Τα δίχτυα του χρόνου

Photo credit: Thomas Delord @50mm.lens.guy

Υπάρχουν μέρες που δεν ξέρουμε πως περνάει ο χρόνος.

Ο χρόνος που σαν ιστός αράχνης πλέκεται, ως δια μαγείας, από μόνος του αργά και βασανιστικά γύρω μας. Μας παγιώνει.

Και εμείς;

Εμείς σαν έντομα, σαν μικρές ασημένιες μύγες τείνουμε να ξεφύγουμε από τα δίχτυα του πεταρίζοντας και λικνίζοντας.

Μάταιες πράξεις.

Όσο περισσότερο προσπαθούμε να ξεφύγουμε από αυτόν, με τάχα επιδέξιες κινήσεις
και πρόσκαιρες φιλοδοξίες τόσο μπλεκόμαστε στο κουβάρι του.

Υπάρχουν μέρες, όπου το κουβάρι του χρόνου έχει πυκνώσει άτσαλα και βίαια τα κορμιά μας και εμείς δίχως να έχουμε κάνει την παραμικρή κίνηση αποφυγής, είμαστε έτοιμοι να βυθιστούμε μέσα του, δίχως την υποψία μιας ελάχιστης αναπνοής.

Όταν λοιπόν το στέρνο μας έχει ακινητοποιηθεί και το ηλιακό μας πλέγμα αντί να αντιδρά είναι άκαμπτο και νεκρά ακίνητο, μια τέτοια μέρα, αναδύεται από μέσα μας μια επιθετική ανάσα που όλο και ανεβαίνει με ανάμεικτη οσμή σκόρδου και κάστανου και τείνει να σκάσει σαν κύμα πάνω σε γρανιτένιο βράχο.

Μια τέτοια μέρα, συνειδητοποιούμε ότι και πάλι μπορούμε να αναπνέουμε,  να συμβαδίζουμε με τη φυσική κίνηση διαστολής και συστολής του στέρνου μας, απαλλαγμένοι από κάθε συμπυκνωμένο και καταπιεστικό δίχτυ του χρόνου.