Τι είπε στην πραγματικότητα ο Σταύρος Ξαρχάκος; Αν θες να κάνεις τέχνη, βρες νονό

Ο Στάυρος Ξαρχάκος μίλησε στον ραδιοφωνικό σταθμό «το κόκκινο», για το τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει ο πολιτισμός και οι εργαζόμενοι στο χώρο του, ένα τέλμα το οποίο υφίσταται από την αρχή της κρίσης αλλά έχει γιγαντωθεί και εξαιτίας της νέας πραγματικότητας του κορωνοϊου. Ο κύριος Ξαρχάκος δήλωσε πως πρέπει να δημιουργηθεί ένα ταμείο ανεργίας για τους εργαζόμενους στον πολιτισμό, ένα ταμείο το οποίο θα χρηματοδοτείται από τα ιδρύματα πολιτισμού της χώρας. Η δήλωση του χαιρετίστηκε από πολλούς και σχολιάστηκε με τίτλους όπως «άστραψε και βρόντηξε εναντίον της Μενδώνη ο Ξαρχάκος». Στην πραγματικότητα, ζήτησε από τον πρωθυπουργό, να μετακυλήσει την υποχρέωση του κράτους απέναντι στους ανθρώπους του πολιτισμού, σε μία μορφή ιδιωτικής πρωτοβουλίας.

Οι ενστάσεις που προκύπτουν για κάτι τέτοιο είναι πάρα πολλές (ηθικά αλλά και πρακτικά ερωτήματα εγείρονται), τα ίδια ιδρύματα άλλωστε, ταυτόχρονα χρηματοδοτούν έρευνες σε όλο το φάσμα των επιστημών, όπως για παράδειγμα έρευνες για τον κορωνοϊό. Σχηματίζεται τελικά μία πραγματικότητα όπου ο σημερινός κουτσός πλουραλισμός, κινδυνεύει να μετατραπεί σε πολιτισμικό μονοπώλιο των ιδρυμάτων και αυτό αντί να προκαλεί αντιδράσεις, πανηγυρίζεται ως κάτι θετικό. Στόχος της κυβέρνησης άλλωστε, και είναι προφανές από τις μέχρι τώρα κινήσεις του υπουργείου πολιτισμού, είναι να χρηματοδοτήσει τον πολιτισμό με τα κοινωφελή, έτσι μόνο προβληματισμό προκαλούν τα κύματα εκείνων που τρέχουν στα πλαίσια ίσως και μιας αντιπολιτευτικής πρακτικής, να συμπορευτούν άκριτα με τη λύση Ξαρχάκου.

Χρέος μας είναι να επικοινωνήσουμε το γεγονός πως ο πολιτισμός είναι απαραίτητος σε κάθε κοινωνία που σέβεται τον εαυτό της και ως τέτοιος, θα έπρεπε να ανήκει στα βασικά αγαθά που θα παρέχονται σε όλους, και όχι ως μια ευγενική χορηγία κάποιας γιγαντιαίας ιδιωτικής πρωτοβουλίας, όπως ζήτησε ο κύριος Ξαρχάκος να πράξει το κράτος.

Μα εδώ δεν είμαστε ούτε στο μεσαίωνα όπου ο καλλιτέχνης ήταν προσωπικός γελωτοποιός στην αυλή κάθε φεουδάρχη, μα ούτε και σε καπιταλιστικές δυστοπίες όπως το Λονδίνο, που διάφοροι πλούσιοι υιοθετούν καλλιτέχνες για φορολογικούς σκοπούς. Εδώ είμαστε άνθρωποι που εργαζόμαστε στον πολιτισμό με συγκεκριμένο όραμα το οποίο ούτε μπορούμε μα ούτε και πρέπει να μετατραπεί σε μία τέτοια μακροπρόθεσμα αιματηρή, για μας, λύση.