Στο εδώλιο της συνείδησης

«Σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα, όπου μας έβρει μας πατεί…»

Αυτός ο στίχος του αγαπημένου μου Κώστα Βάρναλη τριγυρίζει στο μυαλό μου τον τελευταίο καιρό κι αυτό από μόνο του αποδεικνύει τη δυναμική που μπορεί να έχει η σύλληψη του ανθρώπινου νου. Η σύλληψη μιας ιδέας, ενός στίχου και το αυτόνομο ταξίδι του μέσα στο άπειρο. Αυτός ο στίχος από το ποίημα «Οι Μοιραίοι», είναι ο τίτλος του σημείου που έχουμε φτάσει ως ανθρώπινο είδος τουλάχιστον στα δικά μου μάτια και στη δική μου σκέψη.

Τα κατάφεραν. Ναι, αυτό σκέφτομαι και αποδέχομαι σιωπηλά κάποιες νύχτες που ύπνος δεν με πιάνει και απολογούμαι στα κρυφά στο εδώλιο της συνείδησης μου. Τα κατάφεραν.

Παριστάνουμε τους άνετους, πνιγμένοι μέσα στην άγνοια και τη σκεπτόμενη βλακεία μας, ενώ συνεχίζουμε να συμπεριφερόμαστε σα να ήμαστε μόνιμοι κάτοικοι αυτού του σπιτιού που λέγεται πλανήτης Γη και δεν καταλαβαίνουμε ότι κάποια στιγμή θα αδειάσουμε τη γωνιά του χώρου που πιάνει το κουφάρι μας και θα έρθουν άλλοι στη θέση μας. Μας νοιάζει μόνο η κωλάρα μας, η ζωούλα μας, η εικόνα και η καβλάντα μας. Ο άξονας της σκέψης μας είναι πάντα και μόνο ο εαυτούλης μας, τον οποίο παίρνουμε τόσο σοβαρά κάποιες φορές που καταντάμε τρομακτικά πληκτικοί, αφόρητοι και μίζεροι.

Κανείς δεν μας ζήτησε να σώσουμε την κατάσταση ή να βρούμε το μαγικό ραβδάκι. Κανείς δεν υποχρεούται να έχει απαντήσεις ή να έχει βρει την Αγία Αλήθεια στα πράγματα. Αν θέλουμε όμως να λεγόμαστε Άνθρωποι και να ήμαστε και Ανθρώπινοι πρέπει τουλάχιστον με την καθημερινή μας στάση κι ο καθείς με τον τρόπο του, να θέτουμε ερωτήσεις. Τις απαντήσεις θα τις βρούμε όλοι μαζί. Το μοντελάκι του ανταγωνισμού που περνάει μέσα από τον δρόμο του επιτυχημένου ατομικισμού, έχει χρεοκοπήσει και τα αδιέξοδα και οι αντιφάσεις της ίδιας της φύσης του Καπιταλισμού, είναι πλέον εδώ και χρόνια ευδιάκριτα και διογκώνονται μέρα με τη μέρα και περισσότερο. Όμως ήμαστε αδύναμοι και τραγικά ανίσχυροι γιατί ήμαστε μόνοι μας.

Τα κατάφεραν. Μας απομόνωσαν και μας περιχαράκωσαν γύρω από την ουρά της ύπαρξής μας, παραδομένοι σε μια κυνική και στυγνή καθημερινότητα του κυνηγιού μιας ψεύτικης ελπίδας και δήθεν μελλοντικής ευτυχίας. Αναλωνόμαστε καθημερινά σε μια εθελοντική σκλαβιά με μερικές μικρές παρενθέσεις διαδικτυακής εκτόνωσης, νομίζοντας έτσι ότι θα τρομάξει κανείς ή θα συγκινηθεί ο διπλανός μας. Δεν μάθαμε να ακούμε τον άλλο παρά μόνο περιμένουμε να τελειώσει ώστε να ξεφουρνίσουμε την ψαγμένη μαλακία μας. Δεν μάθαμε απλά να ακούμε αλλά πάντα και υποχρεωτικά έπρεπε να έχουμε γνώμη για το οτιδήποτε. Δεν διαβάσαμε αυτά που έπρεπε αλλά αυτά που σχεδόν υπνωτισμένα μας έπεισαν. Αγνοήσαμε την ποίηση, τη λογοτεχνία και στραφήκαμε σε επιδερμικές ευκολίες πρόσκαιρου εντυπωσιασμού. Δεν βουτήξαμε στα βαθιά της σκέψης και της ψυχής μας, φοβηθήκαμε ότι αυτό που θα συναντούσαμε θα μας τρόμαζε κι έτσι αλλάξαμε ονομασίες, στρέψαμε αλλού το βλέμμα όταν έπρεπε να εστιάσει στην Ουσία και αρκεστήκαμε στο εφήμερο των αδιάφορων και χωρίς περιεχόμενο καλοστημένων περιτυλιγμάτων.

Τα κατάφεραν. Τους αφήσαμε να μας κρύψουν την Αλήθεια της ανιδιοτελούς Αγάπης και αγαπήσαμε μονάχα την ανάγκη μας να αγαπηθούμε. Κι έτσι μετατρέψαμε την ανθρώπινη συνάντηση και συναναστροφή σε μία μάχη επικράτησης κι αντί για συντρόφους και συμμάχους ψάξαμε σπόνσορες ή κομπάρσους των δικών μας θλιβερών προσδοκιών. Γίναμε τέρατα με ανθρώπινη μορφή έτοιμοι να κατασπαράξουμε ο ένας τον άλλο στον βωμό της επιβίωσης και της αδηφάγας εικονικής πραγματικότητας. Αγνοήσαμε την Ομορφιά που κρυβόταν πίσω από την αβίαστη και σπάνια καλοσύνη και χαθήκαμε δια παντός στην άβυσσο του απύθμενου Εγώ μας κι έτσι μέρα με τη μέρα εκείνο το βάρος που πλακώνει το στέρνο μας γίνεται όλο και πιο αφόρητο.

Κανιβαλίσαμε σε κάθε ευκαιρία επιβολής απέναντι στους άλλους, στα ζώα και στην Φύση. Απωλέσαμε κάθε στοιχείο ηθικής κρίσης, αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού σε τέτοιο αισχρό σημείο που το θεωρήσαμε αναγκαίο. Τόσο αναγκαίο που πλέον ο ηθικός ξεπεσμός μεταφράζεται σε προσόν. Άνετοι, ωραίοι και μοιραίοι παρακολουθούμε την τραγωδία και το δράμα της ανθρώπινης φύσης σα να μην ήμαστε μέρος και πρωταγωνιστές του. Σαν κάτι να μας πείθει εμμονικά ότι εμάς το Σύμπαν, η Ζωή, ο Θεός ή ότι άλλο έχει διαλέξει ο καθένας, μας χρωστάει και στο τέλος θα τη βγάλουμε καθαρή. Σαν τον εθισμένο που πιστεύει ότι θα είναι η μοναδική περίπτωση που η τύχη του χαμογέλασε.

Κι όλα αυτά γιατί ήμασταν πολύ απασχολημένοι.
Όλα αυτά γιατί τρέχαμε, όλο τρέχαμε και τρέχαμε.
Τρέχαμε να προλάβουμε. Να αποδείξουμε. Να ανταγωνιστούμε και να καταξιωθούμε.
Τρέχαμε να γίνουμε τέλειοι και αρεστοί σκλάβοι της ίδιας μας της σκέψης.
Τρέχαμε τόσο που ξεχάσαμε να ζούμε.
Κι έτσι η πνευματική μας σήψη, συνεχίζεται.

Τόσο αμαθείς και άνετοι που νομίζαμε ότι τα ξέρουμε όλα ενώ δεν ήμαστε ικανοί ούτε καν να απαντήσουμε στην πιο απλή ερώτηση:

Γιατί ζούμε;