Rationalistas, «Πίσω τα πάντα»: Το ραπ που χρειαζόμαστε

Χρόνια ακούμε ραπ, με αυτό μεγαλώσαμε. Κάποια στιγμή πήγε να μας κουράσει η επικρατούσα περιστροφή του γύρω από την φούντα, την εσωστρέφεια και τη μιζέρια, κάποια στιγμή μεγαλώνοντας νιώσαμε πως έχει πιο πολλά να πει από αυτό.

Στην πορεία και μαζί με την ανακάλυψη ενός ολόκληρου κόσμου που αγωνίζεται και αντιστέκεται, συνειδητοποιήσαμε ότι υπήρχε και μία ολόκληρη χιπ χοπ σκηνή που μίλαγε πολιτικά, μίλαγε με τα λόγια του δρόμου, της εξέγερσης και του πραγματικού αγώνα.

Στο πρώτο άκουσμα του καινούργιου δίσκου των Rationalistas, Πίσω τα Πάντα, σου αρέσει πολύ. Μα αυτό το ξέρεις ήδη, αυτό το ξέρεις από τότε που ανακοίνωσαν πως θα το βγάλουν. Ξέρεις πως μέσα στα χρόνια, σε κάθε τραγούδι βρίσκεις το ραπ που θες να ακούσεις, με παραγωγή και στυλ διαρκώς εξελισσόμενο, μετατρέπεται και εξελίσσεται μόνο και πάντα προς το καλύτερο. / Εργάτες του ραπ που επίπεδο χτίζουν κουπλέ στο κουπλέ στο κουπλέ στο κουπλέ – “Να είσαι εκεί”.

Στο δεύτερο άκουσμα, συνειδητοποιείς πως κάτι άλλο συμβαίνει εδώ. Συνειδητοποιείς πως μάλλον είναι ο καλύτερος τους δίσκος / με ταυτότητα πιο προσωπική κι από ταυτότητα με ταπεινότητα και στο λόγο του σταθερότητα – “Tα παιδιά που τίναξαν την μπάνκα”.

Στο τρίτο άκουσμα, εκείνο που αρχίζεις να σιγοτραγουδάς τους στίχους, εκείνο που αρχίζει να μην σου φτάνει το volume του αυτοκινήτου όταν το βάζεις να παίζει στο max, τότε καταλαβαίνεις πως δεν είναι απλά ο καλύτερός τους δίσκος. Είναι το ραπ που χρειαζόμαστε.

/ εμείς τους ωθούμε σε μάχες  – “Δεν είμαστε αδέρφια με όλους”

Ραπ πολιτικό, ραπ με θέση, θέση σαφή, αυτή του δρόμου και του αγώνα, αυτή της πρώτης γραμμής και της ανάγκης απελευθέρωσης από πάσης φύσεως δεσμά. Πάντα με μια συλλογική τάση και απάντηση για τα πράγματα, με στίχο που σε κάνει να νιώθεις πως ότι σου συμβαίνει δε συμβαίνει μόνο σε σένα, στίχο που θέλει να σε βγάλει έξω στο δρόμο να συναντηθείς, να μιλήσεις με άλλους ανθρώπους που βιώνουν όσα κι εσύ.

/ Είμαστε με αυτούς που κουβαλάνε δίσκους, που απολύονται σε μια βραδιά το αφεντικό δεν βγαίνει
Κι αυτοί με μπράβους, μπάτσους και πρεζέμπορες κροίσους, δίνει εντολή το αφεντικό και η αρκούδα χορεύει

– “ Τα παιδιά που τίναξαν την μπάνκα”

Ραπ των από τα κάτω, ταξικό, που μιλάει στις ψυχές μας, μιλάει για την βρώμικη καθημερινότητά μας, την εργοδοτική αυθαιρεσία, τη μισθωτή σκλαβιά, την καταστολή, ό, τι βιώνουμε και μας καταπιέζει καθημερινά.

/ Οι μέρες μεγαλώσανε κι οι νύχτες εδώ πέρα δεν περνάνε
Ποιος θέλησε να φύγει από τον τόπο του, να πάρουνε τον κόπο του και να τον κυνηγάνε
Αλήθεια πώς να το εξηγήσουμε
Εκείνα τα παιδιά πάλι ρωτάνε
Ρωτάνε πριν τους κλείσουνε τα μάτια τους
Για τελευταία φορά είναι καλά εκεί που πάμε

– “Είναι καλά εκεί που πάμε;”

Ραπ που μιλάει για τους πόνους των κατατρεγμένων όπως αυτοί είναι, υπενθυμίζοντάς μας τις ρίζες μας. Ραπ αντιφασιστικό, ως οφείλει να είναι.

/ Κορίτσια με μπότες,
αγόρια με γόβες
το φύλο κοιτάω στην τυρόπιτα

– “Δεν είμαστε αδέρφια με όλους”

Ραπ αντιπατριαρχικό. Ραπ που μιλάει για τις γυναίκες και το κάνει τόσο πραγματικά, το κάνει όπως ακριβώς πρέπει. Ραπ που με τα λόγια δίνει γροθιά σε σεξιστές και λοιπούς κανίβαλους.

/ Είναι η γροθιά σου γροθιά μου και η καρδιά σου καρδιά μου κι αν κερνάς τα πρώτα τα επόμενα είναι δικά μου

– “Προσοχή Δαγκώνει”

Ραπ που δεν χάνει την αυθεντικότητά του, που διατηρεί τις ρίζες του, τη γειτονιά του και βάζει στο επίκεντρο τις σχέσεις μας. Που μιλάει για τις παρέες, τα πάθη και τα λάθη, τους ανθρώπους μας.

/ Ένα διάλειμμα είναι η ζωή που γυρνάς αριθμάκια ή παίζεις κρυφτό. Κι όταν χτυπήσει κουδούνι γυρνάς ή κάθεσαι, παίρνεις ευθύνη γι αυτό

– “Να είσαι εκεί”

Και βασικά ραπ από τις ψυχές όμορφων ανθρώπων που το νιώθουμε να αντηχεί στις δικές μας τις ψυχές σαν να ήταν δικό μας.

Αυτός ο δίσκος είναι το ραπ που χρειαζόμαστε, που έχουμε ανάγκη για να εκφράσουμε τις σκέψεις μας, το δίκιο μας, την πολιτική μας δράση, τις ανησυχίες μας, τους φόβους και τα πάθη μας. Είναι αυτό που πρέπει να κάνει το ραπ, η μουσική μας, η μουσική των από τα κάτω. Να μας δίνει δύναμη να αντέχουμε και να προχωράμε μαχητικά, να εμπνεόμαστε ο ένας από τον άλλον και μαζί με τον άλλον, να τραγουδάμε και να ακούμε τη φωνή μας, να ακούμε τα λόγια που λέμε και τη δύναμή τους. Τώρα πια αυτός ο δίσκος έγινε δικός μας κιόλας, θα τον φέρουμε πάνω μας και ελπίζουμε να εμπνεύσει και να εμπνευστεί.

Ραπ από εμάς για εμάς!

Σε μια εποχή που ο κάθε ένας κάνει τη φάση του στις πλάτες ενός “ραπ αληθινού”, εμείς οι από τα κάτω, εμείς που αγωνιζόμαστε και πιστεύουμε σε μια άλλη κοινωνία αυτό το ραπ θέλουμε.

Γράφαμε αλήθεια κι η αλήθεια χτυπάει στη μάπα και σπάει σαγόνια. – “Να είσαι εκεί”

Ανυπομονώντας να ανταμώσουμε και να τραγουδήσουμε -μαζί πια- το νέο δίσκο…

Υ.Γ. : Για το τραγούδι “Σιωπηλή πόλη”  δεν γράφω τίποτα γιατί δεν μπορώ, το σφίξιμο στο στομάχι δεν έχει φύγει από την Παρασκευή και αναρωτιέμαι αν θα φύγει ποτέ.  Αλλά κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να κάνει το ραπ μας.