Scripta manent

Τα κείμενα ήταν ξεκάθαρα.

Περιέγραφαν με τον καλύτερο τρόπο τις απαιτήσεις των ανώνυμων -παγκοσμοποιημένων- συντακτών τους.

Η αλήθεια είναι ότι αποτελούνταν από χιλιάδες σελίδες.

Αλήθεια επίσης είναι, ότι χωρίζονταν σε μεγάλα κεφάλαια.

Πρώτο μνημόνιο…,
δεύτερο μνημόνιο…,
τρίτο μνημόνιο…,
τέταρτο μνημόνιο…,
πέμπτο μνημόνιο…,
έκτο μνημόνιο…,
πριν παραδοθεί το έβδομο μνημόνιο προηγήθηκε μνημόσυνο, εις ανάμνηση των έξι προηγούμενων.

Ο εκάστοτε κυβερνήτης – έπαρχος, αφού ελάμβανε το εκάστοτε μνημόνιο, υπέγραφε ότι δεσμευόταν να εκτελέσει τα γραφόμενα, σύμφωνα με το εκάστοτε δίκαιο,
κάθε φορά διαφορετικό, αγγλικό, γερμανικό, βαβυλωνιακό, σαφώς ποτέ ελληνικό.

Με αυτά και αυτά, έτσι πέρασαν τα χρόνια και έτσι πέρασαν και αρκετοί έπαρχοι, όπως και μνημόνια επίσης.

Όλοι τα υπέγραψαν και όλοι τα εφάρμοσαν.
Και έγιναν τα κείμενα αυτά -τα μνημόνια- Δίκαιο, βάση των οποίων διοικούνταν, αγοράζονταν και πωλούνταν όχι μόνο κράτη και οι περιουσίες τους, αλλά και οι άνθρωποι που «εμπεριέχονταν» σε αυτά.

Έγιναν τα γραπτά αυτά κείμενα, το καλωσόρισμα στην νέα παγκοσμιοποιημένη Βαβυλωνία.

Welcome to the new clobal Babylonia…

Οι φωτογραφίες είναι του Χρήστου Αναστασόπουλου
από τη Φιλολογική βιβλιοθήκη του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του Βερολίνου