Πόλη, ως καμβάς

Ο λόγος στις πόλεις μας λοιπόν. Σε αυτές που ζούμε, που ταξιδεύουμε, που γεννηθήκαμε.

Η ενέργεια, η αύρα κάθε πόλης, ανασυντάσσεται στο πέρασμα των χρόνων. Οι ψυχές, που ζουν και ενεργούν μέσα σ΄αυτές, είναι ο αφέντης των συναισθημάτων που μας προκαλούν. Χωρίς να αποκρύψουμε βεβαίως και τον παράγοντα ιστορία – παρελθόν, τον οποίο πολλοί άνθρωποι αφουγκράζονται στον αέρα, καθώς περπατούν.

Μια κατοικήσιμη περιοχή κουβαλά μαζί της τους ανθρώπους της. Από τον πρώτο που έφτασε εκεί μέχρι και τον τελευταίο που, πριν λίγο γεννήθηκε στο μαιευτήριο. Κουβαλά τις χαρές, τις γιορτές, τα σαββατόβραδα και τις Κυριακές. Τον πόνο, το θάνατο, τον εξαναγκασμό, την αυταπάτη, την παρακμή. Όλα αυτά που επικρατούν στην εικόνα της, σε έναν καθρέφτη που κοινώς ονομάζεται διαχρονική πορεία.

Έχοντας ζήσει σε περισσότερες από έξι πόλεις, πάντα υπάρχουν στο μυαλό μου τα προσωπικά μου κριτήρια για την κατανόηση της ψυχής, που διαθέτει μια οποιαδήποτε πόλη ή χωριό. Φως, ενέργεια, φύση. Και πάντα μα πάντα, σε κάθε γωνιά μαζικής συνύπαρξης, αν το έχεις ανάγκη, θα βρεις τα σημεία εκείνα που θα είναι η φωλιά σου, το είναι σου, η ουσία σου.

Ο ανθρώπινος παράγοντας πάντα θα αλλοιώνει ή θα αναδεικνύει τα δικά σου συναισθήματα για μια πόλη. Έρωτες, φιλίες, ατυχήματα, προσωπικές ιστορίες, περίπατοι, σημαντικοί κύκλοι ζωής. Δεν υπάρχουν περιούσιοι λαοί, αλλά περιούσιοι τόποι. Όσο κι αν ένας λαός ανεβάζει ή υποθάλπει την αύρα μιας πόλης, πάντα θα υπάρχει μια φλέβα, μια αρτηρία της γης που θα καταλήγει σε αυτή την περιοχή, που θα μας θυμίζει την σύνδεσή μας με την ολότητα του σύμπαντος και της φύσης, με το φως που διαχέεται αβίαστα και ξυπνά το υπέρτατο συναίσθημα του «όλοι ένα».

Μια συγκατοίκηση, μακριά από το σκούρο του διαχωρισμού και της ανώμαλης συνύπαρξης των τάξεων, μία συνύπαρξη με σκοπό όχι την συμβίωση απλώς, αλλά το «από δω και πέρα μας». Την παραγωγή θετικών συναισθημάτων στον καθένα. Για να αποτελούμε κομμάτι ουσιαστικό, σε αυτό που ονομάζεται ανθρωπότητα.