Συμμετοχή της ΚΕΔΕ στο συλλαλητήριο; Οι ακροδεξιοί «θεατρινισμοί» του Πατούλη συνεχίζονται

Φωτογραφία: George Vitsaras / SOOC

Άλλη μια ακραία επιλογή, ακόμα μια φορά, ακολουθεί ο δήμαρχος Αμαρουσίου και πρόεδρος της Κεντρικής Ένωσης Δήμων Ελλάδος (ΚΕΔΕ) Γιώργος Πατούλης με αφορμή το ακροδεξιό συλλαλητήριο της Κυριακής 20 Ιανουαρίου στο Σύνταγμα.

Υιοθετώντας μια ανούσια πολιτική τακτική καλεί με εισήγησή του, σε έκτακτη συνεδρίαση του Δ.Σ. της Ένωσης την Κυριακή 20 Ιανουαρίου 20018 -με συμμετοχή και των προέδρων της ΠΕΔ- ώστε να αποφασισθεί η συμμετοχή εκτάκτως και λίγο πριν, στο συλλαλητήριο, σε μια επίδειξη ανευθυνότητας για ένα τόσο σημαντικό και ευαίσθητο θέμα όπως το Μακεδονικό.

Πρόκειται για ένα νέο άνοιγμα του Γιώργου Πατούλη προς το ακροδεξιό ακροατήριο που τόσο επιζητεί και το κλείσιμο του ματιού χωρίς καμία αναστολή στο άκρο του φασισμού, δείχνοντας ξεκάθαρα τον δρόμο που επέλεξε να «παίξει μπάλα» στο γήπεδο των ακροδεξιών, ως ο εκλεκτός υποψήφιος της Ν.Δ. για τις αυτοδιοικητικές περιφερειακές εκλογές του Μαΐου, υιοθετώντας τις πρακτικές και τη ρητορική τους.

Η ακροδεξιά στροφή της αξιωματικής αντιπολίτευσης προς τις θέσεις του αντιπροέδρού της, Άδωνι Γεωργιάδη, του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά και του  τσεκουροφόρου Μάκη Βορίδη, καλλιεργείται σκόπιμα ως κλίμα από τον Γιώργο Πατούλη, δυναμιτίζοντας την ατμόσφαιρα ώστε να εμφανισθεί, έτσι, απροκάλυπτα ως εκπρόσωπος των μακεδονομάχων στα νότια της χώρας.

Εκμεταλλευόμενος ουσιαστικά τους ήδη υψηλούς τόνους, καλεί την ΚΕΔΕ να συμμετέχει σε άλλη μια παράσταση εθνολαϊκισμού για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους και σκοπούς, παρεμβαίνοντας στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες για την ονομασία της Βόρειας Μακεδονίας, χρησιμοποιώντας τη συμφωνία των Πρεσπών, σε κομματικές αντιπολιτευτικές τακτικές λαϊκισμού.

Μετά την απαράδεκτη ταύτιση της ΚΕΔΕ στο δημοψήφισμα με το «Ναι» και το «μένουμε Ευρώπη», ήρθε να ξεσπαθώσει, ακόμα μια φορά, εκφράζοντας απροκάλυπτα άλλη μια διχαστική λογική για το κομματικό συμφέρον του και όφελος.

Έχει, αλήθεια, όρια ο πολιτικαντισμός όταν η τακτική των δημοτικών αρχόντων ξεπερνάει το βλαχομπαρόκ και ορίζει το πολιτικό επίδικο σε λογικές που διχάζουν αντί να ενώνουν ακόμα και στην αυτοδιοίκηση;