#revolution for #independence

[wc_divider style=”solid” line=”double” margin_top=”” margin_bottom=””]

Δεν έχω παρελάσει ποτέ στη ζωή μου. Ούτε ως μαθητής, ούτε καν ως φαντάρος. Στα σχολικά μου χρόνια τις παρελάσεις τις γλίτωσα κυρίως λόγω τύχης. Στη στρατιωτική μου θητεία το είχα πάρει απόφαση πως δύσκολα θα τη γλιτώσω, αν και τελικά την σκαπούλαρα ελέω διατεταγμένης υπηρεσίας. Από μικρός πάντως διατηρώ μια επίκτητη απέχθεια απέναντι στις κάθε είδους παρελάσεις, κυρίως τις στρατιωτικές. Δεν ξέρω τι φταίει, ακόμη το ψάχνω. Μάλλον δεν μπορώ να συγχρονίσω το βήμα μου και τα χέρια μου στο ρυθμό του πάνω-κάτω υπό τον ήχο θουρίων και πολεμοχαρών εμβατηρίων, περιστοιχισμένους από καμαρωτούς, καλοντυμένους νοικοκυραίους παλαμοκροτητές. Μου μοιάζω ξενυχιασμένη αρκούδα δεμένη με αλυσίδα με χαλκά από τη μύτη που της βαράνε το ντέφι κι αυτή χορεύει γιατί πολύ απλά δεν έχει άλλη επιλογή. Δεν έχω φυσικά τίποτα ενάντια στις αρκούδες που χορεύουν. Είμαι σίγουρος πάντως πως κι αυτές δεν καταλαβαίνουν το γιατί χορεύουν…

Αντιθέτως, θυμώνω απίστευτα με ένα λαό που δύο φορές το χρόνο τον ταΐζουν χορταστικά διαλείμματα πατριωτικής αφύπνισης για να ξεχάσει τα προβλήματά του και να κουνήσει τα απαραίτητα σημαιάκια χαζεύοντας υπνωτισμένος το μέλλον να περνάει από μπροστά του, ενώ αυτός βαυκαλίζεται με γιαταγάνια και ήρωες που αιωνίως νικάνε τον εχθρό. Το μόνο σίγουρο είναι πως αν αυτοί οι ήρωες σήμερα ζούσαν, θα είχαν σίγουρα αυτοκτονήσει από ντροπή, αν δεν μας είχαν πάρει πρώτα στο κυνήγι! Την ίδια στιγμή που το πόπολο χαζεύει βηματισμούς με καμάρι και νεανικό σφρίγος, ανεβάζοντας το απαραίτητο «οπτικό υλικό» στα σόσιαλ μήντια, οι «μάχες» που πραγματικά το αφορούν άμεσα, δίνονται εν αγνοία του και πίσω από την πλάτη του, συνήθως μέσα σε κλειστές αίθουσες γεμάτες «εμπειρογνώμονες» και «σοφούς», «δημοκρατικά» διεφθαρμένους.

Σε μια χρονική συγκυρία απελπιστικά δυσοίωνη, με την ανεργία να καλπάζει σαν αφηνιασμένο άλογο στις πλάτες των εξαθλιωμένων ανθρώπων, με τους μισθούς να κατακρημνίζονται αφημένοι στις φιλελεύθερες ορέξεις των επενδυτών-σωτήρων και των εγχώριων «επιχειρηματιών», με εκατομμύρια ευρώ να έχουν γίνει καπνός στο εξωτερικό, από Mickey-O που είτε κόπτονταν για την κλιματική αλλαγή που μαστίζει τα Νησιά του Πάσχα, είτε για την διάσωση της μωβ κάμπιας της Αιγύπτου από την ξαφνική άνοδο της θερμοκρασίας στις παράκτιες περιοχές του ποταμού Νείλου, με πάνω από μισό εκατομμύριο επιστήμονες μετανάστες τα τελευταία χρόνια να έχουν αφήσει τα πάτρια για ένα καλύτερο αύριο και με έναν πληθυσμό που εν πολλοίς εξαρτά την επιβίωσή του από τις συντάξεις των γεροντότερων και τη χρηματοδότηση του ΕΣΠΑ (ακόμη και για να στείλει τα παιδιά του στον παιδικό σταθμό!) αυτό που φαίνεται να μετράει πάνω απ όλα είναι η εθνική υπερηφάνεια, η οποία προσφάτως (φευ!) απέκτησε και τα απαραίτητα hashtags: #revolution, #national_day ακόμη και #independence!

Ο εχθρός νικήθηκε αδέλφια! Ζήτω η #επανάσταση, NOT!

Και του χρόνου!

φωτογραφία: By Veinarde [CC BY-SA 3.0], via Wikimedia Commons