Τι γιατρό θες;

«Πες μου έναν καλό γιατρό», μου λένε κατά καιρούς φίλοι και συγγενείς. Βλέπετε η προσωπική και επαγγελματική μου εμπειρία στο Νοσοκομείο με έχουν κάνει «ειδική». Κι εγώ συνήθως απαντώ, «Τι γιατρό θες; Επιστήμονα ή άνθρωπο; Να είναι προσιτός ή να τον κυνηγάς στους διαδρόμους;» Μην παρεξηγηθώ, το να είναι κάποιος καλός γιατρός δεν σημαίνει ότι δεν είναι και καλός άνθρωπος, όπως και το αντίθετο. Αλλά να, η ένδειξη καλοσύνης και ενσυναίσθησης εκλείπει λίγο από το επάγγελμα. Σίγουρα, πρόκειται για μια δουλειά που χρειάζονται ισχυροί μηχανισμοί άμυνας για να τα βγάλει κανείς πέρα, αλλά ένα χαμόγελο και μια καλημέρα δεν έβλαψε ποτέ κανένα.

Γιατί εγώ έτσι τους κρίνω τους γιατρούς. Να μπορούν να με κοιτούν στα μάτια, να είναι ειλικρινείς, ευγενείς, να ξέρουν πότε να πουν μια καλή κουβέντα, να χαμογελούν, να μιλούν απλά, να με κάνουν να νιώθω άνετα, να νιώθω εμπιστοσύνη πάνω από όλα! Και δεν χρειάζονται πανεπιστημιακά πτυχία για όλα αυτά, λίγη απλή, καλή θέληση. Δεν μιλάω για εξωγήινους, ούτε για κανένα είδος υπό εξαφάνιση. Υπάρχουν τέτοιοι γιατροί και είναι αρκετοί. Υπάρχουν και οι σνομπ και οι υπερόπτες. Αυτούς τους αποφεύγουμε. «Μα, θα μου πείτε, δεν θέλω να βγω ραντεβού μαζί του!» (που ποτέ δεν ξέρεις…) Ναι αλλά σίγουρα για κάποιο θέμα της υγείας σου θα θες κάποιον που να μπορείς να εμπιστευτείς, να νιώσεις άνετα μαζί του. Δόξα τω Θεώ, με αυτήν την παλιά λογική των παππούδων και των γονιών μας «να γίνεις παιδί μου γιατρός ή δικηγόρος» έχουμε πήξει και από τους δύο. Οπότε υπάρχει και δεύτερη επιλογή και μπορεί να είναι και καλύτερη.

Να μην ξεχνάμε βέβαια ότι η σχέση γιατρού – ασθενή είναι αμφίδρομη. Δεν μπορούμε να ζητάμε να είναι εκείνοι ευγενείς και χαμογελαστοί κι εμείς να είμαστε κακότροποι. Η κάθε ασθένεια χρειάζεται πρώτα από όλα θετική διάθεση κι έπειτα καλή συνεργασία μεταξύ των δύο. Αφήστε την γκρίνια σπίτι και προσπαθήστε να είστε όσο το δυνατόν συγκεκριμένοι και συγκεντρωμένοι περιγράφοντας το πρόβλημά σας.

Ξεκίνησε λέει, καμπάνια κατά του χρηματισμού των γιατρών. Το φακελάκι δηλαδή. Κι εδώ γελάμε όλοι μαζί! Το ξέρουμε όλοι ότι είναι απαράδεκτο και το φακελάκι αλλά και η καμπάνια η ίδια. Πρέπει να μας το πούνε ότι δεν επιτρέπεται, ότι είναι παράνομο και ανήθικο; Και φταίμε εμείς πρώτοι. «Μα», σου λέει ο άλλος, «τον έχω ανάγκη και αν δεν του δώσω τώρα, αύριο μεθαύριο μπορεί να τον ξαναχρειαστώ». Κι αυτός σε έχει ανάγκη ξέρεις. Είπαμε, η σχέση είναι αμφίδρομη. Και ο γιατρός στην τελική έχει δώσει και έναν όρκο, είναι η δουλειά του να βοηθά και να θεραπεύει. Σίγουρα στην Ελλάδα δουλεύουν σε ένα σύστημα που πολλές φορές τους απαξιώνει και τους εξαντλεί, με εφημερίες που δεν πληρώνονται και ρεπό που δεν δίνονται και σίγουρα είναι μια δουλειά πολύ δύσκολη και με πολλές ευθύνες. Όμως δεν είναι υπεύθυνοι οι ασθενείς γι αυτό και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ζητούνται χρήματα από αυτούς…

Και υπάρχουν κι εκείνοι που πηγαίνουν αμισθί στην άκρη του κόσμου για να βοηθήσουν, που σπεύδουν όπου υπάρχει ανάγκη, είναι εκείνοι που σε κάνουν να σωπαίνεις, να σταματάς να γκρινιάζεις και απλά να θαυμάζεις.