Τα τραύματα είναι αθάνατα

Ζώντας χτίζεις πληγές, μαζεύεις τραύματα. Ό,τι δεν απορροφάται απ’ το δέρμα, θα μείνει για πάντα. Μπορεί να μην έχει τη ζωντάνια της στιγμής της γέννησής του, αλλά θα είναι εκεί, στα μάτια σου μπροστά για να το βλέπεις. Άλλες στιγμές θα αδιαφορείς, άλλες θα ξεσπάς σε κλάματα.

Όταν σε βρίσκει ευάλωτο ξυπνά, ανοίγει τα μάτια του και κοιτάζει τα δικά σου. Η ώρα αυτή αποκαλύπτει με θράσος πως θα είστε για πάντα μαζί, αιώνια αγκαλιασμένοι στην ψευδαίσθηση του λάθους και της ανικανότητας για διόρθωση, μα φυσικά δεν μπορείς ν’ αλλάξεις τίποτα. Μιλάμε για παρελθόν.

Παρόλα αυτά, οι βαθιές πληγές θα φύγουν οριστικά όταν φύγεις εσύ, μάλλον καλύτερα, μόνο εσύ θα φύγεις. Οι μνήμες θα μείνουν για να στοιχειώσουν κάποιον άλλον. Μέχρι τότε θα είσαι έρμαιο των αποφάσεων τους.