Σελίδα 84

Πάνω σε επικαμπύλια ολοκληρώματα, ξαναζούμε ξενυχτώντας. Σε δεκαοχτώ χιλιόμετρα ως την άκρη της πόλης, γυρίζουμε ολόκληρη τη Γη ανάποδα και κολυμπάμε καταχείμωνο.

Προκαλούμε, λένε, στέλνουμε αντιφατικά μηνύματα, λένε.

Γιατί εμείς χαμογελάμε με απάθεια, κι ερωτευόμαστε τις αντιφάσεις μας. Στη βαβούρα του ξενυχτάδικου μουρμουράμε Θεοδωράκη. Στο αμάξι, χαράματα, ακούμε Γιόχαν Στράους. Πίνουμε κρασί στο παγκάκι και μπύρες στο εστιατόριο και σε εφτά τετραγωνικά ενός υπέρδιπλου κρεβατιού κάνουμε γυμναστικές επιδείξεις.

Γιατί φωνάζουμε στους δρόμους, ανατριχιάζουμε με τα συνθήματα, μπαίνουμε αντίθετα στην πορεία κι αγκαλιάζουμε συντρόφους και δακρύζουμε κρυφά, βλέποντας τον καλύτερο κόσμο που ονειρευτήκαμε.

Γιατί είμαστε τα παιδιά που δε γνωρίσαμε, γιατί κολυμπήσαμε σε λάβα και μας αξίζει, επιτέλους, λίγη παραλία.