Περί θρησκευτικής ορθότητας και αθρησκίας

Όλοι ακούμε συχνά ότι, ο καθένας είναι ελεύθερος να πιστεύει ό,τι θέλει αρκεί να μην ενοχλεί το διπλανό του. Όλοι έχουμε ακούσει ή έχουμε πει ότι, δε με νοιάζει τι πιστεύει ο άλλος. Συνήθως, αυτά που συνηθίζουμε να αναπαράγουμε ως καραμέλα, δεν τα έχουμε σκεφτεί όπως θα έπρεπε και φτάνουμε στο σημείο ως κοινωνία, να πλανώνται εκφράσεις στον αέρα χωρίς την ουσιαστική τους ερμηνεία.

Διανύουμε ήδη μία περίοδο που για τους χριστιανούς αποτελεί σημείο αναφοράς της πίστης τους και της προσωπικής τους σωτηρίας. Το κατά πόσο αυτή η πίστη επιβάλλεται σε ολόκληρη την κοινωνία, οφείλεται στη σύνδεση της θρησκείας με την πολιτεία. Ο σεβασμός προς έναν συνάνθρωπό μας, ο οποίος δε μετέχει της πίστης, είναι μηδαμινός. Και όχι μόνο την περίοδο του Πάσχα, αλλά καθ΄ όλη τη διάρκεια του χρόνου.

Από την άλλη, ως αντίδραση σε αυτή την κατάσταση, έρχονται κάποιοι αντίθετοι με τον κατεστημένο θεσμό και βρίζουν, γελοιοποιούν ή διοργανώνουν  πάρτι κρεατοφαγίας τις ημέρες της σκληρής νηστείας για τους χριστιανούς.

Και οι δύο περιπτώσεις, όσο αντίθετες και αν μοιάζουν, ακουμπούν σχεδόν ιδεολογικά η μία την άλλη. Και από τις δύο πλευρές μιλάμε για μια κατάσταση αντεκδίκησης στα όρια του μη σεβασμού κάποιων συνανθρώπων μας.

Μεγάλη μερίδα χριστιανών κατά την γνώμη μου, και κατά τη νομιμότητα που τους παρέχει η σύνδεσή τους με την πολιτεία, δείχνουν έλλειψη σεβασμού σε όποιον δεν ακολουθεί το δόγμα, καταφέρονται ενάντια σε όποιον έχει διαφορετική άποψη από αυτούς, θεωρούν «παράδοση του έθνους» να ακολουθούμε όλοι τα ήθη και τα έθιμα της θρησκείας σε όλες τις φάσεις της ζωής μας και γενικότερα επιβάλλονται στην κοινωνία με έναν μεσαιωνικό και οπισθοδρομικό τρόπο.

Ορισμένες ομάδες αθρήσκων από την άλλη, που επιτίθενται με τα ίδια όπλα στην υπάρχουσα θρησκεία, δεν κάνουν τίποτα παραπάνω από το να εκθέτουν και να γελοιοποιούν κομμάτια της πίστης των χριστιανών και όχι να προσπαθούν να ελευθερώσουν τον κόσμο από τον κατεστημένο θεσμό, την εκκλησία.

Στόχος είναι και παραμένει, κάθε ύπαρξη να ελευθερωθεί από κάθε εξουσιαστικό δόγμα, από κάθε σάπιο θεσμό, από κάθε κλίκα μαυροφόρων μισανθρώπων που καταφέρονται ενάντια στην ανθρώπινη φύση και στην αρμονική συμβίωση των διαφορετικών ανθρώπων του πλανήτη. Αυτό ισχύει για όλες τις θρησκείες. Και αυτή η απελευθέρωση της συνειδητότητας, δε θα έρθει μέσα από την γελοιοποίηση της πίστης του άλλου. Αυτό φανατίζει περισσότερο. Θα έρθει μέσα από την επικοινωνία και την κατανόηση ότι, ο θεσμός που καπηλεύεται την πίστη σου αποτελεί κομμάτι της εξουσίας που σε κατασπαράσσει ως μονάδα και ως κοινωνία.

Επομένως, είτε η υπάρχουσα εκκλησία χειραγωγεί τον κόσμο προς το διαχωρισμό, το μίσος και τους αφορισμούς, είτε ομάδες αθρήσκων στοχοποιούν την πίστη του άλλου και όχι το θεσμό, για μένα είναι το ίδιο και το αυτό.

Η πίστη, η ανώτερη πηγή δύναμης του καθενός, είναι ένα κομμάτι προσωπικό. Πολύ προσωπικό και εκεί θα πρέπει να μένει. Μέσα μας μόνο. Ούτε να αποτελεί σημείο εξευτελισμού του διπλανού μας, αλλά ούτε να επιβάλλεται στην κοινωνία των ανθρώπων ως καθεστώς.

«…όταν οι άνθρωποι  αποφασίσουν να είναι ελεύθεροι, θα πρέπει να απαλλαγούν από τον διπλό ζυγό της θρησκευτικής και της κοσμικής εξουσίας. Για να το καταφέρουν αυτό, θα πρέπει να ενεργοποιήσουν τις δύο πολύτιμες ιδιότητες με τις οποίες είναι προικισμένοι: τη δύναμη της ελεύθερης σκέψης και την επιθυμία της εξέγερσης».
Θεός και Κράτος, 1882, Μ.Α. Μπακούνιν