Στην εκπνοή του χρόνου

Κατέβηκε με βαριά βήματα τις σκάλες του σπιτιού του και βγήκε έξω στο δρόμο. Το κρύο του σπιρούνισε το σβέρκο. Σήκωσε το γιακά του παλτού του και έβαλε τα χέρια του βαθιά στις τσέπες. Με μεγάλα βήματα ανηφόρισε προς την πλατεία. Ένιωθε μια μελαγχολία. Είχε μάλλον αυτή τη χαζή διάθεση που έχει κάποιος την περίοδο των γιορτών. Η χρονιά σε λίγο έφτανε στο τέλος της. Δεν ήταν άνθρωπος των απολογισμών, ούτε είχε να σκεφτεί τι έκανε καλά και τι όχι τη χρονιά που πέρασε. Ότι έγινε, έγινε. Ένιωθε καλά γενικά. Είχαν υπάρξει πολλές και σημαντικές αλλαγές στη ζωή του, άλλες καλές και άλλες λιγότερο, αλλά σίγουρα ήταν μια διαφορετική χρονιά, γιατί απλά συνάντησε εκείνη…

Κοντοστάθηκε στην μέση της πλατείας, συνειδητοποιώντας ότι δεν υπήρχε κανείς τριγύρω, παρά μόνο δύο αδέσποτα σκυλιά ψάχνοντας μάλλον κάποια γωνιά να ζεσταθούν. Φαίνονταν οι ανάσες τους στον παγωμένο αέρα. Το ίδιο και η δική του. Μύριζε αγνώστου ταυτότητας καμένο ξύλο και η ατμόσφαιρα ήταν βαριά και πνιγηρή. «που πάω…;» σκέφτηκε. «κάνει ψοφόκρυο, δεν κυκλοφορεί ψυχή, σε λίγο αλλάζει ο χρόνος και εγώ πάω σε ένα μπαρ που δεν έχω ξαναπάει, σε ένα πάρτι κάποιου που δεν ξέρω, μόνο και μόνο γιατί θα είναι εκείνη εκεί. Θα είναι;»

Σταμάτησε στην άκρη του δρόμου και περίμενε ταξί. Ο δρόμος ήταν έρημος και νοτισμένος από το κρύο και την υγρασία. «Θα περιμένω για δέκα λεπτά και αν δεν περάσει τίποτα θα γυρίσω σπίτι» μονολόγησε σα να έψαχνε δικαιολογία να μην πάει. Το σύμπαν μάλλον είχε αντίθετη άποψη. Φώτα αχνοφάνηκαν στο βάθος. Προσπάθησε να διακρίνει μέσα στον υποκίτρινο από το καπνό αέρα τι ήταν αυτό που ερχόταν. Ταξί ήταν τελικά. Το σταμάτησε και μπήκε.

Βγαίνοντας στην Καλλιρρόης η κίνηση ήταν αισθητά πιο αυξημένη από τη γειτονιά του. Παρατήρησε τα φωτάκια στα μπαλκόνια και τα στολισμένα Χριστουγεννιάτικα δέντρα που φαίνονταν από τα παράθυρα. Οι περισσότεροι θα ήταν ήδη με τις παρέες τους και τις οικογένειές τους. Μια ανάσα πριν το τέλος του χρόνου. Ξαφνικά τον έπιασε άγχος. Δεν ήθελε να αλλάξει χρόνο μέσα σε ένα ταξί με έναν άγνωστο. Αν και ο ταξιτζής είχε γκαζώσει. Του είπε ότι έμενε στο Κουκάκι, κοντά στο μπαρ που πήγαινε δηλαδή, αλλιώς δεν υπήρχε περίπτωση να τον πάρει.

Τον άφησε σε μια γειτονιά κάτω από το μουσείο της Ακρόπολης. Πρέπει να ήταν το μοναδικό μπαρ στην περιοχή. Ήταν γωνιακό με τζαμαρία προς το δρόμο. Φαινόταν πολύς κόσμος μέσα, ακούγονταν φωνές και ένα γνώριμο κομμάτι του αγαπημένου του David Bowie. Κι εκείνης της άρεσε ο Bowie. Τη φανταζόταν να χορεύει και επιτάχυνε το βήμα του. Λίγα λεπτά έμεναν για την εκπνοή του χρόνου. Πήρε μια βαθιά ανάσα και άνοιξε τη βαριά πόρτα.

Περιεργάστηκε το χώρο μέχρι να την εντοπίσει. Δεν του πήρε πολύ ώρα. Στεκόταν με την υπέροχη κορμοστασιά της, υπέρλαμπρη μέσα στο κόκκινο φόρεμα της δίπλα στον dj. Του κόπηκε η ανάσα και μουντζώθηκε νοερά για τους δισταγμούς του. Σα να κατάλαβε το βλέμμα του και γύρισε προς το μέρος του. Χαμογέλασε και φωτίστηκε ο κόσμος όλος. Ξαφνικά όλοι άρχισαν να μετρούν αντίστροφα «10, 9, 8…» καθώς εκείνη βάδιζε προς το μέρος του. Συναντήθηκαν 2 δευτερόλεπτα πριν φύγει η χρονιά. Τον αγκάλιασε και τον φίλησε γλυκά και απαλά στα χείλη. «Καλή Χρονιά!» του είπε. «Ω, ναι…σίγουρα θα είναι μια καλή χρονιά» της απάντησε και της ανταπέδωσε το φιλί.