tetartopress

Στη Ρωγμή του Χρόνου

odeio-e1540499800672


Σε µία από τις τελευταίες µου βόλτες στην πόλη σκεφτόµουν πως άλλη µια χρονιά φεύγει… Όχι σαν απολογισμό, σκόρπιες νοσταλγικές σκέψεις… Έτσι µου γεννήθηκε µια έντονη απορία. Καλά εµείς οι άνθρωποι –αν και παλεύουµε να καταλάβουµε και να αντιληφθούµε το Χρόνο σαν έννοια– έχουµε τα χρόνια, τις µέρες, τις ώρες και τα λεπτά να µας βοηθούν να µετράµε, να καταλαβαίνουµε πότε µεγαλώνουµε, πως γερνάµε… Οι πόλεις όµως; Πως µετράνε αυτές το Χρόνο; Τους έχει πει κάποιος πότε γεννήθηκαν και έτσι µετρούν τα χρόνια τους κι αυτές; Ξέρουν µήπως από µόνες τους ποιες είναι παλιές και ποιες νέες; Πως καταλαβαίνουν το Χρόνο να περνάει από πάνω τους;

Η Πάτρα άραγε πως αντιλαµβάνεται το Χρόνο να περνά; Κοιτάει από ψηλά πως αλλάζουν τα κτήρια, οι πλατείες, οι δρόµοι, οι άνθρωποι που ζουν και περπατούν µέσα της, η φυσιογνωµία της, η όψη της; Μήπως ρωτά την Παλιοβούνα και την Βαράσοβα απέναντι που κάθε µέρα τη βλέπουν να ξυπνά και να κοιµάται; Μήπως ψάχνει να βρει ρωγµές του Χρόνου που µαρτυρούν την ηλικία της κι έτσι να καταλάβει ή και να της κρύψει σαν φιλάρεσκη, µεσόκοπη κυρία;

Έτσι µ’ αυτές τις σκέψεις περπατώντας έπεσα τυχαία µέσα σε µια ασπρόµαυρη ρωγµή του Χρόνου, έξω από το Αρχαίο Ωδείο, και είδα για λίγο – σαν σε παλιά καρτ ποστάλ – το Πούµπλικο µε µαθητές απ’ έξω, τις σκάλες της Πατρέως καινούριες, µε κόσµο ν’ ανεβοκατεβαίνει, το Φάρο στην Αγίου Νικολάου, την Πατραϊκή µε τα φουγάρα της αναµµένα, τον νέο Ιερό Ναό του Αγίου Ανδρέα, γιαπί να χτίζεται, κυρίους σοβαρούς µε ηµίψηλα καπέλα και κυρίες µιας άλλης εποχής, είδα λίγο την Πάτρα της Μπελ Επόκ, είδα καΐκια και µεγάλα εµπορικά στο µώλο να φορτώνουν σταφίδα, επιβατηγά µε µετανάστες να σαλπάρουν για τα ξένα… Σαν θεατής σε βωβό κινηµατογράφο, σαν να κόλλησα τα µάτια µου σ’ ένα view master απ’ αυτά που είχαµε µικρά παιδιά…

Βγαίνοντας από τη ρωγµή µου, κατέληξα πως τις πόλεις µάλλον δεν τις νοιάζει ο Χρόνος, δεν τις απασχολεί, τον αφήνουν απλά να περνά από πάνω τους, αφήνοντας στους ανθρώπους ν’ αναρωτιούνται και να συλλογίζονται κάθε φορά που αλλάζει… ο Χρόνος!

 
 

ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ

 
 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

 
SLAPP Proof: Συνηγορία για την Ελευθερία Έκφρασης και Πληροφόρησης

SLAPP Proof: Συνηγορία για την Ελευθερία Έκφρασης και Πληροφόρησης

Η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και η ερευνητική δημοσιογραφική ομάδα The Manifold ανακοινώνουν την έναρξη του έργου ...
Σύλλογος Δασκάλων και Νηπιαγωγών Πάτρας: Επιτακτική η ανάγκη της θεσμικής θωράκισης των σχολικών μονάδων και των εκπαιδευτικών

Σύλλογος Δασκάλων και Νηπιαγωγών Πάτρας: Επιτακτική η ανάγκη της θεσμικής θωράκισης των σχολικών μονάδων και των εκπαιδευτικών

Ψήφισμα του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών Πάτρας ενάντια στη σύλληψη και κράτηση εκπαιδευτικών στη Ρόδο: Απαιτούμε την άμεση αποκατάστασή τους ...
Πρωτοφανής απειλή για τους γύπες της Κρήτης από την αιολική βιομηχανία

Πρωτοφανής απειλή για τους γύπες της Κρήτης από την αιολική βιομηχανία

Πάνω από 500 MW ανεμογεννητριών υπό αδειοδότηση σε κρίσιμους βιότοπους γυπών στην Κρήτη, σύμφωνα με ανακοίνωση της Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας ...
Φορμίκουλα

To νέο Θαλάσσιο Πάρκο στο Ιόνιο και η προστασία της νησίδας Φορμίκουλα

Η ανακήρυξη δύο νέων εκτεταμένων θαλάσσιων πάρκων αναμένεται, ως δέσμευση της ελληνικής κυβέρνησης με αφορμή το 9ο Διεθνές Συνέδριο για ...

Σχετικά με τον αρθρογράφο:

Έχει γράψει 43 Άρθρα

Δεν γεννήθηκα στην Πάτρα, αλλά η πόλη αυτή μ’ έμαθε να την αγαπάω τόσο που να μην την αντέχω. Να φεύγω μακριά της αλλά πάντα να γυρίζω πίσω. Μ’ έμαθε να γράφω, κυρίως γι’ αυτήν. Πίσω από κλειστά παντζούρια κι έντονη απουσία ν’ αφουγκράζομαι ήχους, να γυρεύω μύθους και να επαναπροσδιορίζω συνεχώς τη σχέση μου μαζί της. Μια σχέση βαθιά υπαρξιακή αλλά και τόσο ερωτική που η πίστη δεν ήταν ποτέ δεδομένη και η απιστία κοινό μυστικό. Μέχρι να καταλάβω τι ακριβώς συμβαίνει, θα συνεχίζω να γράφω. Γι’ αυτήν...

RELATED ARTICLES

Back to Top