«Θέατρο Μνήμης» – Καλοκαιρινό Πρόγραμμα 2022 στο Θέατρο Σταθμός

Το θέατρο Σταθμός, ανακοινώνει το θερινό του καλλιτεχνικό πρόγραμμα που αφορμάται από το φετινό έτος Ιάκωβου Καμπανέλλη και τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή.

Πιο συγκεκριμένα, το καλοκαιρινό πρόγραμμα του Θεάτρου Σταθμός –  σε συνεργασία με σημαντικά φεστιβάλ και σχήματα της περιφέρειας – περιλαμβάνει την παράσταση του Μάνου Καρατζογιάννη «Passport», το δίπτυχο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Αυτός, ο Άλλος και το Παντελόνι του» με τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη καθώς και την  παράσταση του Ένκε Φεζολλάρι «Στη Χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις» της Ορνέλα Βόρπσι που παρουσιάστηκε την περασμένη χειμερινή περίοδο στη σκηνή του Θεάτρου Σταθμός.

Passport

Με τα παιδιά και τα διαβατήρια στα χέρια.
Στην Ελλάδα…
Τον τόπο που εκτός από την καρτερία γνωρίζει και την προσφυγιά.
Να θυμηθώ…
Βοηθήστε με να θυμηθώ…

Το «Passport» είναι μια διαμαρτυρία για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ο Μάνος Καρατζογιάννης («Για την Ελένη», «Μάρτυρες των Αθηνών», «Μελίνα Στοπ Καρέ – αναζητώντας τη σύγχρονη ελληνικότητα», «Φύλακας μιας Επανάστασης»), με αφορμή τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή, έχοντας ως βασικό δραματουργικό εργαλείο τη μνήμη και την προφορική μαρτυρία ως αδιάψευστη ιστορική καταγραφή συνθέτει το πρωτότυπο αυτό κείμενο που έχει σκοπό να θυμίσει στον Έλληνα τους δεσμούς του με την προσφυγιά. Σε ένα δημόσιο χώρο γυναίκες ηθοποιοί που έχουν καταγωγή από την Ουκρανία, τη Συρία, την Κύπρο, τον Πόντο, την Αρμενία και τη Σμύρνη αφηγούνται την προσωπική τους ιστορία που συναντά το δράμα και την περηφάνια ενός ολόκληρου λαού. Του λαού τους που ζητά την αναγνώριση.Του λαού τους που νοσταλγεί τις χαμένες πατρίδες.Στη διανομή συμμετέχουν καταξιωμένες ηθοποιοί που κατάγονται από τους μαρτυρικούς αυτούς τόπους.

Συντελεστές

Κείμενο – σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Ερμηνεύουν(με σειρά εμφάνισης): Αναστασία Μιροσνιτσένκο, ΡαφίκαΣαουίς, Νιόβη Χαραλάμπους και Ερμίνα Κυριαζή – σε διπλή διανομή, Έλενα Μαρσίδου, ΡομίναΚατσικιάν και η Μαρία Ζορμπά.
Μουσική: Κώστας Νικολόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Φίλιππος Παπαθεοδώρου
Γραφιστικά: Μάριος Γαμπιεράκης
Παραγωγή:Daydreams – Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο
Διάρκεια παράστασης: 70 λεπτά

Παραστάσεις:

Δευτέρα 20 Ιουνίου – Παγκόσμια ημέρα Προσφυγιάς, Πλατεία Κοτζιά Δήμου Αθηναίων στις 20:00

Σάββατο 2 Ιουλίου, Φεστιβάλ Ρεματιάς – Χαλάνδρι στις 20:00

Οι υπόλοιπες ημερομηνίες θα ανακοινωθούν σύντομα.

Αυτός, o Άλλος και το Παντελόνι του

Να έχω έναν άνθρωπο…

Με αφορμή το φετινό έτος Ιάκωβου Καμπανέλλη, ο δημοφιλής ηθοποιός Χρήστος Χατζηπαναγιώτης κι ο ηθοποιός και σκηνοθέτης, γνωστός μεταξύ άλλων και για τη θητεία του στο νεοελληνικό έργο, Μάνος Καρατζογιάννης παρουσιάζουν το μονόπρακτο του «Αυτός και το παντελόνι του», που ανέβηκε το Μάιο του 2018 στη σκηνή του Θεάτρου Σταθμός, μαζί με τον «Επικήδειο» του ίδιου συγγραφέα σε ενιαία παράσταση με τον γενικό τίτλο «Αυτός, ο Άλλος και το Παντελόνι του».

Η τόσο αστεία όσο και συγκινητική παράσταση – φόρος τιμής στον πατριάρχη του νεοελληνικού θεάτρου- που θα περιοδεύσει το καλοκαίρι σε όλη την Ελλάδα από την εταιρεία Όψεις Πολιτισμού, θα λάβει χώρα τον ερχόμενο Αύγουστο και στον Πύργο Μπαζαίου στη Νάξο, γενέτειρα του Ιάκωβου Καμπανέλλη, μια και η παράσταση πραγματοποιείται υπό την αιγίδα και υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και με την αρωγή του Δήμου Νάξου και των μικρών Κυκλάδων.

Πρόγραμμα περιοδείας:

8 Ιουλίου Μαλεβίζι Κρήτης στις 21:00

17 Ιουλίου Αλεξανδρούπολη στις 21:00

21 Ιουλίου Μεγαλόπολη στις 21:00

22 Ιουλίου Κρανίδι στις 21:00

23 Ιουλίου Αίγινα στις 21:00

27 Ιουλίου Χίος στις 21:00

28 Ιουλίου Μυτιλήνη στις 21:00

11 Αυγούστου Φεστιβάλ Νάξου,Πύργος Μπαζαίου στις 21:00

Οι ημερομηνίες των υπόλοιπων παραστάσεων θα ανακοινωθούν σύντομα.

Σημείωμα σκηνοθέτη:

Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης μόνος του στη σκηνή. Ξανά. Γίνεται «Αυτός».

Μιλά για το ξόδι κάποιου «Άλλου» και για το «Παντελόνι» του.

Στο πρώτο μέρος της παράστασης, μέσα από έναν σπαρταριστό «Επικήδειο» μας χαρίζει – για άλλη μια φορά – αβίαστα το γέλιο σατιρίζοντας τη ματαιοδοξία και τις μικρότητες της ανθρώπινης φύσης.

Στο δεύτερο μέρος, το δυσαναπλήρωτο κενό της μάνας γίνεται σπαρακτικός μονόλογος με μόνους ακροατές τα έπιπλα του σπιτιού του. Συγκατοικεί με τις φορτισμένες αναμνήσεις και τις φαντασιώσεις που του προκαλεί η αβάσταχτη μοναξιά. Η υποσυνείδητη ανάγκη του να «έχει έναν άνθρωπο» εκφράζεται, άλλοτε με υποδόριο χιούμορ κι άλλοτε με ακραιφνή ευαισθησία.

Άλλωστε, η πίκρα, η γεμάτη από μοναξιά μελαγχολία, το καυστικό χιούμορ, η αγάπη και η νοσταλγία αποτελούν χαρακτηριστικά γνωρίσματα όχι μόνο των συγκεκριμένων μονόπρακτων αλλά κι ολόκληρου του έργου του Ιάκωβου Καμπανέλλη που φέτος, εκατό χρόνια από τη γέννησή του, τιμάμε τη μνήμη του και την προσφορά του στο θέατρο, στον κινηματογράφο και τη λογοτεχνία μας. – Μάνος Καρατζογιάννης

Σημείωμα συγγραφέα

Η αγάπη μου για τους μονολόγους είναι παλιά, από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’50, τότε που για πρώτη φορά είδα πως υπάρχουν και θεατρικά αυτής της μορφής. Ήταν και πάλι στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν. Έως τότε δεν ήξερα πως είναι δυνατόν να υπάρχει μονόπρακτο με ένα μόνο πρόσωπο επί σκηνής – κι όμως να μην είναι ένα. Ούτε θα μπορούσα να φανταστώ ότι είναι δυνατόν ένας ηθοποιός, όσο μάστορης κι αν είναι, να «μονολογεί» επί μισή ώρα επί σκηνής κι όμως να καθηλώνει τους θεατές.

«Αυτός και το πανταλόνι του»: Το 1957 – νομίζω την άνοιξη – ο Βασίλης Διαμαντόπουλος που ήδη είχε με πολύ μεγάλη επιτυχία παίξει μονολόγους σε πρόγραμμα του Θεάτρου Τέχνης, είχε μια τολμηρή ιδέα… να εμφανιστεί σ’ ένα πρόγραμμα αποτελούμενο όλο από μονολόγους.

Στον «Επικήδειο», το άλλο πρόσωπο, αυτό που χωρίς να φαίνεται και να ακούγεται συνομιλεί με το επί σκηνής, με ενδιέφερε όσο και το επί σκηνής πρόσωπο που βλέπουμε και ακούμε. Χωρίς να είναι παρών, ο θεατής θα έπρεπε σιγά-σιγά να αρχίσει να τον φαντάζεται, να τον γνωρίζει, ακόμα και να μαντεύει και τις αντιδράσεις του. Αυτό φυσικά σημαίνει ότι πρώτος εγώ έπρεπε να ξέρω εξίσου καλά με τον επί σκηνής χαρακτήρα και τον αφανή συνομιλητή του. Ουσιαστικά δηλαδή πρόκειται για ένα διάλογο όπου αφαιρέθηκε ένας από τους δύο «λόγους». Για να αποκαλυφθούν και οι δύο μέσα από την οικονομία του ενός. Ποια η διαφορά; Τεράστια θα ’λεγα. Τόση που σαν συνήθη διάλογο αυτό το μονόπρακτο δε θα μού ’κανε κανένα κέφι να το γράψω.

Αυτή δα είναι και η μαγεία ενός μονολόγου, αυτή η μοναξιά του ενός προσώπου επί σκηνής, μοναξιά που ρευστοποιεί τα συγκεκριμένα του περίγυρου σε ύλη φαντασίας, ονείρου, σκέψης, δίνοντάς τους έτσι μιαν παραπανιστή σημασία και άπλα. – Ιάκωβος Καμπανέλλης (Από το πρόγραμμα της παράστασης της Γλυκερίας Καλαϊτζή «Άντρες σε κρίση» τη σαιζόν 2004 – 2005 για το Θέατρο Αμαλία και την Πειραματική Σκηνή Τέχνης).

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Ερμηνεία: Χρήστος Χατζηπαναγιώτης
Σκηνικό: Δημήτρης Καντάς
Κοστούμι: Βασιλική Σύρμα
Μουσική: Αντώνης Παπακωνσταντίνου
Φωτογραφίες:Σπύρος Περδίου, Γιώργος Καβαλλιεράκης
Παραγωγή: Φεστιβάλ Νάξου, Όψεις Πολιτισμού, Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο
Διάρκεια παράστασης: 75 λεπτά

Η Χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις

Στη χώρα μου οι κοπέλες πρέπει να προσέχουν ιδιαίτερα τον «αμόλυντο ανθό» τους, γιατί ο άντρας πλένεται μ ’ένα κομμάτι σαπούνι και ξαναγίνεται φρέσκος και καθαρός, ενώ τις κοπέλες δεν τις ξεπλένει ολόκληρη θάλασσα. Ολόκληρη θάλασσα…

Η παράσταση του Ένκε Φεζολλάρι «Η Χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις»  της Οrnela Vorpsi, με την Αμαλία Αρσένη στον πρωταγωνιστικό ρόλο, μετά τη θετική ανταπόκριση που έλαβε από κοινό και κριτικούς, επιστρέφει – για μία μόνο παράσταση – στις 11 Ιουλίου στο Αττικό Άλσος σε συνεργασία με την Περιφέρεια Αττικής.

Ο Ένκε Φεζολλάρι, μετά την «Ορκισμένη Παρθένα» στο Φεστιβάλ Αθηνών, καταπιάνεται ξανά με την αλβανική δραματουργία. Το βραβευμένο και πολυμεταφρασμένο μυθιστόρημα της OrnelaVorpsi, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, αποτελεί ένα μανιφέστο ενάντια στην πατριαρχική δομή της Αλβανίας και στην καταπίεση του ερωτισμού και της ελευθερίας του λαού της από την περίοδο του ‘70 έως τη διάλυση των χωρών του πρώην Ανατολικού Μπλοκ. Κεντρική ηρωίδα είναι η Ορνέλα, η οποία διηγείται άλλοτε πικρά και άλλοτε με χιούμορ την πορεία της προς την ενηλικίωση. Μέσα από την τρυφερή αλλά και σκληρή γραφΕικόνες πραγματικές  ρή  ενίοτε καιή της η εικαστικός και συγγραφέας που ζει πλέον στο Παρίσι εξιστορεί, στην πραγματικότητα, την προσωπική της ιστορία. Εικόνες μιας χώρας δίπλα μας που ελάχιστοι την γνωρίζουν, μιας χώρας που μέσα από τις στάχτες της δικτατορίας του Ενβέρ Χότζα προσπαθεί να αναγεννηθεί, μιας χώρας που ποτέ δεν πεθαίνει…

Η Vorpsi δημιουργεί ένα καθαρά γυναικείο σύμπαν που αμύνεται, ονειρεύεται, συνθλίβεται και, στο τέλος, επιβιώνει σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο. Ένα Βαλκάνιο αφήγημα για την ταπείνωση αλλά και την αντίσταση της γυναίκας ενάντια στα πατριαρχικά καθεστώτα. Ένα χρονικό ταξίδι σε μια χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις, παρά μαθαίνεις να ζεις – σχεδόν χωρίς να ανασαίνεις, να κρύβεσαι, να συναινείς ακούσια, να μοιράζεσαι το λιγοστό σου φαγητό, να σκύβεις το κεφάλι περιμένοντας τις «καλύτερες μέρες» και, αν είσαι τυχερός, να μπεις σε ένα αεροπλάνο… Να αποχαιρετήσεις τη χώρα σου για πάντα, και να γράψεις – χρόνια μετά – ένα μυθιστόρημα για το τι έζησες…Τη συγγραφέα υποδύεται η Αμαλία Αρσένη και τα οικεία καθώς και τα εφιαλτικά πρόσωπα γύρω της η Αθηνά Καραγιώτη και η VefiRedhi.

Παράσταση

11 Ιουλίου Αττικό Άλσος στις 21:00

Σημείωμα σκηνοθέτη

Αρκούν δύο ώρες για να αποτυπώσεις μια ζωή, ένα σώμα, μια χώρα, τα ίδια τα Βαλκάνια; Ποιο το χρέος, ποιο το καθήκον και ποιο το «ανάμεσά» τους, αναρωτιέμαι, παραφράζοντας έναν στίχο του Σεφέρη. Ποια ταυτότητα κοινωνική και πολιτική φοράμε; Γιατί και για ποιον; Ποια ιδανικά και ποιες αυταπάτες θρέφουμε; Με ποιες αυταπάτες γεννιόμαστε και ποιες μας γεννώνται, μεγαλώνοντας; Δύσκολο να μιλήσεις για την ιστορία του τόπου σου. Να χωρέσεις το αμόλυντο σώμα μιας ηρωίδας στη σκηνή σε δύο ώρες. Να επικοινωνήσεις ιστορίες με τσακισμένες ζωές, ματαιώσεις, πόλεις που έχουν τους δικούς τους νόμους. Ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με την ενηλικίωση ενός κοριτσιού εγκλωβισμένου σε κανόνες, σε οροπέδια κοινωνικοπολιτικά, σε μια χώρα που ποτέ δεν πεθαίνει.

Είναι όμως κάτι παραπάνω από τον αγώνα σε ένα βίαιο ανδρικό κόσμο και σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς. Είναι ο αγώνας του ίδιου του ανθρώπου να σηκώσει το λάβαρο της ανεξαρτησίας και της αξιοπρέπειας, να απελευθερωθεί από τα δεσμά του «είναι» του και εν τέλει να βαδίσει στο δρόμο της προσωπικής του πραγμάτωσης. Η «Χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις» είναι μία παράσταση που έχει το χάρτη της δικής μου χώρας που αιμορραγεί και γεννιέται από τις στάχτες της. Ποιας χώρας; Αυτής που ποτέ δεν πεθαίνει. – Ένκε Φεζολλάρι

Συντελεστές

Μετάφραση: Μαρία Σπυριδοπούλου
Διασκευή-Σκηνοθεσία:ΈνκεΦεζολλάρι
Ερμηνεύουν: Αμαλία Αρσένη, VefiRedhi, Αθηνά Καραγιώτη
Πρωτότυπη Μουσική: Κώστας Λειβαδάς
Σύμβουλος δραματουργίας: Κάτια Σωτηρίου
Σκηνικός χώρος – Κοστούμια: Γιώργος Λιντζέρης
Φωτισμοί:ΣεμίναΠαπαλεξανδροπούλου
Βοηθός σκηνοθέτη: Εύη Κουταλιανού
Φωτογραφίες: Γιώτα Εφραιμίδου
Σχεδιασμός αφίσας – έντυπο υλικού: Μαρίνα Δρακάτου
Παραγωγή: Πολιτισμός Σταθμός Θέατρο
Διάρκεια παράστασης: 85 λεπτά
*Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πλέθρον

Θέατρο Σταθμός Βίκτωρος Ουγκώ 55, Αθήνα (Μετρό Μεταξουργείο) | Οδηγίες Πρόσβασης στο Google Maps | [email protected] | stathmostheatro.gr | facebook | instagram