Πλατεία Αμερικής

– Συνήθιζα να πιστεύω στα σύνορα. Όχι όμως πια. Τώρα πιστεύω ότι τα σύνορα είναι μπίζνες. Η Τουρκία είναι ένα σύνορο, μπίζνες. Το Αιγαίο πέλαγος είναι ένα σύνορο, μπίζνες. Η Αθήνα είναι ένα σύνορο, μπίζνες. Και οι μπίζνες απαιτούν συνέχεια προϊόντα. Τι προϊόντα; Ανθρώπους σαν και μένα και την Μάγια…
Τάρεκ (ένας απελπισμένος Σύριος πρόσφυγας, ζει προσωρινά μαζί με την κόρη του Μάγια, στην πλατεία Αμερικής. Προσπαθεί να διαφύγει στο Βερολίνο.)

Η ταινία του Γιάννη Σακαρίδη, με τον τίτλο ”Ameriκa Square” (2016), εκτυλίσσεται στη σημερινή πολυπολιτισμική Αθήνα. Η βασική ιστορία της ταινίας στηρίχτηκε στο βιβλίο του Γιάννη Τσίρμπα ”Η Βικτώρια δεν υπάρχει” (Εκδόσεις Νεφέλη, 2013). Το σενάριο της ταινίας γράφτηκε και επεξεργάστηκε από τους Γιάννη Τσίρμπα, τον Γιάννη Σακαρίδη και τον Βαγγέλη Μουρίκη.

Με φόντο την πολύβουη Πλατεία Αμερικής, τέσσερις διαφορετικοί άνθρωποι συναντιούνται και η πορεία του ενός καθορίζεται από τον άλλο. Ο Μπίλι (Γιάννης Στάνκογλου) και ο Νάκος (Μάκης Παπαδημητρίου) είναι φίλοι από παιδιά, όμως έχουν εξελιχθεί σε δύο διαμετρικά αντίθετους χαρακτήρες. Ο Νάκος, ζει ακόμα με τους γονείς του, μισεί τους ξένους που έχουν κατακλύσει το μόνο πράγμα που του δίνει ταυτότητα, τη γειτονιά του. Εκεί, ο Μπίλι, ένας rock n’ roll σαραντάρης με το δικό του μπαρ και το παράνομο tattoo studio στο πατάρι, παρατηρεί τις αλλαγές στο τοπίο μέχρι που μια αναπάντεχη ερωτική ιστορία βομβαρδίζει τον μικρόκοσμο του. Η Τερέζα (Ξένια Ντάνια), μια μπλεγμένη στα δίχτυα της μαφίας Αφρικανή τραγουδίστρια, θέλει να καλύψει ένα παλιό tattoo και η χημεία μεταξύ τους είναι ακαριαία. Παράλληλα, ο Τάρεκ (Βασίλης Κουκαλάνι), ένας απελπισμένος πρόσφυγας από τη Συρία με τη 10χρονη κόρη του, απευθύνεται όπου μπορεί για να φύγει από τη χώρα. Όσο ο Νάκος καταστρώνει σχέδιο εξολόθρευσης μεταναστών, η τύχη υφαίνει τη δική της πλοκή και φέρνει τις μοίρες των ανθρώπων κοντά, όσο μακριά κι αν γεννήθηκαν.

Η ταινία έχει πραγματικά εμπλουτιστεί και όμορφα διαποτιστεί από την αισθαντική αλλά και μινιμαλιστική μουσική σύνθεση του Μίνου Μάτσα. Τόσο το βασικό μουσικό της θέμα, όσο και τα ένθετα μουσικά τσιγκλάκια αγωνίας είναι ένα από τα βασικά πλεονεκτήματα της.

– 18-32, σχεδόν νταμπλ σκορ. Έχουμε γίνει μειονότητα. Η γειτονιά μου είναι ρε φίλε, οι πλατείες μου, οι πλατείες μας τελοσπάντων.
Νάκος (καταμετρά πόσοι Έλληνες και πόσοι ”ξένοι”, μένουν στην πολυκατοικία του.)

Η ταινία αφήνει στο τέλος το απόσταγμά της. Μία πολύτιμη αρωματική σταγόνα γεμάτη από εσάνς ανθρωπιάς. Μιας ανθρωπιάς που μας κάνει όλους μας να αναρωτηθούμε, αν πραγματικά είμαστε και περνάμε καλά, όταν οι δίπλα μας, οι συνάνθρωποι μας περνούν τόσο άσχημα. Με άλλα λόγια τι θα μπορούσαμε να κάνουμε ώστε να συμβάλει ο καθένας μας με τον τρόπο του, να ζούμε όλοι καλύτερα; Τελικά τι είναι πιο σημαντικό; Να λέμε ή να έχουμε την ανάγκη να ανήκουμε σε κάποια ιδεολογία, σε κάποια πολιτική παράταξη ή εθνότητα; ‘Ή μήπως έφτασε πια η εποχή όπου συνειδητοποιούμε ότι υπάρχουν πια μόνο άνθρωποι; Μόνο άνθρωποι…

Στο τελευταίο φιλί ο Μπίλι και η Τερέζα αποχαιρετιούνται.
– God is black,
– Yes he is.”