Θέλω να καταλάβεις πως νιώθω: Πηδάω τώρα

Όταν ακόμα δεν είχα διαγνωσθεί, όταν ακόμα το μόνο που είχα ήταν κρίσεις πανικού γιατί είμαι λίγο πιο ευαίσθητη από τους περισσότερους και πιέστηκα λίγο περισσότερο απ’ ό,τι συνήθως.

Μία από τις πολλές ιδεοληψίες μου, μία συνηθισμένη μέρα μου, ένας συνηθισμένος ατέρμονος διάλογος με τον εαυτό μου.

Τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ (χτύποι καρδιάς)
Όλα καλά.

Τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ
Όλα καλά.

Τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ
Όλα καλά.

Τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ
ΟΛΑ ΚΑΛΑ.

Τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ
– μήπως θέλω να τους σφάξω;
– Όχι.

Τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ
– μήπως θέλω να τους σφάξω;
– Όχι.

Τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ
– μήπως θέλω να τους σφάξω;
– Όχι, τους αγαπάω, δε θα το έκανα αυτό. Δε θα το έκανα σε κανέναν.

Τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ
– μήπως θέλω να τους σφάξω;
– ΟΧΙ, ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΑΩ, ΔΕ ΘΑ ΤΟ ΕΚΑΝΑ ΑΥΤΟ. ΔΕ ΘΑ ΤΟ ΕΚΑΝΑ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ.

Τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ
– μήπως θέλω να τους σφάξω;
– ΟΧΙ, ΔΕ ΘΕΛΩ, ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΑΩ, ΔΕ ΘΑ ΤΟ ΕΚΑΝΑ ΑΥΤΟ. ΔΕ ΘΑ ΤΟ ΕΚΑΝΑ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ.
– ΤΟ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ, ΜΑΛΛΟΝ ΘΕΛΩ. ΜΑΛΛΟΝ ΘΕΛΩ. ΟΧΙ ΔΕ ΘΕΛΩ, ΔΕ ΘΕΛΩ.

Τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ
– μήπως θέλω να τους σφάξω;
– ΟΧΙ, ΔΕ ΘΕΛΩ, ΔΕ ΘΕΛΩ, ΔΕ ΘΕΛΩ, ΔΕ ΘΕΛΩ, ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΑΩ, ΔΕ ΘΑ ΤΟ ΕΚΑΝΑ ΑΥΤΟ. ΔΕ ΘΑ ΤΟ ΕΚΑΝΑ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ.

Κλαίω με λυγμούς. Μικραίνουν οι τοίχοι του δωματίου, με κλείνουν μέσα σ’ αυτό, με παγιδεύουν. Τελειώνει ο αέρας. Δεν ανασαίνω. Καθισμένη στην καρέκλα του γραφείου μου, κοιτώντας τον τοίχο, κινούμαι σπαστικά μπρος πίσω. Δεν ανασαίνω. Δε μου φτάνει ο αέρας. Θέλω να σταματήσω να σκέφτομαι. Θέλω να σταματήσω να σκέφτομαι. Μάλλον μου αξίζει αυτό, αφού είμαι τέτοιος άνθρωπος, μου αξίζει αυτό που ζω.

τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ τουκ

ΤΡΩΩΩΜΕ. ΕΛΑΤΕ.

– μήπως θέλω να τους σφάξω;

– ΟΧΙ ΟΧΙ ΔΕ ΘΕΛΩ, ΝΑ ΜΗ ΒΓΩ, ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΩ. ΚΙ ΑΜΑ ΤΟ ΚΑΝΩ; ΚΙ ΑΜΑ ΤΟ ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΝΩ; ΘΑ ΠΑΡΩ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΥΣ ΣΦΑΞΩ. ΟΧΙ ΔΕ ΘΕΛΩ. ΣΤΑΜΑΤΑ ΣΤΑΜΑΤΑ ΣΤΑΜΑΤΑ.

Δεν μπορώ να πάρω ανάσα. Χτυπάω το κεφάλι μου με δύναμη στο γραφείο για να σταματήσω να σκέφτομαι. Δε νιώθω τίποτα, μόνο σκέφτομαι. Δε νιώθω πόνο. Δε νιώθω τίποτα, μόνο άγχος, φόβο και θλίψη.

Από την αρχή, ξανά και ξανά το ίδιο ερώτημα στο κεφάλι μου.
– μήπως θέλω να τους σφάξω;
– μήπως θέλω να τους σφάξω;
– μήπως θέλω να τους σφάξω;

Όσο το καταρρίπτω με λογικά επιχειρήματα, τόσο επιμένει. Όσο το αρνούμαι, χωρίς να επιχειρηματολογώ, τόσο επιμένει. Όσο επιμένει, τόσο αμφιβάλλω για τον εαυτό μου.
– μήπως θέλω; το σκέφτομαι, άρα πρέπει να θέλω.
– Μα σιχαίνομαι τα αίματα, με αηδιάζουν, μου ‘ρχεται να λιποθυμήσω στη σκέψη τους και μόνο.
– μήπως θέλω να τους σφάξω;
– Τους αγαπάω, γιατί να θέλω να το κάνω αυτό; Πώς να ζήσω σε έναν κόσμο χωρίς αυτούς;
– μήπως θέλω να τους σφάξω;
– Δε μπορώ να κάνω κακό σε κανέναν… πώς να κάνω σ’ αυτούς;

Μάλλον θέλω, το σκέφτομαι, μάλλον θέλω, μάλλον θέλω να τους σφάξω.
– ΟΧΙ.
– μήπως θέλω να τους σφάξω;
– ΟΧΙ, ΔΕ ΘΕΛΩ.
– μήπως θέλω να τους σφάξω;

Σηκώνομαι. Πρέπει να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπό μου. Πρέπει να συνέλθω.
– μήπως θέλω να τους σφάξω;
– μήπως θέλω να τους σφάξω;
– μήπως θέλω να τους σφάξω;

Χτυπάω ξανά με δύναμη το κεφάλι μου, αυτή τη φορά στην πόρτα του δωματίου μου, καθώς βγαίνω απ’ αυτό. Κλαίω. Ακόμα σκέφτομαι. Δε σταματάει.
– μήπως θέλω να τους σφάξω;
– μήπως θέλω να τους σφάξω;
– μήπως θέλω να τους σφάξω;

Γιατί δεν έχει αέρα;
– ΗΡΕΜΑ, ΟΛΑ ΚΑΛΑ. ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ.

Πηγαίνω στο μπάνιο και ρίχνω νερό στο πρόσωπό μου. Κοιτάω στον καθρέφτη, περιμένοντας ν’ αντικρίσω το πρόσωπό μου. Όλες αυτές οι σκέψεις με έκαναν να με έχω σιχαθεί. Γιατί να με κοιτάξω στον καθρέφτη; Κοιτάζω. Δεν ξέρω τι βλέπω. Δεν αναγνωρίζω το πρόσωπό μου. Δεν μ’ αναγνωρίζω. Τρομάζω ακόμα περισσότερο.

τουκτουκτουκτουκτουκτουκτουκτουκτουκτουκτου
κτουκτουκτουκτουκτουκτουκτουκτουκτουκτουκτουκ
τουκτουκτουκτουκτουκτουκτουκτουκτουκτουκτουκ
τουκτουκτουκτουκτουκτουκτουκτουκτουκτουκτουκ
τουκτουκτουκτουκτουκτουκτουκτουκτουκτουκτουκ
τουκτουκτουκτουκτουκτουκτουκτουκτουκτο

Δεν μπορώ πλέον να καταλάβω αν πρόκειται για διακεκομμένους καρδιακούς παλμούς ή για έναν ενιαίο παρατεταμένο παλμό.

Δε μ’ αναγνωρίζω. Δεν καταλαβαίνω ποιον βλέπω στον καθρέφτη. Φοβάμαι. Τρελάθηκα. Τρελάθηκα. Τελείωσε, τρελάθηκα.

– μήπως θέλω να τους σφάξω;
– Τρελάθηκα, τρελάθηκα.
– μήπως θέλω να τους σφάξω;
– ΌΧΙ ΟΧΙ. ΤΡΕΛΑΘΗΚΑ.

Κλαίω. Δεν υπάρχει αέρας. Δεν μου φτάνει.
– μήπως θέλω να τους σφάξω;

της Ε.κ.Σ. | 3/11/2015

——-

Εκφράζω, αποκλειστικά το προσωπικό μου βίωμα και πως το αντιμετωπίζω τώρα. Τίποτα απ’ αυτά που γράφω, δε θα πρέπει να θεωρηθεί ότι ισχύει για το καθένα και υποκαθιστά τη βοήθεια ενός ειδικού.

Δεν ήξερα τότε, ότι η διαφορά μεταξύ του θέλω και του δε θέλω να κάνω κάτι, έγκειται στον προβληματισμό, στο ερώτημα που συνοδεύει τη σκέψη. Αναρωτιόμουν μήπως θέλω να τους σφάξω, δεν σκεφτόμουν ότι το ήθελα. Δεν σκεφτόμουν θέλω να τους σφάξω.

Οι ιδεοληψίες ήταν πάντα εκεί (και είναι ακόμα, απλά με διαφορετική ένταση και έκφανση) και πάντα προσπαθούσαν να με κάνουν να αμφιβάλλω για τον εαυτό μου, για πράγματα που ήξερα ότι δε θέλω, που είναι πολύ μακριά από μένα, που δε με εκφράζουν. Τώρα ξέρω πως τίποτα απ’ αυτά δε θέλω, όταν αυτές μου χτυπάνε την πόρτα, πως είναι απλά ένα κομμάτι του μυαλού μου που με σαμποτάρει. Φυσικά δε σταματάνε, επιμένουν. Απλά δεν αμφιβάλλω πια για τον εαυτό μου και για το τι θέλω (τις περισσότερες φορές τουλάχιστον).

Η Ε.κ.Σ. διαγνώσθηκε με Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή. Η ίδια δεν συμφωνεί με τον όρο «Ψυχική Διαταραχή ή Ασθένεια». Το ότι κάποιο άτομο δεν συμβαδίζει με τις κοινωνικές νόρμες, δεν το καθιστά διαταραγμένο ή ασθενή. Πιστεύει πως, οι «Ψυχικές Διαταραχές και Ασθένειες» θα χωρούσαν και σε μία «ιδανική» κοινωνία αλλά θα είχαν διαφορετική μορφή, έκφανση, ένταση.

—

Τα κείμενα κάτω από τον γενικό τίτλο «Θέλω να καταλάβεις πως νιώθω» που δημοσιεύονται στο www.tetartopress.gr είναι σκέψεις, βιώματα και συναισθήματα ανθρώπων που έχουν διαγνωστεί με ψυχικές διαταραχές. Στόχος των συντακτών τους είναι να γνωρίσει ο καθένας μας πως βιώνουν κάποιες συγκεκριμένες καταστάσεις, ώστε να κατανοήσουμε -στο σημείο που αυτό είναι δυνατό- πως νιώθουν. Την επιμέλεια της στήλης έχει η Φωτεινή Ντάτσιου. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί της στο [email protected]. Τα υπόλοιπα κείμενα της σειράς μπορείτε να τα βρείτε εδώ.