Πλημμυρισμένοι από τη μουρμούρα της βροχής…

Στα περίχωρα του Μισισιπή, η παιδική αθωότητα παίζει στις γραμμές του τρένου κάτω από ένα κάτασπρο ουρανό. Η Γουίλλυ, 13 ετών μόλις, με την κούκλα στο χέρι συναντά τον Τομ, που παίζει με ένα χαρταετό. Η Γουίλλυ αρνείται πεισματικά να αντικρίσει τη σκληρότητα του κόσμου και γι΄ αυτό φτιάχνει έναν δικό της. Ο αλκοολικός πατέρας της μπορεί να την εγκατέλειψε αλλά είναι φυσιολογικό γιατί το έκανε και η μητέρα της στον πατέρα της. Η αδερφή της «χαριεντίζονταν» με διάφορους αλλά δεν πειράζει γιατί της έδιναν σοκολατάκια μετά. Έτσι αντιμετωπίζει τη ζωή κάποιος, όταν είναι λευκός σαν άγραφο χαρτί, όπως ο ουρανός στον Μισισιπή και αν τον τιμωρήσει η ζωή από μικρό δεν πειράζει, «θα βάλει λίγο σάλιο στην πληγή έτσι κάνουν και τα ζώα» άλλωστε.

Το Θέατρο Επίκεντρο+, στην Πάτρα, ξεκινάει τη νέα χρονιά με την Πειραματική του Σκηνή ανεβάζοντας την παράσταση «Μια εποχή βροχής» βασισμένη σε δύο μονόπρακτα έργα του Tennessee Williams σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παύλου. Το «Προς κατεδάφιση» και το «Μίλα μου σαν τη βροχή».

Το κοριτσάκι «Προς κατεδάφιση», όπως η ονομασία του ενός από τα δύο μονόπρακτα, χορεύει γυμνό μπροστά σε ξένους επειδή νιώθει μοναξιά. Ζει σε ένα ερειπωμένο σπίτι, οι γνωστοί «εξαφανίστηκαν σαν τα ποντίκια όταν βουλιάζει το καράβι» και ο κόσμος της είναι φτιαγμένος με όνειρα. Όλα αυτά τα αποκαλύπτει στον Τομ που ζει ανέμελες παιδικές στιγμές παίζοντας.

Το «Προς κατεδάφιση», γραμμένο το 1942 από τον Tennessee Williams, πραγματεύεται την εποχή της μεγάλης ύφεσης του 1929, μια εποχή οικονομικής κρίσης. Το επίκαιρο αυτό έργο κάνει άνοιγμα στο σήμερα. Καθώς η εκμετάλλευση των ανθρώπων από τους πιο εύπορους, σε όσους έχουν την ανάγκη τους, τους αναγκάζει να ρίχνουν την αξιοπρέπειά τους για να καταφέρουν να επιβιώσουν. Η αντιμετώπιση της κατάστασης αυτής από την Γουίλλυ είναι η διαφυγή στην επίπλαστη πραγματικότητα. Δεν διαφέρει σε πολλά με την σημερινή εποχή που ο κόσμος επιβιώνει αλλά δεν ζει και οι αξίες είναι διαβρωμένες, στο βωμό της εκμετάλλευσης προς τέρψη των λίγων.

Μίλα μου σαν τη βροχή…

Ένα βράδυ κάπου ψηλά σε ένα κτίριο στο Μανχάταν, μια γυναίκα ρωτάει να μάθει για την αγάπη. Ήρθε η ώρα, κάνει το βήμα και βρίσκεται στο δωμάτιό της. Ο φίλος της την έχει δίπλα του άλλα την αναζητά, «πάει καιρός που είναι ξένοι».

Δυο νέοι που τους έχουν στερήσει τα όνειρα αναζητούν ο ένας τον άλλο. Η σχέση τους όμως είναι απρόσωπη και αυτοί δεσμευμένοι στα όνειρά τους. Το δωμάτιο τους πλημμυρισμένο σαν την μουρμούρα της βροχής. Εκείνος θέλει να την ακούει να μιλά σαν την βροχή, ξαπλωμένος στο κρεβάτι και απλά να την ακούει. Εκείνη καθισμένη με ένα ποτήρι νερό στο χέρι, θέλει να φύγει να πάει σε ένα ξενοδοχείο σε μια εποχή βροχής αποκομμένη από τον κόσμο.

Έχει κουραστεί, θέλει να διαβάζει μόνο νεκρούς ποιητές να μην απαντάει στις ερωτήσεις τους να «ακουμπά την θλίψη της στις πλάτες τους» να μην την ξέρει κανένας να ακούει μόνο την βροχή. Θέλει να φύγει, την έχει κουράσει να αναμένει να ζήσει το αμερικάνικο όνειρο και αντ΄ αυτού να προσπαθεί να επιβιώνει σε ένα μίζερο δωμάτιο με τα επιδόματα ανεργίας και με τη βροχή να ακούγεται.

Το αμερικάνικο όνειρο που διακόπτει τα έργα, με παρέμβαση τοποθέτησης αμερικάνικων προϊόντων, μας παρουσιάζεται σαν αξία. Αρκεί να δουλέψεις για να έχεις αμερικάνικα τσιγάρα, αμερικάνικο ουίσκι και αμερικάνικο τρόπο ζωής. Πρώτα ο καταναλωτισμός, αυτός έχει αξία. Η θλιβερή πλευρά των ανθρώπων κρυμμένη σε ένα δωμάτιο, απρόσωπη, λιανισμένη από την αναδουλειά και καλά κρυμμένη υπό τους ήχους της βροχής.

Δυο εξαιρετικά μονόπρακτα του Tennessee Williams επικαιροποιημένα από τον σκηνοθέτη Γιώργο Παύλου, μας κάνουν να αναλογιστούμε για τις αξίες που μετράμε στην καθημερινότητά μας. Στην παράσταση η σκηνική παρουσία καλύπτει ολόκληρο τον χώρο. Ευρηματικά με πούπουλα από πάπλωμα βλέπουμε να δημιουργούνται γραμμές τρένου και τα ίδια πούπουλα να γίνονται κρεβάτι. Η φωνή των ηθοποιών με ένταση και χρησιμοποίηση όλου του σώματος και η μουσική εξαιρετική με την φωνή του Cab Calloway στο Minnie the moocher μέχρι το All that Jazz μας μεταφέρει στο κλίμα των αμερικάνικων ακουσμάτων.

Συντελεστές
Συγγραφέας: Tennessee Williams
Μετάφραση: Γιώργος Παπαστεφάνου
Σκηνοθεσία: Γιώργος Πάυλου
Σχεδιασμός φώτων: Θάνος Ψαρράς
Ήχος – φώτα: Νίκος Γιατράκος
Σχεδιασμός εντύπων: Φίλιππος Μποτώνης
Οργάνωση παραγωγής: Ίλια Ράγκου
Παραγωγή: Επίκεντρο+

Ερμηνεύουν: Γεράσιμος Γιοβανάκης, Αλεξάνδρα Σπηλιωτοπούλου
Αφήγηση: Μάρκος Γέττος

[wc_box color=”secondary” text_align=”left”]
Ταυτότητα Παράστασης

[wc_fa icon=”calendar” margin_left=”” margin_right=””][/wc_fa] Ημερομηνία:
Παραστάσεις: 10 – 20 Ιανουαρίου 2018, 22:00

[wc_fa icon=”map-marker” margin_left=”” margin_right=””][/wc_fa] Τοποθεσία:
Επίκεντρο+, Νόρμαν 16 και Αγίου Διονυσίου, Πάτρα

[wc_fa icon=”ticket” margin_left=”” margin_right=””][/wc_fa] Εισιτήρια:
7 ευρώ, φοιτητικό 5 ευρώ

[wc_fa icon=”phone” margin_left=”” margin_right=””][/wc_fa] Πληροφορίες / Κρατήσεις:
2610 46 10 50 | facebook event

[/wc_box]