… της Ειρήνης. Υπάρχει και σε βιβλίο

Υπολογισμένα όλα, προβαρισμένα τέσσερις φορές. Και στο κάτω κάτω, εντάξει. Δε θα τρελαθούμε κιόλας. Όπως έρθουν. Ο Τάκης. Ο αιώνιος, ο καψούρης ο Τάκης. Όπως έρθουν ρε Τάκη. Αξιοπρέπεια, Τάκη! Ψυχραιμία! Και πίστη! Είναι όλα για καλό. Δε μασάει τίποτα ο Τάκης. Στη στάση του Δύο, μεσημέρι Σαββάτου, απαλό φρενάρισμα και αλάρμ.

– Ειρήνη, να σε πάρω; Στο κέντρο πάω. Ο Τάκης είμαι.

Και μπήκε η Ειρήνη. Και ξεκίνησε ο Τάκης. Μαλακωσά το γκάζι, λιμουζινάτα.

– Στην αρχή δε σε κατάλαβα.
– Δεν πειράζει. Είναι και μερικά χρόνια!
– Τι κάνεις;

Τι να κάνει ο Τάκης; Τα ίδια. Εσύ πες μας. Εσύ. Το αμάξι μοσχοβόλησε όταν μπήκες.

– Συγγνώμη για το χάος εδώ μέσα.
– Μια χαρά μου φαίνεται.

Μα είναι. Αφού εχθές το καθάρισε ο Τάκης. Αφού υπολογισμένα όλα. Προβαρισμένα. Καθαρισμένο το αμάξι με αμέλεια όμως, για να μην καρφωθεί ο Τάκης. Διότι δε χάνουμε την αξιοπρέπειά μας κιόλας. Δε θα το γλείψουμε κιόλας. Όπως έρθουν ρε Ειρήνη. Όπως έρθουν. Άλλωστε το έχουμε πάρει απόφαση όλοι οι καψούρηδες της γης: όπως και να έρθουν, θα μας φάει το «τι θα γινόταν αν». Τώρα για παράδειγμα, αυτή τη στιγμή που είσαι μέσα στο αυτοκίνητό του, και κάθεσαι προσοχή, με το μαγικό σου χαμόγελο απλωμένο στο πρόσωπο αλλά το σώμα σε απόλυτη επιφυλακή, το βλέμμα πειθαρχημένα μπροστά, και με την πλάτη σου σχεδόν να μην ακουμπάει στο κάθισμα, ο Τάκης σκέφτεται. Χίλια σενάρια περνάνε από το μυαλό του, δέκα πιθανοί κίνδυνοι το δευτερόλεπτο, τέσσερα πιθανά ατυχήματα το λεπτό. Ο Τάκης προβλέπει τα πάντα, ο αιώνιος Τάκης δε χαλαρώνει, έχει την καψούρα του στο αυτοκίνητο, η ευθύνη τεράστια. Το μυαλό του τρέχει, ενώ αφήνει επίτηδες λίγη σιωπή να απλωθεί στο αμάξι πριν από κάθε του ερώτηση. Ο Τάκης κάνει έξυπνες ερωτήσεις, να κυλάει η συζήτηση εύκολα, δεν είναι αφελής ο Τάκης. Δεν του αρέσει να μιλάει για τον εαυτό του, προτιμάει να ακούει τη φωνή της. Από παλιά είχε παρατηρήσει πως η φωνή της Ειρήνης έχει μέσα της κι άλλες πολλές φωνές. Έχει τιτιβίσματα από μικρά πουλιά που σε κοιτάζουν πλαγίως και σου ζεσταίνουν την παλάμη καθώς τα κρατάς. Έχει τραγούδια από κρυστάλλινες χορδές που πάλλονται από κελαρυστά ρυάκια. Κι έχει και μια τσιρίδα όλο παράπονο, κοριτσιού που του πήραν το παιχνίδι του ή που έλιωσε το παγωτό του. Πλησιάζουν στο κέντρο κι εκείνη του θυμίζει:

– Άσε με εδώ όπου μπορείς.

Αυτό δεν το πρόβλεψε ο Τάκης! Απορροφημένος με την ασφάλειά της, έχασε το στενό που θα έστριβαν. Και αμέσως νέα σενάρια του κατακλύζουν τον εγκέφαλο. Τι θα γινόταν εδώ αν είχαμε ένα μικρό ανώδυνο τροχαίο; Αν ακουμπούσαμε τον μπροστινό μας βρε παιδί μου, έτσι τίποτα, με μηδέν χιλιόμετρα; Ο Τάκης πιστεύει ότι η Ειρήνη θα έφευγε. Εκατό τοις εκατό. Χωρίς δεύτερη σκέψη. Ψύχραιμα θα κοιτούσε τον καθρέπτη μήπως έρχεται κανένα παπάκι, ξέρεις πώς χώνονται σα διάολοι, και μετά θα άνοιγε την πόρτα και θα εξαφανιζόταν χωρίς να κοιτάξει πίσω, αποφασιστικά όπως πετάει στον υπόνομο ένα ραβασάκι. Ώπα Τάκη, η Ειρήνη δεν οδηγάει, δεν έχει δίπλωμα. Ίσως λοιπόν να μην κοιτούσε τον καθρέπτη πριν ανοίξει την πόρτα. Ίσως και από φόβο μην προλάβεις και τη σταματήσεις. Φυσικά ο Τάκης δε θα τη σταματούσε. Ο Τάκης έχει αξιοπρέπεια, αλλά εκείνη δεν το ξέρει αυτό. Και πάνω στη βιασύνη της θα μπορούσε να πάρει στο λαιμό της έναν φουκαρά με παπί, έναν ντιλιβερά ίσως που πήγαινε να βγάλει το μεροκάματο. Οι αθώοι την πληρώνουν πάντα.

Θα μας φάει το «τι θα γινόταν αν». Το μυαλό του Τάκη τρέχει ακόμα. Θα είχε λοιπόν να αντιμετωπίσει και το τρακάρισμα με τον ντιλιβερά. Για σκέψου, δύο ατυχήματα σε δύο δευτερόλεπτα. Μπαμ! το πρώτο, ακουμπήσαμε λίγο τον μπροστινό μας, εκείνη όμως φρικάρει, δε θέλει να βρίσκεται εκεί, σκέφτεται τι της είσαι Τάκη; Γιατί να εμπλακεί σε αυτό και ενδεχομένως να πρέπει να παρουσιαστεί και σε δικαστήρια; Τίποτα δεν της είναι ο Τάκης, λιγότερο και από ταξιτζής. Ο Τάκης θα είχε βγάλει ήδη αλάρμ και θα είχε πεταχτεί έξω να δει αν είναι καλά ο μπροστινός, μπορεί να είναι γέρος, υπερήλικας, να τρόμαξε. Η Ειρήνη σκέφτηκε «Φεύγω! Τώρα αμέσως!», ανοίγει την πόρτα και Μπαμ! το δεύτερο. Ο Τάκης γυρίζει και προλαβαίνει να τη δει που απομακρύνεται, το άρωμά της τον χτυπάει ξανά και τα τακούνια της αντηχούν στο στέρνο του. Μένει για λίγο μαλάκας. Ο Τάκης, που δε μασάει, που όλα τα υπολογίζει. Μια οργισμένη φωνή τον βγάζει από το σοκ, «σιγά μωρή καριόλα» και ένας ντιλιβεράς ξεπροβάλει από την πλευρά του συνοδηγού. Εκείνη έχει διανύσει μισό τετράγωνο και κρύβεται στην αγκαλιά ενός Hondos Center. Αν ήταν ο James Bond, ο Τάκης θα έτρεχε αμέσως να κάνει τον κύκλο του τετραγώνου, σίγουρος ότι θα την πετύχαινε στην πίσω είσοδο. Αλλά δεν είναι ο James Bond, είναι ο Τάκης, με δύο τροχαία στην πλάτη του από το πουθενά, επειδή εκείνη είπε «Άσε με εδώ όπου μπορείς». Δηλαδή αν σου έλεγε «κατέβα ανάποδα τη Γούναρη και ριξ’ το μέσα στο λιμάνι» θα το έκανες Τάκη; Ίσως, και χωρίς κανένα ενδοιασμό να έκοβες το τιμόνι, οπότε η σκηνή θα θύμιζε περισσότερο James Bond. Η Ειρήνη εκατό τοις εκατό θα έφευγε και πάλι, κολυμπώντας αυτή τη φορά, χωρίς φυσικά να εξηγήσει το παράλογο αίτημά της.

Θα μας φάει το «τι θα γινόταν αν». Ο Τάκης έκανε το σωστό χειρισμό, δεν κάνει λάθη ο Τάκης. Κοίταξε τον καθρέπτη, κοίταξε και πάνω από τον ώμο του, έβγαλε φλας, περίμενε τον ντιλιβερά να περάσει, κι ανέβηκε στο επόμενο στενό.

– Σόρυ, με αποσυντόνισες, της είπε γελώντας.
– Γιατί;
– Γιατί έτσι.

Γιατί πάντα τον αποσυντονίζεις τον Τάκη. Κάτι ερωτήσεις, Ειρήνη!

– Σε ευχαριστώ πολύ Τάκη.
– Τίποτα. Πας λοιπόν να αγοράσεις υλικά ζωγραφικής είπες;
– Ναι, μου τελείωσαν κάποια χρώματα.
– Και τι θα ζωγραφίσεις;
– Δεν ξέρω ακόμα. Ό,τι βγει.
– Όπως έρθουν ε;
– Όπως έρθουν!

Εμάς θα μας φάει το «τι θα γινόταν αν». Και ξέρεις κάτι Ειρήνη; Δεν πειράζει. Γιατί ο Τάκης αποφάσισε ότι αξίζει. Εμείς θα ξοδέψουμε τις ζωές μας όπως γουστάρουμε.