Θα ξημερώσει

Ξημέρωνε Παρασκευή, οι νότες ξεψυχούσαν κι ο cave μιλούσε για εκείνη.

Τελευταίο τσιγάρο και με τα ακουστικά στα αυτιά θα έτρεχε όσο πιο μακριά μπορούσε.

Εκεί έξω ο κόσμος τέντωνε νωχελικά την ύπαρξή του κι η θάλασσα ντυμένη στα μαύρα.

Λαθραία καράβια γεμάτα θάνατο την στοιχειώνουν και ο ουρανός γεμάτος φως, σαν δημοσιογράφος πάνω απ’ την πανωλεθρία.

Η γη να κοχλάζει κάτω από τα πόδια της και τα αυτοκίνητα αδηφάγα να προσπερνούν.

Πως να ζητάει ισορροπία σε έναν τόσο ανισόρροπο κόσμο;

Πως να ξεφύγει;

Κι έπειτα ένα μικρό παιδί κυνηγάει ένα μπαλόνι κι η θάλασσα γίνεται πάλι μπλε κι οι γλάροι ζωντανεύουν και τα φύλλα χορεύουν στο ρυθμό του βοριά κι εκείνη γυρίζει.

Γυρίζει στην φωτεινή πλευρά.

Θα αλλάξει ο κόσμος αρκεί να υπάρχουν παιδιά.

Και μπαλόνια.