Τα παράξενα φρούτα

Ο κόσμος,
ο κόσμος μας;
Όχι καλύτερα θα έλεγα,
ο αγώνας,
ώ ναι,
οι αγώνες και οι αγωνίες,
είναι ο κόσμος… τους!

Και ακόμη παραπέρα,
η υπέρτατη ανάγκη τους
να συνεχίσουν να δονούνται!
Να εκφράζουν, να ζουν
και να βιώνουν
την αλήθεια.
Ναι την α-λήθη!

Και τώρα τι;
Τώρα που το μαύρο διαφαίνεται στον ορίζοντα!
Τώρα που το κόκκινο το όρισαν ως αντίθετο του μαύρου!
Ναι, τώρα είναι που οι Παλιάτσοι αποφάσισαν να εκραγούν
σαν ένα πανέμορφο εκκωφαντικό πυροτέχνημα,
σε έναν σκοτεινό ουρανό!
Ναι, τώρα είναι που οι πολύχρωμοι Σαλτιμπάγκοι
αποφάσισαν να εκραγούν σε ένα εκκωφαντικά αναγκαίο ”μπαμ’!

Και να φωτίσουν τον σκοτεινό, μαύρο ουρανό μας!
Και σαν οι μικρές τους πολύχρωμες σπίθες πέφτουν
προς εμάς να μας πασπαλίσουν με την ομορφιά τους!

Τιμή και αμέριστη συμπαράσταση στους- ανάμεσα στα άλλα- αναγκαίους και σημαντικούς για το λειτούργημα τους Καλλιτέχνες-δημιουργούς του κόσμου, του κόσμου μας!

Το παρακάτω μουσικό κομμάτι της Νινα Σιμόν με τίτλο Strange Fruit, είναι ένας ακόμη ύμνος στην σπουδαιότητα της ύπαρξης των καλλιτεχνών, οι οποίοι ανάμεσα στα άλλα έχουν το δικαίωμα να ορίζουν τις συνισταμένες του επαγγέλματος τους. Ναι οι καλλιτέχνες είναι αυτοί που σαν παράξενα φρούτα γλυκαίνουν ανάμεσα στα άλλα και την πίκρα από την μαυρίλα μιας κυβέρνησης που με τις αποφάσεις τις κάνει πέρα για πέρα ξεκάθαρο ότι δεν ξεχνά το ακροδεξιό παρελθόν της. Επίσης, να υπογραμμίσω ότι το τραγούδι αυτό με τους στίχους του αναφέρεται σε κάποια παράξενα φρούτα που κρέμονται από κάποια δέντρα και βεβαίως αναφέρεται εμμέσως πλην σαφώς στην εποχή όπου στην Αμερική του ρατσισμού, κρεμούσαν έγχρωμους ανθρώπους στα δέντρα.