Σαν το εκκρεμές

Ένα αόρατο γιγάντιο χέρι πλανάται πάνω από τα κεφάλια τους και με ένα πελώριο εύκαμπτο σύρμα κρατάει σφιχτά και ελέγχει τους φόβους τους. Κουνιούνται και σαλεύουν μονάχα καθ’ υπόδειξη. Πότε από δω, πότε από κει… Σαν το εκκρεμές.

Ζούμε ανάμεσα τους. Υποκρινόμαστε πως συνυπάρχουμε αρμονικά. Αναγκαζόμαστε βίαια να συναναστραφούμε στους ίδιους χώρους δουλείας, στις σχολές μας, στις γειτονιές μας και ενίοτε στο ίδιο μας το σπίτι. Μοιάζουν με ανθρώπους αλλά δεν είναι. Ανήκουν σε μια συγκεκριμένη ράτσα αδίστακτη και αδηφάγα. Νιώθουμε τη σιχαμερή αναπνοή τους στο πίσω κάθισμα του λεωφορείου, τα αιμοβόρα βλέμματα τους στη στάση του ηλεκτρικού, την υπόγεια μισάνθρωπη χαρά τους σε κάθε μας ήττα κι ακόμα χειρότερα παριστάνουμε αρκετές φορές ότι μας ενδιαφέρει η γνώμη τους. Ναι…Ένα από τα βασικά γνωρίσματα τους είναι ότι έχουν άποψη για όλα και ενώ τις περισσότερες φορές δεν έχουν ιδέα για τι πράγμα μιλούν, το μόνο τους μέλημα είναι να την επιβάλουν με εκείνο το μπλαζέ ύφος έπαρσης, καλύπτοντας τεχνηέντως την χαρακτηριστική τους αμάθεια. Βολεμένα ανθρωπόμορφα όντα πίσω από τις μικρές κι ασήμαντες αλήθειες τους, περιχαρακωμένα γύρω από τον άξονα του Εγώ τους και με μοναδικό επίκεντρο τον εαυτό τους, επιβιώνουν τροφοδοτώντας τις ελλείψεις τους αναδεικνύοντας τις αδυναμίες των άλλων. Χορεύουν γύρω από την ουρά τους, μιλούν για πράγματα που δεν είναι καν αντάξιοι να σταθούν απέναντι τους, είναι «κανονικοί», ξέρουν τον προορισμό τους, κοιτάνε μέχρι την μύτη τους και μεθούν με υποκοριστικά. Ζωούλα, δουλίτσα, οικογένεια, μαρμελάδα με ψωμί στο κρεβάτι, λίγο ΝΕΤFLIX κι άγιος ο Θεός της υποκρισίας.

Εχθρός τους οτιδήποτε δεν τους μοιάζει, ακόμα κι αν αυτό είναι απλώς μια άποψη που σαν χαλίκι στο παπούτσι τους, εμποδίζει και ενοχλεί τον μονόδρομο της σκέψης τους.Μισούν τις παραφωνίες και τις εξαιρέσεις αν και στον πυρήνα τους τις θαυμάζουν. Στο βωμό της επιβίωσης είναι ικανοί να επιστρατεύσουν κάθε σκοταδιστικό και επικίνδυνο μέσο ώστε να σταθούν όρθιοι κι αλώβητοι, απέναντι σε κάθε απειλή της μίζερης πραγματικότητας τους. Είναι τόσο τρομακτικά εμμονικοί με την εγωπάθεια τους που πλασάρουν μονίμως τη δική τους συμβουλή σαν τη μόνη αλήθεια. Κρίνουν, δείχνουν, ψηφίζουν, γκρινιάζουν και ξανά από την αρχή.

Σύγχρονοι σκλάβοι με αόρατα δεσμά, περιγελούν τη μιζέρια τους και χαβαλεδιαζουν πίνοντας κοκτέιλ ακόμα και με την ίδια τους την σκλαβιά. Ζητούν εγγυήσεις για το πόσο ισχυροί είναι οι αφέντες τους, γίνονται «υπεύθυνοι», καταξιώνονται επαγγελματικά, παίρνουν πτυχία, αποκτούν ιδιότητες και βαφτίζουν το μαστίγωμα, χάδι. Σάπια κουφάρια με δέρματα ανθρώπινα, πεθαίνουν λίγο λίγο μέσα τους και παίρνουν κι άλλους μαζί τους.

Κάνουν παιδιά – καθρέφτες κι αντανάκλαση του εαυτού τους για να τον χαζεύουν και να ερεθίζονται καθώς θα ψοφάνε οριστικά.

Ένα αόρατο γιγάντιο χέρι πλανάται πάνω από τα κεφάλια τους και με ένα πελώριο εύκαμπτο σύρμα κρατάει σφιχτά και ελέγχει τους φόβους τους. Κουνιούνται και σαλεύουν μονάχα καθ’ υπόδειξη. Πότε από δω, πότε από κει… Σαν το εκκρεμές.

Μοιάζουν με ανθρώπους αλλά δεν είναι. Είναι Κοινογνωμίτες. Αυτή η σιχαμένη, αδηφάγα ράτσα.

Μην γίνεις σαν αυτούς.