“The Kaspar Box” – Η ιστορία ενός κοινωνικά άστεγου ανθρώπου

Ο μονόλογος ως είδος διαρρηγνύει τα όρια του σκηνοθετικού ορίζοντα και επαναφέρει την επικράτεια του κειμένου στην επιφάνεια. Αυτό συμβαίνει μάλιστα «αναβαθμίζοντας το κείμενο μέσα από τη φωνή του ηθοποιού» όπως χαρακτηριστικά λέει ο Γάλλος συγγραφέας Valère Novarina. Στο δραματικό επίπεδο ο μονόλογος σχετίζεται, άμεσα, με τη σωματικότητα και τη φωνή του ηθοποιού. Η κατ΄ιδίαν απεύθυνση ενός μονολογικού κειμένου στη σκηνή, επαναφέρει την κειμενοκεντρική εποχή του θεάτρου και «σπάει» τη μεταδραματική σύμβαση της κυριαρχίας της εικόνας στην σύγχρονη σκηνή (μεταδραματικό θέατρο είναι μια πτυχή της σύγχρονης θεατρικής δημιουργίας, που αμφισβητεί τα κλασικά στοιχεία του δράματος, συμπεριλαμβανομένων της πλοκής και του χαρακτήρα).

Το έργο “The Kaspar Box” που προβάλλεται στο θέατρο Αct στην Πάτρα, είναι ένας μονόλογος και βασίζεται στην πραγματική ιστορία του Kaspar Hauser που έζησε στη Νυρεμβέργη από το 1812 μέχρι το 1833 και η οποία ιστορία έχει αποδοθεί στην ξένη κυρίως λογοτεχνία με τα βιβλία Kaspar Hauser: The struggle for the spirit και The True Story of Kaspar Hauser, From Official Documents καθώς και από το ιταλικό σουρεαλιστικό φιλμ The Legend of Caspar Hauser που πραγματεύεται το μεταναστευτικό στη Μεσόγειο. Στον μονόλογο προβάλλεται η ιστορία του αρχικά 17χρονου Hauser μέχρι τη φυγή του από τον κόσμο αυτό.

Στην παράσταση, η δραματική φόρμα που έχει επιλεχθεί από το σκηνοθέτη Γιάννη Διδασκάλου είναι ένας υπερβατικός μονολογικός τύπος που λειτουργεί μέσα από σημειωτικές (κωδικοποιημένα νοήματα) εκφάνσεις, σωματικότητα και επαναλήψεις φράσεων. «Αυτό που θέλω είναι να είμαι ο εαυτός μου» μας λέει η ο Hauser (Χριστίνα Μπακαστάθη) και με συνεχή κίνηση φτάνει τα όρια του υπερρεαλισμού παράλληλα με την εξέλιξη του χαρακτήρα. Στο τέλος κλείνει τον εαυτό του σε ένα άσπρο κουτί, εκφράζοντας την ιμπρεσιονιστική αποτύπωση του κλεισίματος εαυτού, που εδράζεται στη αρχική αποτύπωση του λευκού κουτιού (έμπνευση του Σουηδού αρχιτέκτονα Nils Andree) και λειτουργεί και αντιστικτικά με το κτίριο του θεάτρου Act που αρχιτεκτονικά έχει τη μορφή Black box.

Σημαντική είναι η υπονόμευση του χαρακτήρα του Hauser καθώς η Χριστίνα Μπακαστάθη αρχικά εμφανίζεται με φόρεμα το οποίο μαζεύει για να μπει στον αντρικό ρόλο· προβάλλοντας την αμφισημία του φύλου υπονομεύοντας έτσι τη ρευστότητα των ταυτοτήτων σε ένα μετά-παραδοσιακό τοπίο, το οποίο βρίσκεται μακριά από την κοινοτοπία της ετεροκανονικής αστικής εικόνας, υποφώσκοντας ένα «μελοδραματικό θυμό». Η ουτοπική διαλυτική ρήξη του χάρτινου τοπίου που μαζεύεται σιγά σιγά, με εξαίρεση τη στιγμή που η ηρωίδα ακούει μουσική πάνω σε ένα «καταπράσινο παραδεισένιο» μέρος, αποτελεί αντιπρόταση καθώς βλέπουμε μια εξελισσόμενη θεατροποίηση αυτοαποκάλυψης μέσα από συνεχείς υποκριτικούς (εναλλαγές εκφράσεων) σχηματισμούς.

Τέλος το ειρωνικό πένθος που εκφράζεται με το λευκό χρώμα του χάρτινου κουτιού που στο τέλος θα κλειστεί η ηρωίδα εκφράζει μια αποστασιοποιητική δύναμη, καθώς η όλη παράσταση εδράζεται περισσότερο στην μη λεκτική αποτύπωση προσωπικών θλίψεων που καλούνται, οι θλίψεις αυτές, να συνεπιδράσουν παρηγορητικά με το κοινό. Η σουρεαλιστική, στα όρια του φουτουρισμού, τελική αποτύπωση κλείνει την προσωπική επιθυμία του Hauser κάτω από την «ηγεμονική» ματιά του δυτικού κόσμου που η κατεστημένη κουλτούρα επιβάλει ο θάνατός αυτού του μοναχικού ανθρώπου είναι άλλη μια πολιτισμική ετεροκανονική νίκη.

Όσον αφορά το υποκριτικό κομμάτι η Χριστίνα Μπακαστάθη αφήνει αίσθηση με την σωματική της έκφραση, δείχνοντας το ταλέντο της κινούμενη στα όρια της ψυχαναγκαστικής εξουθένωσης και αποτύπωσης της ειρωνικής συμβολικής καρικατούρας.

Η σκηνογράφοι Μαρία Κωνσταντινίδου και Ινώ Πικιώνη «δένουν» εξαιρετικά την αποτύπωση του χώρου με το κουτί να συναποτελεί μέρος της παράστασης και να έχει εξαιρετικό λειτουργικό ρόλο. Λειτουργικό ρόλο έχουν και τα κοστούμια χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο.

Συντελεστές
Σκηνοθεσία/Φωτισμός: Γιάννης Διδασκάλου
Σκηνογράφος/Ενδυματολόγος: Μαρίνα Κωνσταντινίδου & Ινώ Πικιώνη
Βοηθός Σκηνογράφου: Γιώργος Κωνσταντίνου
Φωτογραφία: Πέτρος Πέτρου
Ερμηνεύει: Χριστίνα Μπακαστάθη

Επόμενες παραστάσεις στο θέατρο act (Γεροκωστοπούλου 65, Πάτρα): Παρασκευή 11 και Σάββατο 12 Νοεμβρίου στις 21:30 (Πληροφορίες: 2610272037 & 6936122263)