»